Ադրիանո Չելենտանո

Նա ամբողջովին բնազդ է, շնորհալի ու զմայլելի։ Երկար տարիների ընթացքում նա ստեղծել է հասարակ տղայի կերպար և մինչև օրս հավատարիմ է մնում նրան[15]։ - Դարիո Ֆո

Ադրիանո Չելենտանոն ծնվել է 1938 թվականի հունվարի 6-ին՝ Բեֆանայի օրը (կատակի տոն) Միլանում՝ Վիա Գլյուկ, 14 (իտալ.՝ Via Gluck, 14) հասցեում^[16]։ Ընտանիքը, որի հինգերորդ զավակն էր Ադրիանոն, Ապոիլիայից հյուսիս էր տեղափոխվել աշխատանք գտնելու հույսով։ Ադրիանոն մանկությունն անցկացնում է Միլանում։ 12 տարեկան հասակում նա թողնում է դպրոցը^[17] և քանի որ նրա ընտանիքն աղքատ էր, սկսում աշխատել որպես ժամագործի աշակերտ^[18]։ Պատանեկան տարիքում Ադրիանոն հաճախ էր նմանակում ամերիկացի կատակերգու Ջերի Լուիսին, և Չելենտանոյի քույրը նմանակողների մրցութին է ուղարկում եղբոր մի լուսանկարը, որում նա Ջերի Լուիսի կերպարով էր։ Արդյունքում Ադրիանոն զբաղեցնում է առաջին տեղը^[19] և շահում 100 000 լիր^[20]։ Այդ ժամանակ էլ Ադրիանոն սկսում է հետաքրքրվել երաժշտությամբ և մասնավորապես ռոք-ն-ռոլով, որ նա շատ այլ իտալացիների նման լսել էր 1955 թ.՝ «Դպրոցական ջունգլիներ» ֆիլմի ցուցադրության ժամանակ. այդ ֆիլմում հնչում էր Բիլ Հեյլիի «Rock Around the Clock» երգը։ Այդ օրինակից ոգևորված՝ Չելենտանոն անդամակցում է Rock Boys խմբին^[21], որի կազմի մեջ մտնում էին Ջորջո Գաբերը, Լուիջի Տենկոն ու Յանաչի Էնցոն^[22]

1954 թվականին Չելենտանոն սկսում է երգեր գրել ու կատարել սեփական ստեղծագործությունները, իսկ մեկ տարի անց սկսում է համագործակցել ընկերոջ՝ Միկի Դել Պրետեի (իտալ.՝ Miki Del Prete) հետ, ով հետագայում բազմաթիվ երգեր գրեց Ադրիանոյի համար և երկար ժամանակ նրա պրոդյուսերն էր^[23].. Չելենտանոն նաև իտալ.՝ I Ribelli խմբի անդամ էր, որի կազմի մեջ մտնում էր նաև Ադրիանոյի ընկերը՝ թմբկահար Ջանի Դել Ալոն (իտալ.՝ Gianni Dall'Aglio)։

Մայրս ինձ արթնացնում էր ռոք-ն-ռոլով, որ շատ էր սիրում։ Միացնում էր ձայնապնակն ու ասում. «Ադրիանո, տե՛ս, արդեն ժամը ութն է»։ Թեև իրականում դեռ ժամը յոթն էր։ - Ադրիանո Չելենտանո[24]

։

Ադրիանո Չելենտանոյի առաջին պաշտոնական ելույթը տեղի է ունեցել 1957 թվականի մայիսի 18-ին Միլանի Ձմեռային պալատում. Rock Boys խմբի հետ միասին նա մասնակցում է «Ռոք-ն-ռոլի իտալական առաջին փառատոնին»։ Մրցույթին մասնակցում են իտալական բազմաթիվ խմբեր, որոնք գրեթե բոլորը ժյուրիի դատին են ներկայացնում ամերիկացի հայտնի երաժիշտների երգեր^[21]։ Սակայն Rock Boys խումբը ռիսկի է դիմում՝ հանդես են գալիս «Ciao ti dirò» (հայերեն՝ Ես կասեմ քեզ «չաո») սեփական երգով, և հաղթում^[22]։

1958 թվականի հուլիսի 13-ին Չելենտանոն հաղթում է Անկոնայում տեղի ունեցած թեթև երաժշտության փառատոնում^[25], որտեղ ներկայացնում էր «Il tuo bacio è come un rock» (հայերեն՝ Քո համբույրն ասես ռոք լինի) երգը, և երկու տարի անց Jolly ընկերությունը պայմանագիր է կնքում Չելենտանոյի հետ և թողարկում վերջինիս ստուդիական ալբոմը՝ Adriano Celentano con Giulio Libano e la sua orchestra: Նույն թվականին Չելենտանոն զինվորական ծառայության է ուղարկվում Կազալե-Մոնֆերատո քաղաք, ապա՝ Թուրին^[10]։

1961 թվականի հունվարի 27-ին Չելենտանոն առաջին անգամ մասնակցեց Սան-Ռեմոյի երաժշտական փառատոնին «Ventiquattromila baci» (հայերեն՝ 24 հազար համբույր) երգով։ Այդ ժամանակ զինվորական ծառայության մեջ գտնվող Ադրիանոն փառատոնին մասնակցելու համար պիտի հատուկ թույլտվություն ստանար պաշտպանության նախարար Ջուլիո Անդրեոտիից^[26]։ Ադրիանոն՝ որպես հատուկ ծառայության զորակոչիկ, իրավունք չուներ լքել զորամասը, այդ պատճառով հեռուստատեսային փառատոնի կազմակերպիչները «TV Sorrisi e Canzoni» ամսագրում տպագրում են բաց նամակ՝ ուղղված Անդրեոտիին։ «Երիտասարդ նախարարի» ու երգչի լուսանկարների ներքևում շարադրվում է կատակներով ու ծաղրով համեմված խնդրանք՝ Չելենտանոյին տալ կարճ ժամանակով զորամասից դուրս գալու թույլտվություն, որպեսզի հնարավորություն ունենա մասնակցել փառատոնին։ Նամակում հիշվում էր նաև այն, զորամասում Ադրիանոն կոկորդի հիվանդություն էր ստացել, որը «համարյա դառնալու էր վիրահատական միջամտության պատճառ»։ Բացի այդ «Ventiquattromila baci» երգի հեղինակներից մեկը՝ Պիեռո Վիվարելին, իր կնոջ միջոցով անձամբ հանդիպում է նախարարի հետ։ Անդրեոտին սկզբում ենթադրել էր, թե խոսքը վերաբերում էԱնկոնայում ծառայող տուգանքի ենթարկված գնդապետ Չելենտանոյին։ Սակայն թյուրիմացության վերացումից հետո նախարարը խոստացավ զբաղվել այդ հարցով։ Մի քանի օրից նա հայտնեց, որ թեև զինծառայողների՝ մշակությաին ու սպորտային միջոցառումների մասնակցելու կանոնակարգում (ընդունված դեռ 1920-ական թվականներին) հեռուստատեսության մասին խոսք չկա, սակայն հրետանավոր Ադրիանո Չելենտանոյին թույլ կտրվի Սան-Ռեմոյի փառատոնի ընթացքում բացակայել զորամասից^[27]։ Ելույթի սկզբում Ադրիանոն մեջքով շրջվում է դեպի հանդիսատեսը, ինչը ժյուրին համարում է ոչ հարգալից վերաբերմունք։ Արդյունքում Չելենտանոն զբաղեցնում է միայն երկրորդ տեղը^[24]։ Չնայած դրան՝ «Ventiquattromila baci» երգը հայտնվում է հիթ-շքերթների առաջին հորիզոնականներում և հռչակվում տասնամյակի լավագույն իտալական երգը^[19][28]։

Նույն թվականի դեկտեմբերի 19-ին երգիչը չեղյալ է համարում Jolly-ի հետ կնքված պայմանագիրն և իր ընկերների ու համակիրների հետ հիմնում ձայնագրման սեփական ստուդիան^[7], որն անվանում են (իտալ.՝ Clan Celentano)։ Նրանց թողարկած առաջին ձայնապնակը՝ Non mi dir, տարածվեց ավելի քան մեկ միլիոն օրինակով։ 1962 թվականին երգիչը հաղթեց «Կանտաջիրո»^[29] մրցույթում, որտեղ հանդես էր եկել «Stai lontana da me» (հայերեն՝ Դու հեռու ես ինձնից) երգով։ Դրանից հետո նա շրջագայության է մեկնում Ֆրանսիա ու Իսպանիա, ինչպես նաև ստեղծում հեռուստածրագրերի շարք^[30].

1966 թվականին Չելենտանոն որոշում է ներից մասնակցել Սան-Ռեմոյի փառատոնին՝ այս անգամ ներկայացնելով «Il ragazzo della via Gluck» (հայերեն՝ Տղան Գլյուկ փողոցից) երգը։ Երգը ոչ մի մրցանակի չարժանացավ, սակայն թարգմանվեց 22 լեզվով ու ավելի քան չորս ամիս գլխավորում էր իտալական տարբեր հիթ-շքերթներ^[31]։ Այդ երգը, որում պատմվում է միլանցի հասարակ տղայի կյանքը, Չելենտանոյի առաջին սոցիալ-քաղաքական թեմայով երգն է, որ տարածվեց ողջ աշխարհում^[32]։ Հետագայում այն ընդգրկվեց դասագրքերում որպես բնությունը պահպանելու կոչ^[7][23]։ Ադրիանո Չելենտանոն թողարկում է նաև համանուն ալբոմը։ Երկու տարի անց երգիչը Սան-Ռեմոյի փառատոնին մասնակցում է «Canzone» երգով ու զբաղեցնում երրորդ տեղը, սակայն երգը նորից առաջին հորիզոնականներն է զբաղեցնում հիթ-շքերթներում^[33]։

1968 թվականին Clan Celentano-ն թողարկում է Azzurro/Una carezza in un pugno ալբոմը։ Այդ ալբոմի «Azzurro» (հայերեն՝ Երկնագույն) երգը, որի երաժշտությունը գրել է Պաոլո Կոնտեն, տեքստը՝ Վիտո Պալավիչինին, դարձել է Չելենտանոյի երգացանկի ամենահայտնի երգերից մեկը։ Իտալիայի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի անդամներին անվանում են «gli azzurri» (ռուս.՝ կապույտներ), և նրանց երկրպագուները «Azzurro» երգն ընտրել են որպես 2006 թվականի աշխարհի առաջնության ոչ պաշտոնական հիմն^[34]։ Հետագայում երգը կատարել են այնպիսի հայտնի երգիչներ ու խմբեր, ինչպիսիք են Ջանի Մորանդին, Մինա Մացինին, Die Toten Hosen-ն ու Ricchi e Poveri-ը։ Պաոլո Կոնտեն գրել է «La coppia più bella del mondo» (հայերեն՝ Ամենագեղեցիկ զույգն աշխարհում) երգի երաժշտությունը։ Այդ երգը թողարկվել է դեռ 1967 թվականին։ Չելենտանոն այն երգել է կնոջ՝ դերասանուհի Կլաուդիա Մորիի հետ։ 1970 թվականին Չելենտանոն հերթական անգամ մասնակցում է Սան-Ռեմոյի փառատոնին՝ կնոջ հետ կատարելով «Chi non lavora non fa l’amore» (հայերեն՝ Ով չի աշխատում, նա չի սիրում) երգը, և զբաղեցնում է առաջին տեղը։

