Gran Premio de Detroit de 1987

Ayrton Senna repetiu a súa vitoria en Detroit de 1986 e gañou a súa segunda carreira de 1987 seguida, as primeiras vitorias para un coche con suspensión activa. A vitoria en Mónaco tres semanas antes demostrou que o novo sistema de Lotus funcionaba, e no circuíto de Detroit cheo de fochancas, a vantaxe aínda foi maior. O desgaste dos pneumáticos permitiu a Senna correr toda a carreira sen parar, e chegou a meta máis de medio minuto por diante do Williams FW11B do eventual Campión de pilotos Nelson Piquet.

Normalmente, a carreira de Detroit era inmediatamente precedida ou seguida polo Gran Premio do Canadá. Pero en 1987, a FISA esixira melloras ao circuíto de Montreal, incluíndo novos boxes. Cando se determinou que estes cambios non se puideran completar a tempo, a carreira foi cancelada, e non houbo ningunha carreira no Canadá por segunda vez desde 1967.

O venres, o Williams de Nigel Mansell foi o máis rápido nas dúas sesións de cualificación, por diante dos Lotus de Senna e de Piquet no segundo Williams. Choveu a noite do venres, pero a pista estaba seca para a sesión da tarde do sábado. Na sesión final, Senna tomou brevemente o primeiro lugar, pero Mansell recuperouno de novo e terminou máis dun segundo máis rápido para lograr a súa cuarta pole nas cinco primeiras carreiras da tempada. O americano Eddie Cheever foi sexto para Arrows, xusto detrás de Alain Prost no McLaren MP4/3.

Choveu outra vez na noite do sábado e o domingo pola mañá, pero, logo dun chuvioso quecemento na mañá da carreira, a saída foi en seco. Os tres primeiros saíron da grella en orde, mentres que Cheever saltou ao cuarto e Teo Fabi foi do oitavo ao quinto lugar no Benetton B187, seguido de Michele Alboreto (Ferrari F1 / 87), Prost, Thierry Boutsen (Benetton B187) e Stefan Johansson (McLaren MP4/3). Na terceira volta, Piquet saíuse nunha curva e colleu residuos que provocáronlle unha pequena picada. Cheever e Fabi pasaron a Piquet antes de que verase obrigado a entrar en boxes. Tres voltas máis tarde, logo de repetidos intentos de pasar a Cheever, Fabi tocou co seu alerón dianteiro no pneumático traseiro de Cheever, perforando e rompendo o morro do seu Benetton B187. Fabi volveu a boxes, pilotando sen morro, pero retirouse. Fabi confirmou que o único problema era que faltaba un á. Cheever chegou aos pits no mesmo momento, perdendo unha volta e volvendo na 19ª posición.

Na décima volta, Mansell estaba cinco segundos por diante de Senna, con Alboreto outros 23 segundos atrás no terceiro. De súpeto, Senna sentiu que o seu pedal de freo ir suave ao entrar nunha curva e evitou chocar contra o muro. Decidiu perder posicións e permitir que os freos arrefriaran, perdendo tres segundos por volta dos seus tempos. Preocupado principalmente por manterse diante de Alboreto, Senna tivo un respiro cando a caixa de cambios do Ferrari F1/do 87 rompeu na volta 25, entregando o terceiro lugar para Prost. Na seguinte volta, Senna comezou a perseguir a Mansell.

Na volta 26, a vantaxe de Mansell era de 18,8 segundos sobre Senna, pero empezaba a experimentar cambras na perna dereita. Fixo unha parada de pneumáticos na volta 34, tardou 18 segundos cando a porca da roda traseira dereita negouse a asentar correctamente. O uso dos freos moito máis tempo do normal fixo que as cambras do inglés foran a peor. Prost, agora en segundo lugar, loitaba con problemas nos freos e na caixa de cambios cando se detivo para cambiar pneumáticos.

Senna fixo a volta rápida da carreira na volta 39 en 1:40.464, máis rápido que o seu tempo de cualificación. Ao darse conta de que era máis rápido cos seus pneumáticos vellos que os demais cos novos, decidiu terminar a carreira sen deterse a cambiar pneumáticos. Os mecánicos de Lotus saíron no pit lane durante un tempo coma se prepararanse para unha parada, pero era evidente que o brasileiro, de feito, non entraría. Nese momento, tiña case un minuto de vantaxe.

