Fittipaldi Automotive

Na década de 1960 os novos irmáns Fittipaldi, Wilson e Emerson, tiñan un negocio de éxito no seu Brasil natal fabricando karts e tuneando motores. Chegaron a construír coches de carreiras de Fórmula Vee e tiñan un gran negocio de automóbiles e accesorios de carreiras.^[1] Tamén eran pilotos de carreiras no Brasil e na década de 1960 foron a Europa, onde progresaron a través das fórmula menores ata alcanzar a Fórmula 1, a máxima categoría internacional de carreiras de monoprazas. O irmán máis novo, Emerson, foi o que tivo máis éxito; en 1970 pilotou para o equipo Lotus na Fórmula Un e gañou o seu primeiro campionato mundial en 1972.^[2] Wilson pilotou para o equipo Brabham na Fórmula Un en 1972 e 1973, logrando unha mellor posición final de carreira no quinto lugar. A finais de 1973 os irmáns decidiron crear o seu propio equipo de Fórmula Un.^[3]

A tempada 1974 empregouse en establecer o novo equipo, que ía ter un forte sabor brasileiro. Wilson foi capaz de persuadir a cooperativa de azucre e alcohol brasileira 'Copersucar' para patrocinar ao equipo^{[Cómpre referencia]}. O piloto de McLaren Emerson actuou como consultor do equipo. O coche de marca Copersucar foi deseñado polo brasileiro Richard Divila, que traballara para 'Fittipaldi Empreendimentos' deseñando coches de Fórmula Vee, e máis tarde para o equipo europeo Bardahl Fittipaldi de Fórmula Dúas, modificando o seu Lotus e o chasis Brabham.^[4][5]A empresa nacional aeroespacial Embraer tamén participou, o fornecendo de materiais para o novo equipo e proporcionando o túnel de vento. O mexicano Jo Ramírez foi contratado como director de equipo Jo Ramírez (2005).^[6] O equipo instalouse inicialmente no Brasil, a case 10.000 quilómetros de distancia do Reino Unido, un movemento audaz dado o carácter maioritariamente británico da tecnoloxía da Fórmula Un, da década de 1960 en diante. O longo e baixo Copersucar FD01, con carrozaría bulbosa encerraba o motor e os radiadores montados nunha posición traseira pouco común, estaba pintado en prata con cores do arco iris nos flancos, deuse a coñecer en outubro de 1974 na Senado Federal en Brasilia en presenza do presidente Ernesto Geisel.^{[Cómpre referencia]} Do mesmo xeito que a serie de coches BT de Brabham ( Brabham e Tauranac), a designación FD do coche reflicte as iniciais do condutor e o deseñador (Fittipaldi e Dávila).

Ver tempada 1975, tempada 1976 e tempada 1977 para os resumos da tempada

O equipo, inicialmente coñecido como Copersucar-Fittipaldi, non tivo grande éxito na súa primeira tempada de carreiras en 1975 Wilson estrelouse co chasis FD01 na volta 13 da súa primeira carreira, no Gran Premio da Arxentina, que gañou o seu irmán no seu McLaren.^[7] Os chasis FD02 e FD03, utilizados o resto do ano, tiñan o mesmo deseño que o coche orixinal, pero abandonou a maior parte da carrozaría orixinal.^[8] Wilson era o único piloto e só logrou acabar en cinco ocasións, a mellor das cales foi un décimo e último lugar no Gran Premio dos Estados Unidos en Watkins Glen, e non puido clasificarse en tres ocasións. O italiano Arturo Merzario non o fixo mellor cando se fixo cargo do chasis no Gran Premio de casa despois de que Wilson rompera dous ósos na súa man nun accidente na práctica no Gran Premio de Austria.^[9] Malia a falta de éxito, o pequeno equipo logrou unha revolución para o ano seguinte: Emerson Fittipaldi uniuse ao equipo deixando McLaren, co que lograra o seu segundo Campionato de pilotos en 1974 o seu irmán deixou a pilotaxe e dedicouse a xestión do equipo.