1970-ական թվականների սկզբներին Չելենտանոն հորինում ու ձայնագրում է «Prisencolinensinainciusol» կոմպոզիցիան, որի տեքստը կազմված էր հորինված անհասկանալի բառերից, որոնք ոչինչ չեն նշանակում^[35]։ Այն խորհրդանշում է մարդկանց անջատվածությունը, միմյանց չհասկանալը։ Երգը երկար ժամանակ մնաց հիթ-շքերթների վերին հորիզոնականներում, ինչպես նաև ընդգրկվեց ամերիկյան հիթ-շքերթներում։ Կոմպոզիցիան կատարվել է ռեչիտատիվով, ինչը կարելի է համարել ռեպ կատարումների առաջին փորձերից մեկը^[36][37][38]։ 2009 թ. վերջերին այս կոմպոզիցիան դարձավ ինտերնետ-մեմ^[39]։

1972 թվականին LP ֆորմատով թողարկվեց Չելենտանոյի I mali del secolo ալբոմը, որի բոլոր երգերը հորինել էր երգիչը^[40]։ Երգերից շատերը նվիրված են ժամանակակից աշխարհում առկա խնդիրներին։ Մեծ հաջողություն ունեցավ հատկապես շրջակա միջավայրի աղտոտման դեմ ուղղված «Un albero di trenta piani» (հայերեն՝ Երեսունհարկանի ծառը) սատիրիկ երգը։ Ձայնագրվեց այդ երգի նաև իսպաներեն տարբերակը՝ «Un arbòl de 30 pisos»: Սկավառակի ձայնագրմանը մասնակցել են Il Balletto di Bronzo խմբի անդամները։ 1995 թվականին ալբոմը վերաթողարկվեց ձայնասկավառակով։ 1976 թվականին երգիչը ձայնագրեց Svalutation ալբոմը։ Այդ ալբոմի համանուն երգում ծաղրանքով քննադատվում էր ճգնաժամային դրությունը, որ այդ ժամանակ տիրում էր Իտալիայում, ինչի շնորհիվ սկավառակը տարածվեց նաև եվրոպական շուկայում և առաջին տեղերն էր գրավում Ֆրանսիայում ու Գերմանիայում։

1979 թվականին Չելենտանոն թողարկեց Soli (հայերեն՝ Մենակ) ալբոմը, որի ստեղծման ժամանակ երգիչն առաջին անգամ համագործակցեց իտալացի ճանաչված կոմպոզիտոր Տոտո Կուտունյոյի հետ^[41]։ Ալբոմը իտալական հիթ-շքերթների առաջին հորիզոնականներում մնաց 58 շաբաթ^[20]։ Նույն 1979 թ. թողարկվեց Me, live! ալբոմը, որ ձայնագրվել էր Չելենտանոյի՝ Չեզենայում՝ «Դինո Մանուցի» (իտալ.՝ Stadio Dino Manuzzi) մարզադաշտում, 1977 թ. օգոստոսի 28-ին տեղի ունեցած համերգի ժամանակ^[35]։

1980 թվականին Չելենտանոն թողարկեց ստուդիական ևս մեկ ալբոմ՝ Un po’ artista un po’ no, որի ստեղծմանը մասնակցեց Տոտո Կուտունյոն։ Դրանից հետո նրանց համագործակցությունն ավարտվեց։ Չնայած դրան՝ նրանք մնացին լավ ընկերներ^[42]։ Ընդհանուր առմամբ հատուկ Չելենտանոյի համար Տոտո Կուտունյոն գրել է 13 երգ^[43].

1980-ական թվականների ամենահայտնի ստեղծագործություններից են Atmosfera (ձայնագրված «Նոր ալիքի» ակնհայտ ազդեցությամբ^[44]), ինչպես նաև Deus (1981), I miei americani (1984) ու I miei americani 2 (1986) ալբոմները, որոնք հիմնականում անգլիալեզու հայտնի երաժիշտներ The Beatles, The Platters, Լիթլ Ռիչարդ, Էլվիս Փրեսլի, Ռեյ Չարլզ և այլոց երգերի քավեր տարբերակների հավաքածուներ են։ Բոլոր երգերը թարգմանվել են իտալերեն՝ հնարավորինս հարազատ մնալով բնագրին, կատարվել են որոշակի փոփոխություններ։

