Gran Premio de Australia de 1996

Foi o segundo gran premio consecutivo celebrado en Australia, a carreira anterior fora a conclusión da tempada 1995 de Fórmula Un poucos meses antes En Adelaide.

Estaba programado que Taki Inoue correra co equipo Minardi como piloto de pago, pero non conseguiu os cartos antes da carreira e foi substituído por Giancarlo Fisichella.^[2] Marlboro expresou interese en que Fisichella correra desde o inicio da tempada.^[3]

A carreira foi a primeira en usar o novo sistema de inicio de carreira, aínda usado hoxe na Fórmula 1.^[4] substituíndo o vello sistema de luz vermella a verde. Co novo sistema, cinco luces vermellas encéndense nun intervalo dun segundo, comezando despois de que o último piloto chege á súa caixa na grella. Haí unha pausa pre-determinada, e entón as cinco luces apáganse simultaneamente.^[5] Esta foi tamén a primeira carreira en ter unha sesión cualificadora o sábado pola tarde; a sesión de venres retirouse en 1996.

Jacques Villeneuve, no seu debut na Fórmula 1, logrou a pole position.

Ambos Forti non iniciaron a carreira debido á nova regra do 107% para cualificar, que dice que calquera coche que clasificase un 107% máis lento que o tempo da pole (1:38.837 nesta carreira) quedaría excluído. Por certo, que o equipo lograra o seu mellor resultado 7º na anterior carreira no fin da tempada no Gran Premio de Australia de 1995^[6]

A medida foi introducida para asegurar que os equipos fosen o suficientemente rápidos como para correr e non ser só unha especie de chicanas móbiles.^[7]

A primeira fila foi para Williams con Damon Hill e o debutante Jacques Villeneuve nos coches Rothmans azuis e brancos.Na primeira curva, Irvine foi presionado por Hill e o que significou que perdeu o seu impulso e foi superado polos dous Ferraris antes de entrar na terceira curva. Detrás de Hill, Alesi cruzouse diante de Hakkinen e Barrichello para reclamar a curva e comezou unha reacción en cadea de fortes freadas, xa que os pilotos intentaron evitar chocar uns contra outros. Foi ben ata que tocoulle a Coulthard. O McLaren de súpeto virou á esquerda e cruzou a pista cara ao lado do Sauber de Herbert. Herbert intentou evitar o coche e frenou fortemente pero detrás del Martin Brundle non puido controlar o seu coche. O piloto de Jordan intentou parar, pero contactou coa parte traseira de Herbert e Coulthard, e saíu voando para aterrar na trampa de area da curva 3 onde o coche rompeu en dous, facendo que a carreira fose reiniciada. Brundle saíu ileso.^[8] O McLaren de David Coulthard e o Sauber de Johnny Herbert, tamén resultaron danados.^[4]

Posteriormente Brundle trompeou logo dun pequeno contacto con Pedro Diniz no reinicio. Schumacher fixo un bo traballo para seguir adiante, pero nunca pareceu un candidato para o liderado. Nun patrón de carreira a dúas paradas, Schumacher perdeu medio minuto coa súa parada, aínda que permaneceu no terceiro lugar ata a volta 28 cando un problema cos freos deixouno fora. Iso deixou a Irvine, que anteriormente sobrevivira a unha colisión na sexta volta co Benetton de Jean Alesi, en terceiro lugar.

A carreira estivo marcada polo dominio de Jacques Villeneuve, que liderou a maior parte da carreira pero o seu debut nas carreiras viuse estragado por unha fuga de aceite ao final da carreira. Hill atrapou e pasou a Villeneuve.

Hill logrou a súa 14ª vitoria nun Gran Premio, igualando ao seu pai Graham no número total de vitorias. Ao final, o podio foi Hill-Villeneuve-Irvine.

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Damon Hill 10 2 Jacques Villeneuve 6 3 Eddie Irvine 4 4 Gerhard Berger 3 5 Mika Häkkinen 2

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 Williams-Renault 16 2 Ferrari 4 3 Benetton-Renault 3 4 McLaren-Mercedes 2 5 Tyrrell-Yamaha 1

• Nota: só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións.