Gran Premio de Francia de 1988

Os dous McLarens se aliñaron nos seus habituais lugares de primeira fila, pero, por primeira vez na tempada, Alain Prost estaba por diante de Ayrton Senna, o francés bateu ao brasileiro por case medio segundo para tomar a súa primeira pole desde o Gran Premio de Mónaco de 1986 e ao facelo, deter ao seu compañeiro de equipo para unha marca de 7 de poles seguidas. Os dous Ferraris ocuparon a segunda fila, Gerhard Berger superou a Michele Alboreto por máis de 1´1 segundos, aínda que ningún dos pilotos crían que podían competir cos McLaren, simplemente polo consumo de combustible. Na terceira fila estaban os dous Benettons con motor atmosférico de Thierry Boutsen e Alessandro Nannini, mentres que os Lotus de Nelson Piquet e Satoru Nakajima ocuparon a cuarta fila, Piquet foi o último piloto en cualificar por baixo de 1:10. O top ten completouse co Williams de Nigel Mansell e o March de Iván Capelli, que se recuperou logo de fracturarse o pé esquerdo nun accidente durante a práctica de Detroit dúas semanas antes.

Mentres tanto, Ligier tivo unha fin de semana desastrosa na súa propia casa, os dous pilotos René Arnoux e Stefan Johansson non conseguiron a clasificación. Julian Bailey tamén puido clasificarse no seu Tyrrell, mentres que Piercarlo Ghinzani 22º cualificado no seu Zakspeed, foi excluído pola falta dun control de peso, polo tanto Oscar Larrauri no EuroBrun pasou ao último posto da grella. A cualificación de Larrauri foi un desgusto para moitos dos pilotos da parte dianteira da grella xa que o arxentino era moito máis lento que a maioría. EuroBrun - Ford Cosworth desenvolvera a reputación de ser unha chicana móbil tanto na cualificación como nas carreiras e a maioría considerou que sería un problema na pista máis curta do calendario da F1.

Prost liderou lonxe de Senna e os dous Ferrari, con Piquet pasando aos dous Benetton polo quinto lugar. Malia as preocupacións no box de McLaren sobre o consumo excesivamente elevado de combustible (as lecturas de combustible nos automóbiles mostraban menos combustible usado do que a telemetría de Honda contaba ao equipo), Ron Dennis, manifestou a súa vontade de deixar que os seus pilotos quedasen sen combustible a costa dunha tempada perfecta, ensinóuselles a ser máis conservadores debido á súa vantaxe evidente sobre a pista, aínda que en última instancia, as lecturas de a bordo demostraron ser as correctas. Prost mantivo unha vantaxe de dous segundos sobre Senna ata que a metade da carreira detívose en boxes, mentres que unha parada temperá de Berger na volta 22 permitiu ao seu compañeiro de equipo Alboreto poñerse terceiro. Mentres que os dous McLaren competían entre eles na cabeza de carreira, seguían aumentando a vantaxe na pista ás veces un segundo por volta.

Senna fixo a súa parada en boxes tres voltas antes de Prost, o que lle permitiu tomar a dianteira grazas a unha parada lenta de Prost cunha roda dianteira trabada, pero o tráfico na recta Mistral (incluíndo un pouco atento Piquet, que moi probablemente gustáballe ver a Senna perder o liderado con Prost) e un problema de Senna co cambio permitiu a Prost acercarse e logo pasalo na volta 61, logo de dobrar a Alex Caffi e Pierluigi Martini na curva Signes. Pola súa banda, Berger recuperara a terceira posición só para que Alboreto pasáralle outra vez durante a parada en boxes, mentres Mansell sufriu a súa sétima retirada consecutiva, caendo na volta 49 con problemas de suspensión. O inglés deixou o circuíto profundamente farto co rendemento do Williams, alimentando a especulación da prensa de que ía deixar o equipo ao final do ano para unirse a Ferrari logo de que o equipo italiano anunciara que non renovarían a Alboreto para 1989. Malia que os rumores resultaron ser correctos, Mansell continuou negando que se marcharía a Ferrari.

Nas últimas voltas, Prost distanciouse grazas aos problemas da caixa de cambios de Senna, que perdeu varias marchas. O brasileiro, finalmente, terminou case 32 segundos por detrás do francés, aínda que case 35 segundos por diante de Alboreto, o último home na volta do líder. Berger foi cuarto por diante de Piquet, que tamén sufriu problemas co cambio nas últimas etapas da carreira, o punto final foi para o Benetton de Nannini. Francia foi a primeira vez desde o Gran Premio de Mónaco de 1987 que Alboreto terminou por diante do seu compañeiro de equipo nunha carreira onde terminaron ambos. Durante a carreira Alboreto tivo a vantaxe dun coche case perfectamente equilibrado, mentres que Berger queixábase dunha grave subviraxe, algo moi molesto na curva de alta velocidade Signes ao final da Mistral.

A volta rápida da carreira, 1:11.737 establecida por Prost na volta 45, foi máis de dous segundos máis lenta que o 1:09,548 fixado por Piquet nun Williams con motor Honda no ano anterior, consecuencia das restricións impostas aos motores turbo nesta tempada coa principal diferenza na velocidade alcanzada agora na recta Mistral de 1 km de longo. En 1987 os coches turbo máis rápidos (motor Honda) foron cronometrados a 325 km/h na recta. En 1988, a velocidade máxima rexistrada foi 311 km/h.

Para Prost foi a súa terceira vitoria na súa carreira de casa logo de gañar tanto en 1981 en Dijon (a súa primeira vitoria nun Gran Premio) e 1983 en toda a lonxitude de Paul Ricard. En ambas ocasións estivera pilotando para o equipo de fábrica de Renault.

Clasificación do campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Alain Prost 54 2 Ayrton Senna 39 3 Gerhard Berger 21 4 Michele Alboreto 13 5 Nelson Piquet 13

Clasificación no campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 McLaren-Honda 93 2 Ferrari 34 3 Lotus-Honda 14 4 Benetton-Ford 13 5 Arrows-Megatron 9

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos na clasificación.