Emerson comentou: "Son consciente de que practicamente non vou ter ningunha posibilidade de gañar o título mundial da próxima tempada .... Será un comezo moi difícil, pero estou moi entusiasmado e estou seguro de que co esforzo de todos imos ter os primeiros resultados positivos no segundo semestre do próximo ano, creo que no medio prazo un ou dous anos, o Brasil terá un dos mellores equipos de Fórmula Un do mundo".^[10]

Emerson era o piloto principal do equipo en 1976, aínda que o brasileiro Ingo Hoffmann foi o seu compañeiro de equipo durante catro carreiras. Fittipaldi cualificou o novo FD04 quinto na súa debut, en Interlagos. Na carreira só puido terminar 13º, un resultado representativo do resto da tempada na que anotou só tres puntos. O resultado da cualificación segue sendo o mellor que alcanzou o equipo. O experimento de basear o equipo no Brasil non durou, estaba demasiado lonxe dos seus fornecedores de motores e caixas de cambios e da gran comunidade de expertos fabricantes de compoñentes dispoñibles no Reino Unido. Aínda que o primeiro FD04 foi construído alí, os seguintes coches construiríanse na nova base do equipo establecida en Reading, Reino Unido.

O equipo continuou coa mesma configuración para 1977. Fittipaldi foi capaz de anotar varios cuartos e quinto postos no ano. Hoffman só apareceu dúas veces no comezo do ano, terminando sétimo no Gran Premio do Brasil. O novo F5, librea en cor amarela en lugar de prata, (Divila deixara o papel de director técnico, o 'D' foi eliminado da designación) presentouse a mediados de tempada.

Ver tempada 1978 e tempada 1979 para os resumos da tempada

Aínda que non foi un grande éxito en 1977, en 1978 o F5A, modificouse para aplicar os principios de efecto solo demostrado o seu bo resultado por Lotus, permitiu que o ex campión do mundo anotara varios bos resultados. O mellor deles foi un segundo lugar, logo de loitar con Mario Andretti e Gilles Villeneuve,^[11] no eterno coto de caza do equipo no Brasil. Fittipaldi terminou a tempada con 17 puntos e o equipo, agora coñecido como Fittipaldi Automotive,^[12] rematou sétimo na táboa de construtores, un posto por diante do antigo equipo de Emerson, McLaren.

A tempada de 1979 viu afundirse a promesa do ano anterior. A implantación con éxito do efecto solo estábase convertendo en crucial para o éxito nas pistas, pero a comprensión do fenómeno estaba nos seus inicios e o F6 de Ralph Bellamy foi un fracaso na pista.^[13] Fittipaldi foi de novo o único piloto do equipo, malia que Alex Ribeiro participou na carreira fóra de campionato que inaugurou o circuíto de Imola ese ano,^[14] antes de intentar e non poder cualificar un coche para as carreiras do final da tempada en América do Norte.

Ver tempada 1980 para o resumo da tempada

A finais de 1979 Copersucar decidiu poñer fin ao seu patrocinio.^[15] O equipo comprou os restos de Wolf, converténdose nun equipo de dous coches por primeira vez. O equipo foi renomeado como equipo Skol Fittipaldi para a tempada de 1980 para reflectir o novo patrocinio de Skol Brasil (actualmente unha marca AmBev). Emerson e o piloto de Wolf Racing Keke Rosberg correron a primeira parte da tempada co chasis modificado de Wolf do ano anterior. Os coches, designados como F7S, deron un terceiro lugar para cada un dos pilotos antes de ser substituído polo F8 con menos éxito. O equipo de deseño dese ano estivo encabezado por Harvey Postlethwaite, outro activo obtido de Wolf, e tamén incluía ao moi novo xefe de aerodinámica Adrian Newey^[16][17] ambos serán posteriormente os deseñadores de coches gañadores do campionato para outros equipos.

Ver tempada 1981 e 1982 para os resumos da tempada

Emerson Fittipaldi decidiu retirarse da competición a finais de 1980. Desde entón, dixo que os seus dous últimos anos na Fórmula Un non estaba moi contento:. "Estaba demasiado involucrado nos problemas e trataba de consolidar o equipo, e descoidei o meu matrimonio e a miña vida persoal", aínda que no momento citou as mortes dos seus colegas como a razón da súa retirada.^[18] El tiña soamente 33 anos, pero competía na Fórmula Un desde había unha década. Non puido terminar sete das dez últimas carreiras ese ano e varias veces foi superado polo seu compañeiro de equipo finlandés. Pasouse á xestión do equipo^[19] e o mozo brasileiro Chico Serra substituíuno para o ano 1981. O equipo, que volveu ao nome de Fittipaldi Automotive logo de rematar o patrocinio de Skol, entrou nunha forte caída a partir de 1981. Postlethwaite fichou por Ferrari no principio do ano e o equipo correu unha vez máis con variantes actualizadas do chasis da tempada anterior, e usando pneumáticos Michelin, Avon e Pirelli, incluíndo unha carreira na que os dous coches usaron marcas diferentes.^[20] Rosberg conseguiu terminar cuarto na carreira fóra de campionato de Suráfrica organizado pola FOCA ao comezo do ano, aínda que cunha volta menos que os líderes^[21] (ver Guerra FISA-FOCA), pero despois diso os pilotos rexistraron unha sucesión non cualificacións e retiradas. Cando lograban acabar era normalmente entre os últimos e non anotaron ningún punto ese ano.

