Standard Motor Company

Ιδρύθηκε από τον Reginald Walter Maudslay (Ρέτζιναλντ Ουώλτερ Μοντσλέι) ως ένα μικρό εργοστάσιο στη Much Park Street του Κόβεντρι. Αρχικά είχε μόλις επτά εργαζόμενους που ανέλαβαν την παραγωγή του πρώτου αυτοκινήτου της εταιρείας, που διέθετε κινητήρα με μόνο 1 κύλινδρο, κιβώτιο ταχυτήτων τριών σχέσεων και μετάδοση της κίνησης στους πίσω τροχούς. Πολύ σύντομα αντικαταστάθηκε από ένα μοντέλο με κινητήρα δύο κυλίνδρων και ακολούθησαν εκδόσεις με τρεις και τέσσερις κυλίνδρους, ενώ το 1906 εμφανίστηκε και κινητήρας με 6 κυλίνδρους. Εκτός από την διάθεση στην αγορά έτοιμων αμαξωμάτων, η εταιρεία έγινε κερδοφόρα διαθέτοντας κινητήρες οι οποίοι μπορούσαν να τοποθετηθούν και σε άλλα αυτοκίνητα άλλων εταιρειών. Αυτή η κίνηση έβρισκε ανταπόκριση, ειδικά από οδηγούς που ήθελαν περισσότερη δύναμη από το αυτοκίνητό τους.

Η εταιρεία παρουσιάστηκε το 1905 στη Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου του Λονδίνου στο Κρύσταλ Πάλας, όπου ένας διανομέας, ο Charles Friswell (Τσαρλς Φρίσγουελ) συμφώνησε να διαθέσει όλη την παραγωγή του εργοστασίου. Πολύ σύντομα, το 1907 ο Friswell έγινε πρόεδρος της εταιρείας και δούλεψε σκληρά για να αυξηθεί το κύρος και να ενισχυθεί η δημόσια εικόνα της. Αποκορύφωμα των προσπαθειών του η προμήθεια στον Βασιλιά Γεώργιο Ε' της Βρετανίας, 70 αυτοκινήτων. Ο Friswell πούλησε το μερίδιό της στην εταιρεία το 1912 στους C.J. Band (Σι Τζέι Μπαντ) και Siegried Bettmann (Ζίγκριντ Μπέτμαν), που ήταν ο ιδρυτής της Triumph Motor Cycle Company και μετέπειτα Triumph Motor Company. To 1914 η Standard μπήκε στο χρηματιστήριο.

Κατά τη διάρκεια του Α'Π.Π., η εταιρεία παρήγαγε πάνω από 100 αεροσκάφη, μεταξύ των οποίων τα Royal Aircraft Factory BE12, Royal Aircraft Factory R.E.8, Sopwith Pup και Bristol F.2 Fighter σε ένα νέο εργοστάσιο στο Canley (Κάνλεϊ), το οποίο άνοιξε το 1916 και μελλοντικά έγινε το κέντρο των δραστηριοτήτων της εταιρείας.

Η επανέναρξη παραγωγής επιβατικών αυτοκινήτων έγινε το 1919 με μια παλέτα μικρών αυτοκινήτων και το 1924 η εταιρεία είχε μερίδιο αγοράς ανάλογο με μια από τις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες της Βρετανίας, της Austin, παράγοντας πάνω από 10.000 αυτοκίνητα το 1924, όμως στα τέλη της δεκαετίας του 1920 τα κέρδη είχαν πέσει δραματικά λόγω μεγάλων επενδύσεων, ενός αποτυχημένου σχεδίου εξαγωγών και κακής εμπορικής πορείας των μεγαλύτερων μοντέλων της εταιρείας. Το 1929 ο John Black (Τζων Μπλακ) έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας από τη Hillman, ως συνεργάτης του διευθύνοντος συμβούλου και η πρώτη του επιλογή ήταν η ανάθεση προμήθειας των αμαξωμάτων από άλλες εταιρείες, όπως η Jensen Motors, η Avon και η Swallow Sidecar Company (μετέπειτα Jaguar). Ο Maudslay αποχώρησε από την εταιρεία το 1934 και πέθανε λίγο μετά, σε ηλικία 64 ετών.