1987 թվականին Չելենտանոն Կլաուդիա Մորիի հետ մի եզակի անգամ այցելել է ԽՍՀՄ՝ ներկա լինելու իր «Ջոն Լուի» ֆիլմի պրեմիերային։ Չնայած այն հանգամանքին, որ երգիչը տառապում է աերոֆոբիայով, այդ անգամ նա բացառություն է արել ու ԽՍՀՄ է ժամանել ինքնաթիռով^[45]։ Չելենտանոն երկու համերգ տվեց Մոսկվայում՝ «Օլիմպիական» մարզադաշտում^[46], որոնք դարձան նրա առաջին ելույթներն ութամյա դադարից հետո։

1987 թվականից մինչև 1991 թվականը երգչի կարիերայում ժամանակավոր դադար եղավ։ Այդ ընթացքում նա չթողարկեց որևէ ալբոմ ու չնկարահանվեց որևէ ֆիլմում։ Սակայն 1991 թվականին Չելենտանոն վերսկսեց երաժշտական գործունեությունը՝ թողարկելով Il re degli ignoranti (հայերեն՝ Անուսների արքան), որ բաղկացած էր 10 երգից։ Սկավառակը ներառում էր նաև հին երգերի ռեմեյքեր (օրինակ՝ 1983 թվականին թողարկված Atmosfera ալբոմի «Cammino» երգի ռեմեյքը)։ Սկավառակի երգերի ձայնագրման ժամանակ երգչին ձայնակցել են իր երեխաները՝ Ջակոմոն, Ռոզիտան ու Ռոզալինդան։ Ալբոմի երկու երգերի համար նկարահանվել է տեսահոլովակ։ Նույն թվականին Չելենտանոն գրել ու հրատարակել է համանուն գիրքը^[47].

1990-ական թվականներին Չելենտանոյի երաժշտական կարիերայում սկիզբ առավ նոր փուլ։ Հրաժարվելով կինոյում նկարահանվելուց^[17]՝ Չելենտանոն սկսեց համագործակցել նոր հեղինակների հետ ու ձայնագրել նոր ալբոմներ։ Եռամյա դադարից հետո՝ 1994 թվականին, երգիչը թողարկեց Quel punto ստուդիական ալբոմը^[48] և նույն թվականի մայիսի 18-ին վերադարձավ բեմ՝ համերգային շրջագայության մեկնելով Իտալիա ու արտասահման^[20]։ 1995 թվականին Չելենտանոն թողարկեց ռեմիքսների՝ իր առաջին ու միակ ալբոմը՝ Alla corte del remix, որի ստեղծմանը մասնակցել են այնպիսի երաժիշտներ, ինչպիսիք են Alex Party-ն, Gabriele Cerlini-ն և Սքեթմեն Ջոնը։ Սեպտեմբերի 27-ին Չելենտանոն ելույթ ունեցավ բարեգործական համերգում, որ նվիրված էր հիվանդ երեխաներին և անցկացվում էր Ֆրանսիայի Լուրդ քաղաքում։ Համերգը կազմակերպվել էր իտալական մշակույթի մի շարք գործիչների կողմից, որոնց թվում էին Ջանի Մորանդին ու Մոգոլը։ 1996 թվականին Չելենտանոն, համագործակցելով կոմպոզիտոր Կարլո Մացոնիի ու գործիքավորող Ֆիո Զանոտիի հետ, ձայնագրեց Arrivano gli uomini սկավառակը, որ ներառում էր 11 նոր երգ։ Ալբոմը մեծ հաջողություն ունեցավ ոչ միայն Իտալիայում, այլև Գերմանիայում ու եվրոպական այլ երկրներում^[25]։