O finlandés marchou a Williams en 1982, onde gañaría o Campionato de Pilotos, o único home en facelo logo de non anotar ningún punto o ano anterior.^{[Cómpre referencia]} O equipo continuou cun só F8 para Serra, a miúdo utilizando o chasis que correra a maior parte da tempada 1981.^[22] E anotou un último punto co seu sexto lugar no Gran Premio de Bélxica en Zolder, aínda que só despois de que Niki Lauda fora descualificado. Un último coche novo, o F9, foi deseñado polo retornado Divila e Tim Wright e presentouse no Gran Premio de Gran Bretaña dese ano, pero non logrou mellorar a situación. Os irmáns Fittipaldi intentaron recadar fondos para continuar en 1983, pero o equipo tivo que pechar as súas portas a principios de 1983.^[23]

Un chasis Fittipaldi F5A correu para RAM Racing (baixo a marca de 'Mopar Ultramar Racing Team') logrou a única vitoria para a marca no campionato Aurora de Fórmula Un na Carreira de Campións en Brands Hatch o 15 de abril de 1979 en mans de Guy Edwards, aínda que en realidade foi sétimo na pista, tras seis coches do campionato do mundo que non estaban inscritos na serie Aurora.^{[Cómpre referencia]} Edwards e o seu compañeiro de equipo Bernard de Dryver obtivo outros bos resultados na serie, incluíndo unha cadea de podios.^[24]

Valentino Musetti, un dobre de cine británico, correu unha variante actualizada do F5B no campionato Aurora de Fórmula Un do Reino Unido de 1980, pero con menos éxito que o ano anterior.^[25]

Durante gran parte da súa historia Fittipaldi Automotive estivo totalmente centrado en torno a Emerson Fittipaldi. Emerson era un dobre campión do mundo famoso polo seu estilo suave e rápido cando se uniu ao equipo da familia. Aínda que o seu irmán máis vello pilotou na primeira tempada do equipo, a idea de que Emerson podería pilotar para o equipo sempre estaba no aire e só un ano máis tarde cancelou a renovación do contrato co seu entón equipo McLaren e asinou con Fittipaldi. Malia que seguía sendo capaz de actuacións notables, durante a súa época con Fittipaldi Automotive converteuse nun piloto inconsistente. En varias ocasións, o director do equipo Jo Ramírez recriminou o seu piloto cando repentinos refachos de velocidade indicaban que non estivera conducindo ao seu máximo potencial. Para 1980 o compañeiro de Fittipaldi, Keke Rosberg pensaba que Emerson deixara atrás o mellor momento, e atopouno desmotivado. Emerson retirouse a finais dese ano, logo de cinco tempadas co equipo da familia. Aínda que máis tarde fixo unha carreira moi exitosa no nivel superior de carreiras de monoprazas dos Estados Unidos na CART.^{[Cómpre referencia]}

O mozo finlandés Keke Rosberg estaba loitando por atopar un asento na competencia cando se uniu a Fittipaldi para a tempada 1980. Pilotara previamente dúas tempadas inconexas nos equipos Theodore Racing, ATS e Walter Wolf Racing, pero malia gañar unha carreira fóra de campionato con Theodore, non anotara ningún punto no campionato do mundo. Fittipaldi comprou os restos de Wolf a finais de 1979. Rosberg declarou que Emerson, que non tivera previamente un compañeiro de equipo a tempada completa en Fittipaldi Automotive, quería outro piloto brasileiro, pero foi persuadido polos ex-empregados de Wolf Peter Warr e Harvey Postlethwaite para ofrecer o coche número dous ao finlandés. O propio Rosberg viu a tempada completa na Fórmula Un con Fittipaldi como un paso "cara á vitoria". El foi competitivo xunto a Emerson na súa primeira tempada, anotando un podio na súa primeira carreira co equipo, o Gran Premio da Arxentina de 1980. Rosberg pasou a Emerson na pista na súa segunda carreira co equipo, e afirma que a partir de entón houbo fricción entre Fittipaldi e el mesmo. Durante a súa desastrosa segunda tempada co equipo, no que non anotaron un só punto, Rosberg pactou a súa rescisión de contrato. Foise a Williams, onde gañaría o campionato mundial de pilotos na seguinte tempada.^[26]

