Gran Premio de Italia de 1993

Os coches de Williams unha vez máis dominaron a cualificación, copando a primeira fila da grella con Alain Prost na pole e Damon Hill xunto a el. Jean Alesi obtivo o terceiro lugar no seu Ferrari, para gran alegría dos Tifosi; uniuse na segunda fila Ayrton Senna no McLaren. Michael Schumacher en Benetton e Gerhard Berger no segundo Ferrari ocuparon á terceira fila. Máis abaixo na grella, había dúas caras novas: Pedro Lamy facendo o seu debut no Gran Premio para un equipo con problemas de liquidez Lotus, tomando o lugar dos lesionados Alessandro Zanardi, mentres que o equipo Jordan, que necesitaba un substituto para Thierry Boutsen trala retirada do belga da F1, había decidido evaliar ao novo e prometedor piloto Fórmula 3000 xaponesa Marco Apicella, despois de que o seu piloto de probas, Emanuele Naspetti, rexeitara a oportunidade de competir.

Ao principio, Alesi adiantouse a Hill e Senna tratou de facer o mesmo, pero houbo contacto entre Hill e Senna, o que provocou que os dous pilotos retrocedesen, con Senna terminando no noveno lugar e Hill xusto detrás del no décimo. Máis atrás houbo caos, xa que dous incidentes separados viron a eliminación de cinco autos na primeira chicana. No primeiro incidente, os Footworks de Derek Warwick e Aguri Suzuki colisionaron e leváronse por diante o un ao outro. No segundo incidente, o piloto de Sauber JJ Lehto, que tivo que comezar desde a parte posterior da grella, esperaba recuperar o terreo perdido e procedeu a levarse a si mesmo e os Jordans de Rubens Barrichello e Apicella fóra da carreira. O debut de Apicella, que tamén sería o seu único inicio nun Grand Prix, non durou máis de 800 metros, converténdoo extraoficialmente no piloto cunha da carreira máis curta na Fórmula Un. Prost levou a Alesi, Schumacher, Berger, Johnny Herbert e Martin Brundle á volta 2. Na volta 4, Schumacher superou a Alesi para tomar a segunda posición.

Na volta 8, Senna colisionou co Ligier de Brundle, abandonando ambos. As ambicións de campionato de Prost recibiron un grande impulso coa retirada de Senna. Mentres tanto, Hill subira ao cuarto lugar e superara a Alesi polo terceiro posto na10ª volta, antes de pasar ao segundo posto na volta 22 cando o motor de Schumacher fallou.

Neste punto, Prost lideraba por case 20 segundos, pero na volta 48 Hill reducira esta vantaxe a dous segundos. Logo, na volta 49, cinco antes do final, o motor Renault do auto de Prost soltouse. Hill logrou a súa terceira vitoria consecutiva con 40 segundos sobre Alesi, con Michael Andretti terceiro e Karl Wendlinger, Riccardo Patrese (anotando os seus puntos finais na F1) e Érik Comas completando os seis primeiros. O final da carreira tamén brindou á Fórmula Un un dos seus momentos máis espectaculares. Os Minardis de Pierluigi Martini e Christian Fittipaldi achegáronse á liña da bandeira a cadros cando a roda dianteira esquerda de Fittipaldi fixo contacto coa roda traseira dereita do seu compañeiro de equipo. O contacto lanzou o automóbil de Fittipaldi ao aire, onde fixo unha voltereta case perfecta antes de aterrar sobre as súas rodas e patinar alén da liña. Ningún condutor resultou ferido e ambos terminaron a carreira sen perder unha posición.

Esta foi a sétima vitoria consecutiva do equipo Williams. Antes da fin de semana da carreira, McLaren informoulle a Andretti que esta sería a súa última carreira co equipo debido ás malas actuacións, ^{[Cómpre referencia]} e sería substituído polo piloto de probas do equipo, Mika Häkkinen. Ironicamente, a súa carreira final na Fórmula Un tamén resultaría ser o seu mellor resultado co seu terceiro posto.

• Texto en negra indica Campión do Mundo.

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Alain Prost 81 2 Damon Hill 58 3 Ayrton Senna 53 4 Michael Schumacher 42 5 Riccardo Patrese 20

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 Williams-Renault 139 2 Benetton-Ford 62 3 McLaren-Ford 60 4 Ligier-Renault 21 5 Ferrari 20

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

• Henry, Alan (1993). AUTOCOURSE 1993–94. Hazleton Publishing. ISBN 1-874557-15-2.