1997 թվականի սեպտեմբերի 27-ին Չելենտանոն ելույթ ունեցավ Բոլոնիայում տեղի ունեցող համերգում, որ նվիրված էր 23-րդ եվհարիստյան ազգային կոնգրեսին։ Համերգին ներկա էր նաև Յոհան Պաուլ II-ը^[49]։ 1998 թվականին Կլաուդիա Մորին ամուսնուն առաջարկեց ալբոմ ձայնագրել ճանաչված երգչուհի Մինայի հետ^[20]։ Արդյունքում ձայնագրվեց Mina Celentano ալբոմը, որ վաճառվեց շուրջ 1 600 000 օրինակով և դարձավ Մինայի՝ ողջ կարիերայի ընթացքում ամենաշատ վաճառված ալբոմը^[50]։ Ալբոմի երգերից մեկի հիման վրա նկարահանվել է մուլտիպլիկացիոն տեսահոլովակ։ 1999 թվականին Չելենտանոն սկսում է համագործակցել կոմպոզիտոր Ջանի Բելայի հետ, ինչպես նաև շարունակում է աշխատել հայտնի բանաստեղծ-երգահան Մոգոլի հետ։ Նրանց հետ համատեղ Չելենտանոն ձայնագրեց ու թաղարկեց ստուդիական 5 ալբոմ, որոնցից առաջինը Io non so parlar d’amore (հայերեն՝ (Ես չգիտեմ խոսել սիրո մասին) ալբոմն էր, որ վաճառվեց երկու միլիոն օրինակով և իտալական հիթ-շքերթներում պահպանվեց 100 շաբաթ^[35]՝ երգչին թույլ տալով նորից վայելել հասարակության ուշադրությունը^[35]։ Ալբոմը ներառում է այնպիսի երգեր, ինչպիսիք են՝ «Gelosia» (ռուս.՝ Խանդ), «Senza amore» (հայերեն՝ Առանց սիրո), «L’emozione non ha voce» (հայերեն՝ Զգացմունքը ձայն չունի), ինչպես նաև՝ «L’arcobaleno» (հայերեն՝ Ծիածան), որ նվիրված է իտալացի հայտնի երգիչ ու կոմպոզիտոր Լուչիո Բատիստիին, ով մահացել է 1998 թ.^[51]:

Մեկ տարի անց Չելենտանոն որոշում է չընդհատել համագործակցությունը Ջանի Բելայի ու Մոգոլի հետ և ձայնագրում է Esco di rado e parlo ancora meno ալբոմը։ Սակայն ալբոմում ներառված են երկու երգ, որ գրվել են այլ հեղինակների՝ Կարլո Մացոնիի ու Իվանո Ֆոսատիի կողմից։ Արդյունքում ձայնասկավառակը մեծ հաջողության արժանացավ և 2001 թվականին դարձավ պլատինե։ Բացի այդ՝ վաճառվեց սկավառակի շուրջ 1 800 000 օրինակ, թեև դրա թողարկման ժամանակ նախորդ ալբոմը՝ Io non so parlar d’amore, շարունակում էր մնալ Իտալիայի՝ ամենաշատ վաճառվող 50 ձայնասկավառակների ցանկում։

2002 թվականին թողարկվեց Per sempre ալբոմը։ Ձայնասկավառակը մեծ հաջողություն ունեցավ ոչ միայն Իտալիայում, այլև նրա սահմաններից դուրս^[17]։ Մի քանի երգերի ձայնագրմանը մասնակցել են ամերիկացի նշանավոր ջազ կոմպոզիտոր ու դաշնակահար Չիկ Կորիան^[52]։ Այս ալբոմում է ընդգրկված Ջանի Բելայի «Confessa» երգը. նրա տեսահոլովակը YouTube կայքում դիտել են ավելի քան 5.4 միլիոն օգտատերեր։ 2004 թվականին Ադրիանո Չելենտանո՝ որպես հյուր, ելույթ է ունեցել Սան-Ռեմայի փառատոնի ժամանակ^[53]։ Նույն թվականին նա թողարկեց հերթական ստուդիական ալբոմը՝ C’è sempre un motivo:

