Frederiko la 1-a (Palatinato)

Li estis filo de Ludoviko la 3-a, Palatinata Elektisto (1378-1436)^[1] kaj lia dua edzino Matilda de Savojo (1390–1438)^[2]. Liaj pripatrinaj geavoj estis Amadeo de Savojo, Princo de Aĥeo (1363-1402)^[3][4] kaj lia edzino Katarina de Ĝenevo.

Li regis la Elekto-Palatinaton post la morto de sia frato Ludoviko la 4-a kiel regento, nome de sia nevo Filipo, la Justulo, Palatina Elektisto. En 1451, li adoptis sian nevon kaj rifuzis edziĝi. Kredante sin kun rajto al la titolo, li postulis la agnoskon kiel legitima elektisto, sed, tiu ago estis kontraŭa al la imperia leĝo. La imperiestro Frederiko la 3-a (1415-1493) rifuzis la novan kondiĉon de Frederiko. Tamen, la imperiestro ne sukcesis forigi lin, ĉar li estis lerta strategiisto kaj aliancano de Ludoviko la 9-a, Duko de Bavario (1417-1479)^[5].

Frederiko venkis aliajn oponantojn same kiel Alberto la 3-a, Elektisto de Brandenburgo (1414-1486)^[6], apoganto de la imperia partio, kaj Teodoriko de Isenburgo (1412-1482)^[7], la ĉefepiskopo de Majenco, kaj pligrandigis sian teritorion. Dum la Batalo de Seckenheim, epizodo de la Bavaria Milito, inter 1459 kaj 1463, Frederiko kaptis siajn antagonistojn episkopo Georgo de Metz, margrafo Karlo la 1-a de Badeno kaj grafo Ulriko la 5-a de Virtembergo (1413-1480)^[8].

• Ludoviko la 4-a, lia frato kaj antaŭulo
• Filipo, lia nevo kaj sekvanto