Στη δεκαετία του 1930 η τύχη της εταιρείας βελτιώθηκε με μια νέα σειρά μοντέλων, τα Standard Nine και Ten, τα οποία απευθύνονταν στους καταναλωτές με χαμηλότερα εισοδήματα, και στην Έκθεση Αυτοκινήτου το 1935 ανακοινώθηκε η νέα σειρά Flying της εταιρείας.

Κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π., η εταιρεία συνέχισε την παραγωγή αυτοκινήτων, αλλά με ενισχυμένα αμαξώματα. Το πιο διάσημο πολεμικό προϊόν της όμως, ήταν το αεροσκάφος De Havilland Mosquito, ειδικά η FB VI εκδοχή του, της οποίας παρήχθησαν 1.100 αντίτυπα. Επίσης, παρήχθησαν 750 αεροσκάφη Airspeed Oxford, 20.000 Bristol Mercury VΙΙΙ κινητήρες και 3.000 άτρακτοι Bristol Beaufighter.

Άλλα πολεμικά προϊόντα περιελάμβαναν 4.000 Beaverette ελαφρώς θωρακισμένα αυτοκίνητα και ελαφρά οχήματα τύπου "τζιπ".

Με το τέλος του πολέμου, τα οχήματα Eight και Twelve μπήκαν και πάλι στην παραγωγή. Ακόμα πιο σημαντική εξέλιξη, ήταν η εξαγορά το 1945 μέσω του John Black της Triumph Motor Company, που βρισκόταν σε καθεστώς πτώχευσης, αντί τιμήματος 75.000 λιρών. Η Triumph αναδιοργανώθηκε και έγινε θυγατρική της Standard με την επωνυμία "Triumph Motor Company (1945) Limited". Επίσης, μια συμφωνία για την παραγωγή τρακτέρ της Ferguson βοήθησε να καλυφθεί, ο τεράστιος από την εποχή του πολέμου, χώρος του εργοστασίου.

Το 1948 η εταιρεία υιοθέτησε νέα στρατηγική κρατώντας μόνο ένα μοντέλο στην παραγωγή, το Vanguard, ένα μοντέλο με αμερικανικό σχεδιασμό που άντεξε στην παραγωγή μέχρι το 1953, όταν το μικρότερο Eight προστέθηκε στη γκάμα. Νέα εργοστάσια στο εξωτερικό άνοιξαν στην Αυστραλία, στον Καναδά, στην Ινδία και στη Νότια Αφρική. Ο Sir John Black αποχώρησε το 1954. Η επίσημη δικαιολογία για την αποχώρησή του ήταν η ολοένα και χειρότερη κατάσταση της υγείας του, όμως έγινε πρόσφατα γνωστό πως το διοικητικό συμβούλιο του είχε ζητήσει να αποχωρήσει. Ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος Alick Dick (Άλικ Ντικ) ανέλαβε τη θέση του και σύντομα η εταιρεία έψαχνε για συνεργάτες ώστε να υπάρξει περαιτέρω ανάπτυξη και υπήρχαν συνομιλίες με τις Chrysler, Massey-Harris-Ferguson, Rootes, Rover και Renault, αλλά τελικώς χωρίς αποτέλεσμα.

Η εταιρεία εξαγοράστηκε το 1960 από τη Leyland Motors αντί τιμήματος 20 εκατομμυρίων λιρών και το τελευταίο μοντέλο με το σήμα της Standard παρήχθη στη Βρετανία το 1963. Η Triumph, αντίθετα συνέχισε ακόμα και όταν η Leyland έγινε μέσω συγχωνεύσεων η British Leyland Motor Corporation το 1968.

• Ιστορία της Standard of India (στα αγγλικά)