Ադրիանո Չելենտանոն իր ապագա կնոջ՝ դերասանուհի Կլաուդիա Մորիի հետ ծանոթացել է «Ինչ-որ տարօրինակ տիպ» ֆիլմի նկարահանումների ժամանակ^[54]։ 1964 թ. հուլիսի 14-ին նրանք գաղտնի պսակվել են Գրոսետո քաղաքի Սբ. Ֆրանցիսկի եկեղեցում^[7][20]։ Կլաուդիան զբաղեցնում է Clan Celentano ընկերության գործադիր տնօրենի պաշտոնը։ Նրանք ունեն երեք երեխա՝ Ռոզիտան, Ռոզալինդան ու Ջակոմոն^[55]։

Ջակոմոն երգիչ է, Ռոզալինդան՝ կինոդերասանուհի։ 2004 թ. նոյեմբերին ծնվել է Ջակոմո Չելենտանոյի որդին՝ Սամուելեն, ով ներկայումս Ադրիանոյի ու Կլաուդիայի միակ թոռն է^[56]։

Չելենտանոն հետաքրքրվում է ֆուտբոլով ու երկրպագում է Ինտեր ակումբին. 2008 թ. նա ելույթ ունեցավ այդ խմբի 100-ամյակին նվիրված համերգում^[57].

Չելենտանոյի հոբբին ներկայումս շարունակում է մնալ ժամացույցների վերանորոգումը^[58]։ Երգիչն զբաղվում է նաև թենիսով, բիլիարդով, լուսանկարչությամբ, խաղում է շախմատ և սիրում է պատրաստել^[59]։

1. 1960 - Adriano Celentano con Giulio Libano e la sua orchestra - Jolly LPJ 5008
2. 1960 - Furore - Jolly LPJ 5017
3. 1962 - Peppermint twist - Jolly LPJ 5021
4. 1963 - A New Orleans - Jolly LPJ 5025
5. 1965 - Non mi dir - Clan, ACC 40002
6. 1966 - La festa - Clan, ACC 40006
7. 1966 - Il ragazzo della via Gluck - Clan, ACC 40007
8. 1968 - Azzurro/Una carezza in un pugno - Clan, ACC 40011
9. 1968 - Adriano Rock - Clan, BF 501
10. 1969 - Le robe che ha detto Adriano - Clan, BF 502
11. 1970 - Il forestiero - Clan, BFM 700
12. 1971 - Er più – Storia d’amore e di coltello - Clan, BFM 602
13. 1972 - I mali del secolo - Clan, BFM 701
14. 1973 - Nostalrock - Clan, CLN 65764
15. 1975 - Yuppi du - Clan, CLN 69120
16. 1976 - Svalutation - Clan, CLN 86013
17. 1977 - Disco dance - Clan, CLN 86026
18. 1977 - Tecadisk - Clan, CLN 86033
19. 1978 - Ti avrò - Clan, CLN 20053
20. 1978 - Geppo il folle - Clan, CLN 20099
21. 1979 - Soli - Clan, CLN 20150
22. 1979 - Me, live! - Clan, CLN 22203
23. 1980 - Un po’ artista un po’ no - Clan, CLN 20201
24. 1981 - Deus - Clan, CLN 20257
25. 1982 - Uh… uh… - Clan, CLN 20324
26. 1983 - Atmosfera - Clan, CLN 20380
27. 1984 - I miei americani - Clan, CLN 20445
28. 1985 - Joan Lui - Clan, CLN 20485
29. 1986 - I miei americani 2 - Clan, CLN 20545
30. 1987 - La pubblica ottusità - Clan, CLN 20699
31. 1991 - Il re degli ignoranti - Clan, 9031 74439-1
32. 1994 - Quel punto - Clan, 4509 97319-1
33. 1995 - Alla corte del remix - Clan, CLCD 74321 331042
34. 1996 - Arrivano gli uomini - Clan, CLCD 74321 381192
35. 1998 - Mina Celentano - Clan/PDU, 90011
36. 1999 - Io non so parlar d’amore - Clan, CLN 13641
37. 2000 - Esco di rado e parlo ancora meno - Clan, CLN 20482
38. 2002 - Per sempre - Clan, CLN 20511
39. 2004 - C’è sempre un motivo - Clan, CLN 20551
40. 2007 - Dormi amore, la situazione non è buona - Clan, CLN 2058
41. 2011 - Facciamo finta che sia vero - Universal Music/Clan, CLN 2098
42. 2012 - Adriano Live - Universal Music/Clan, CLN 2111
43. 2013 - ...Adriano