(Lenda) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Chasis	Motor	Pilotos	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	Puntos	Pos.
1975	Fittipaldi FD01 Fittipaldi FD02 Fittipaldi FD03	Ford Cosworth DFV		ARX	BRA	RSA	ESP	MON	BEL	SWE	NED	FRA	GBR	ALE	AUT	ITA	USA				0	NC
			Wilson Fittipaldi	Ret	13	NSC	Ret	NSC	12	17	11	Ret	19	Ret	NSC		10
			Arturo Merzario													11
1976	Fittipaldi FD04	Ford Cosworth DFV		BRA	RSA	USW	ESP	BEL	MON	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	USA	XPN		3	11º
			Emerson Fittipaldi	13	17	6	Ret	NSC	6	Ret	Ret	6	13	Ret	Ret	15	Ret	9	Ret
			Ingo Hoffmann	11		NSC	NSC				NSC
1977	Fittipaldi FD04 Fittipaldi F5	Ford Cosworth DFV		ARX	BRA	RSA	USW	ESP	MON	BEL	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	USA	CAN	XPN	11	9º
			Emerson Fittipaldi	4	4	10	5	14	Ret	Ret	18	11	Ret	NSC	11	4	NSC	13	Ret
			Ingo Hoffmann	Ret	7
1978	Fittipaldi F5A	Ford Cosworth DFV		ARX	BRA	RSA	USW	MON	BEL	ESP	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	USA	CAN		17	7º
			Emerson Fittipaldi	9	2	Ret	8	9	Ret	Ret	6	Ret	Ret	4	4	5	8	5	Ret
1979	Fittipaldi F6A Fittipaldi F5A	Ford Cosworth DFV		ARX	BRA	RSA	USW	ESP	BEL	MON	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	USA			1	12º
			Emerson Fittipaldi	6	11	13	Ret	11	9	Ret	Ret	12	Ret	Ret	Ret	8	8	7
			Alex Ribeiro														NSC	NSC
1980	Fittipaldi F7 Fittipaldi F8	Ford Cosworth DFV		ARX	BRA	RSA	USW	BEL	MON	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	USA				11	9º
			Emerson Fittipaldi	NC	15	8	3	Ret	6	Ret	12	Ret	11	Ret	Ret	Ret	Ret
			Keke Rosberg	3	9	Ret	Ret	7	NSC	Ret	NSC	Ret	16	NSC	5	9	10
1981	Fittipaldi F8C	Ford Cosworth DFV		USW	BRA	ARX	SMR	BEL	MON	ESP	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	CPL			0	NC
			Keke Rosberg	Ret	9	Ret	Ret	Ret	NSC	12	Ret	Ret	NSC		NSC	NSC	NSC	10
			Chico Serra	7	Ret	Ret	NSC	Ret	NSC	11	NTS	NSC	NSC		NSC	NSC	NSC	NSC
1982	Fittipaldi F9 Fittipaldi F8D	Ford Cosworth DFV		RSA	BRA	USW	SMR	BEL	MON	DET	CAN	NED	GBR	FRA	ALE	AUT	SUI	ITA	CPL		1	14º
			Chico Serra	17	Ret	NSC		6	NSCP	11	NSC	Ret	Ret	NSC	11	7	NSC	11	NSC

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Fittipaldi Automotive

• Gill, Barrie (1976). Player, John, Motor Sport Year Book 1976. London: Queen Anne. ISBN 0-362-00254-1. 
• Hodges, David (1998). A-Z of Formula Racing Cars. City: Elmar. ISBN 1-901432-17-3. 
• Nye, Doug (1986). The Autocourse History of the Grand Prix Car 1966-1985. Richmond: Hazleton. ISBN 0-905138-37-6. 
• Lyons, Pete (24 de outubro de 1974) 'The new F1 Fittipaldi' Autosport p. 10 (Haymarket Publications)
• Karl Ludvigsen (2002) 'Emerson Fittipaldi' Haynes Group. ISBN 1-85960-837-X

• https://archive.today/20121231111433/http://www.bestlap.com.br/copersucar/ Consultado 7 de marzo de 2006 (En Portugues) A história da equipe Fittipaldi (também conhecida como Copersucar)
• www.tgpf1.com A Fittipaldi Automotive F5A competes in the European Thoroughbred Grand Prix Championship. Brief details and pictures. Consultado 1 de xullo de 2006.
• www.formula1.com Consultado 28 de febreiro de 2006 Official Formula 1 Website. Archive: Results for 1972–1982 seasons
• www.silhouet.com/motorsport Consultado 23 de marzo de 2006 The Formula One Archives - Non-Championship & Aurora