Mansell, nese momento, esgotouse, a súa cabeza rebotaba de lado a lado na cabina. Logo da carreira dixo que cada vez que pasaba polos boxes, pensaba en parar. Na volta 53, Piquet e Prost adiantárono, e na volta 56, tamén Gerhard Berger. A súa perseveranza deulle dous puntos no quinto lugar, cunha volta perdida, mentres que Cheever logrou o punto final.

Senna relaxouse cara ao final, e con tres voltas para o final os ceos ameazaban choiva. Nunca chegou a ser un problema, xa que a choiva comezou a caer logo da chegada, Senna cruzou a meta trinta e tres segundos por diante. Foi a sexta vitoria da súa carreira, pero a súa última no ano 1987 e a última para o equipo Lotus, que finalmente pechou en 1994. Senna dixo que os seus pneumáticos duraran toda a carreira por dúas razóns: as voltas que que fixo máis lentas para arrefriar os freos, e o correcto funcionamento da suspensión activa.

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	12	Ayrton Senna	Lotus-Honda	63	1:50:16.358	2	9
2	6	Nelson Piquet	Williams-Honda	63	+ 33.819	3	6
3	1	Alain Prost	McLaren-TAG	63	+ 45.327	5	4
4	28	Gerhard Berger	Ferrari	63	+ 1:02.601	12	3
5	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	62	+ 1 volta	1	2
6	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	60	+ 3 voltas	6	1
7	2	Stefan Johansson	McLaren-TAG	60	+ 3 voltas	11
8	10	Christian Danner	Zakspeed	60	+ 3 voltas	16
9	7	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	60	+ 3 voltas	9
10	25	René Arnoux	Ligier-Megatron	60	+ 3 voltas	21
11 (1)	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	60	+ 3 voltas	13
12 (2)	14	Pascal Fabre	AGS-Ford	58	+ 5 voltas	26
Ret	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	52	Freos	4
Ret	26	Piercarlo Ghinzani	Ligier-Megatron	51	Embrague	23
Ret	4	Philippe Streiff	Tyrrell-Ford	44	Roda	14
Ret	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	38	Accidente	20
Ret	27	Michele Alboreto	Ferrari	25	Caixa de cambios	7
Ret	24	Alessandro Nannini	Minardi-Motori Moderni	22	Caixa de cambios	18
Ret	9	Martin Brundle	Zakspeed	16	Turbo	15
Ret	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	12	Accidente	10
Ret	16	Ivan Capelli	March-Ford	9	Eléctrico	22
Ret	19	Teo Fabi	Benetton-Ford	6	Accidente	8
Ret	21	Alex Caffi	Osella-Alfa Romeo	3	Transmisión	19
Ret	8	Andrea de Cesaris	Brabham-BMW	2	Caixa de cambios	17
Ret	23	Adrián Campos	Minardi-Motori Moderni	1	Accidente	25
Ret	11	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	0	Colisión	24
Fonte:[1]

• Os números entre parénteses refírense ás posicións dos participantes con motores normalmente aspirados que competían polo Jim Clark Trophy.

Clasificación do campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Ayrton Senna 24 2 Alain Prost 22 3 Nelson Piquet 18 4 Stefan Johansson 13 5 Nigel Mansell 12

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 McLaren-TAG 35 2 Williams-Honda 30 3 Lotus-Honda 27 4 Ferrari 17 5 Brabham-BMW 4

Clasificación no trofeo Jim Clark Pos Piloto Puntos 1 Jonathan Palmer 27 2 Pascal Fabre 22 3 Philippe Streiff 21 4 Philippe Alliot 15 5 Ivan Capelli 6

Clasificación no trofeo Colin Chapman Pos Construtor Puntos 1 Tyrrell-Ford 48 2 AGS-Ford 22 3 Lola-Ford 15 4 March-Ford 6

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.

• Rob Walker (1987). "6th Detroit Grand Prix: Taking An Active Role". Road & Track, 131-134.