• A. Celentano, Ripa L. Il paradiso è un cavallo bianco che non suda mai. - Sperling & Kupfer, 1982, 247 էջ։ - ISBN 88-200-0221-3
• A. Celentano Il re degli ignoranti. - Milano: A. Mondadori, 1991, 124 էջ։ - ISBN 88-04-35115-2
• A. Celentano, Jannuzzi J. Il profeta e i farisei. - Prime Edizioni di Maurizio Biaducci, 1988, 182 էջ։- ISBN 88-18-57017-X
• A. Celentano Rockpolitik. / Ciotta M. - Milano: Bompiani Overlook-Clan Celentano, 2006, 208 էջ։ - ISBN 88-452-5734-7

• Викторова Е. А. Киношоу Адриано Челентано // Адриано Челентано. - Всесоюзное творческо-производственное объединение «Киноцентр», 1991, 48 էջ։
• Викторова Е. А. Я, Адриано Челентано. - Филобиблон, 1998. - 152 էջ։
• Мишиев Б. П. Мудрость Celentano, - Дербент, 2012:
• Caressa F. Azzurro. Conte, Celentano, un pomeriggio…. - Roma: Donzelli, 2008: - ISBN 978-88-6036-307-7
• Chiorino M. Adriano Celentano. - Milano: Targa italiana, 1991: - ISBN 88-7111-052-8
• Ciotta M. Un marziano in tv. Adriano Celentano. Francamente me ne infischio. - Roma: Rai Eri, 2001: - ISBN 88-397-1137-6
• Cotti S. Adriano Celentano. 1957–2007: Cinquant’anni da ribelle. - Roma: Editori Riuniti, 2007, 327 էջ։ - (Momenti Rock). - ISBN 978-88-359-5943-4
• Ebboli F. Adriano Celentano. Dalla Via Gluck a Rockpolitick. - Genova: Lo Vecchio, 2005: - ISBN 88-7333-123-8
• Fittante A. Questa è la storia… Celentano nella musica, nel cinema e in televisione. - Milano: Il castoro, 1997: - ISBN 88-8033-105-1
• Jannuzzi L. Il profeta e i farisei. - Milano: Rusconi, 1988: - ISBN 88-18-57017-X
• Maiotti M 1944-1963: i complessi musicali italiani. - Maiotti Editore, 2010: - P. 84-87.
• Manfredi G. Adriano Celentano. - Roma: Lato Side, 1981:
• Perini B. Adriano: la sua vita è come un rock. - Rizzoli, 1999: - հ. 3, 130 էջ։ - ISBN 88-17-86222-3
• Perini B. Memorie di zio Adriano. - Mondadori, 2010, 204 էջ։ - ISBN 978-88-04-60338-2
• Piancatelli U. Celentano. La vita, le passioni, la musica, il cinema, la tv. - Barbera, 2012, 219 էջ։ - ISBN 978-88-7899-525-3
• Porzioni E. Celentano & Rivoluzione. - Chinaski Edizioni, 2012, 200 էջ։ - ISBN 978-88-89966-87-7
• Red S. e Lucas S. Il re dello spettacolo. - Milano: Forte, 1983.
• Salvatori D. Adriano Celentano. - Roma: Gremese, 1998, 94 էջ։- ISBN 88-7742-169-X
• Simonetta U. Celentano. - Milano: Longanesi, 1966: