Harry Schell

Schell naceu en París, Francia, fillo dun expatriado estadounidense e, nalgún momento, piloto Laury Schell. A súa nai era a rica herdeira estadounidense Lucy O'Reilly. O'Reilly era un entusiasta das carreiras de automóbiles que coñecera a Laury mentres visitaba Francia. Pronto se converteron xuntos en nomes familiares na escena dos rallies. Ela fixo un investimento moi elevado na empresa Delahaye, primeiro facendo campaña dos coches deportivos e despois defendendo o desenvolvemento dun coche Delahaye de Gran Premio, que participou debaixo da bandeira de Ecurie Bleue. O francés René Dreyfus gañou sorprendentemente o Gran Premio de Pau de 1938 por diante de Mercedes, pero o proxecto de Delahaye non conseguiu o apoio necesario e nunca desenvolveuse en toda a súa extensión.

Pouco antes do estalido da segunda guerra mundial, os pais de Schell estiveron involucrados nun accidente de tráfico no que Laury morreu e O'Reilly resultou gravemente ferida. Cando Francia foi ocupada por Alemaña, Schell e a súa nai volveron a América, onde Schell participou co Maserati nas 500 Millas de Indianápolis de 1940. Sendo xa voluntario na forza aérea finlandesa durante a guerra do inverno con Rusia en 1939, Harry entrou no Corpo de Tanques dos Estados Unidos cando o país entrou na segunda guerra mundial.^[1]

Schell continuou a súa andaina en Europa, pilotando Coopers en Fórmula 3, Fórmula 2 e incluso no Campionato Mundial de Fórmula 1 no seu inicio en 1950. A súa primeira aparición foi nun Cooper propulsado por un motor JAP V-twin en Monte Carlo. Terminou nun accidente na chicana do porto que implicou a maioría dos participantes.

Aínda que Schell nunca gañou un Gran Premio de campionato e gozou da vida como un playboy e mullereiro, era moi respectado na época, logrou dous podios cun segundo posto no Gran Premio dos Países Baixos de 1958, gañou o Gran Premio de Caen de 1956, e compaxinou carreiras periódicas nos coches deportivos. Asociouse con Stirling Moss para obter un segundo lugar nas 12 Horas de Sebring de 1957 e logrou o terceiro lugar no mesmo evento en 1959.^[2] As tempadas máis notables na Fórmula Un viñeron da man de BRM, Vanwall, e Maserati como subordinado do cinco veces campión Juan Manuel Fangio. Tamén pilotou para Ferrari nunha soa carreira no Gran Premio de Mónaco de 1955.

Schell creouse unha reputación como competidor seguro e prudente e podíase dicir como un anotador de puntos consistente, pero tamén demostrou a súa clase cando se presentou a oportunidade. No Gran Premio de España de 1954, tomou a dianteira desde o principio no seu Maserati privado e liderou facilmente antes de trompear en primeiro lugar e logo retirarse cun fallo na transmisión. No Gran Premio de Francia de 1956, relevou a un enfermo Mike Hawthorn despois de que o seu propio Vanwall tivera un problema de motor e avanzou ata a segunda posición. O equipo Ferrari, que corría coa suposición de que Schell estaba cunha volta perdida, foi atrapado, e seguiu unha loita dramática polo liderado, pero o esforzo de Schell non sevíu de nada, xa que se viu obrigado a facer unha longa parada en boxes pouco despois. Pilotando un Ferrari 375 Indy para o equipo de carreiras norteamericano de Luigi Chinetti na Race of Two Worlds de 1958, Schell uniuse a Phil Hill (Scuderia Ferrari 296 Dino) e Masten Gregory (Ecurie Ecosse Jaguar D-Type) en Monza como os únicos pilotos estadounidenses que non participaron nun Campionato de Monoprazas dos Estados Unidos.

A comezos de 1960, e preto dos 40 anos, as perspectivas de Schell parecían difuminarse, e decidiu participar cun Cooper privado baixo a bandeira Ecurie Bleue da súa familia. Iso cambiou, cando contratouno o equipo British Racing Partnership antes do comezo da tempada de Grandes Premios Europeos para un programa completo de carreiras, xunto a Tony Brooks e o prometedor Chris Bristow nuns vellos Coopers. Schell morreu na práctica para a carreira fora do campionato International Trophy en Silverstone en 1960, cando chocou co seu Cooper na Curva da Abadía. Schell estaba pilotando a aproximadamente 165 km/h cando o seu coche derrapou no barro no lado da pista e perdeu unha roda. O Cooper deu un salto mortal e penetrou nunha barreira de seguridade, causando o derrubamento dunha parede de ladrillos.^[2]

Antes da súa morte, Schell fora extremadamente activo na promoción das roll-bar (barras estabilizadoras) nos coches de competición europeos, unha característica de seguridade requirida en América. Converteuse en estándar na Fórmula 1 de 1500cc en 1961.

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

* Unidade compartida.

(clave)

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Harry Schell

• Harry Schell profile at The 500 Owners Association