Самарыя

Сама́рыя (па-габрэйску: שומרון‎ — Шамрон) — гістарычная вобласьць Ізраілю. Назва вобласьці паходзіць ад назвы гораду Самарыя, які зьяўляўся сталіцай Ізраільскага царства у 875 — 722 гады да н. э. Самарыя мяжуе на поўначы зь Ізраільскай далінай, на ўсходзе — зь Ярданскай далінай, на поўдні — зь Юдэйскімі гарамі й на захадзе — з вобласьцю Шарон. Тэрыторыя Самарыі складаецца ў асноўным з гораў і пагоркаў. Кліматычныя ўмовы ў Самарыі даволі спрыяльныя. З часоў Старажытнага Ізраілю тут квітнее культура аліваў і вінаградарства.

У Новым Запавеце Ісус Хрыстос распавядае Прыпавесць пра добрага самарыцяніна, жыхара Самарыі, які, убачыўшы габрэя, абабранага бандытамі й кінутага паміраць на дарозе, выратаваў яго, нягледзячы на ​​традыцыйную міжэтнічную розьніцу.

У цяперашні час буйнымі гарадамі Самарыі зьяўляюцца: Наблус, Джэнін, Калькілія, Туль-Карэмэ й Арыель.