Grand Prix-wegrace van België 1986

De trainingen in België werden onder goede omstandigheden gereden, maar tijdens de racedag regende het. Dat de Honda NSR 500-rijders in de trainingen afstellingsproblemen hadden gehad was daardoor niet zo erg, want alle afstellingen waren nutteloos geworden nu het regende. Behalve een groot aantal valpartijen leverde de natte baan ook enkele verrassende winnaars op: Domenico Brigaglia en de zijspancombinatie Steve Webster/Tony Hewitt scoorden hun eerste WK-overwinningen. De regen zorgde bij veel machines ook voor technische problemen in de vorm van vocht in carburateurs en haperende ontstekingen.

De Yamaha YZR 500-rijders waren erg sterk in de trainingen, terwijl de Honda NSR 500-coureurs juist moeite hadden met de afstelling van hun machines. Naast Wayne Gardner was dat nu Raymond Roche, die de machines van Shungi Yatsushiro kreeg. Feitelijk waren dit de motorfietsen van Freddie Spencer, maar Roche mocht ze in België en in de Franse GP gebruiken omdat men verwachtte dat Spencer pas bij de Britse Grand Prix weer fit zou zijn. Bij Yamaha deed Christian Sarron het weer goed op Spa-Francorchamps. Hij kwam dicht bij het pole-record van Spencer en werd tweede achter Eddie Lawson, die het record met 0,3 seconde verbeterde.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Eddie Lawson	Marlboro-Agostini-Yamaha	2"28'28
2.	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	2"28'69
3.	Randy Mamola	Lucky Strike-Roberts-Yamaha	2"29'27
4.	Mike Baldwin	Lucky Strike-Roberts-Yamaha	2"29'44
5.	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	2"30'31
6.	Didier de Radiguès	Rollstar-Chevallier-Honda	2"30'51
7.	Rob McElnea	Marlboro-Agostini-Yamaha	2"30'76
8.	Raymond Roche	Rothmans-Katayama-HRC-Honda	2"31'65
9.	Ron Haslam	ELF-Honda	2"31'82
10.	Roger Burnett	Rothmans-Honda-UK	2"31'87

Al in de opwarmronde van de 500cc-klasse kwam Kevin Schwantz in La Source ten val, maar ondanks de pijn ging hij toch van start. In de vierde ronde viel Ron Haslam, in de zevende ronde ook Paul Lewis en in de negende ronde Raymond Roche. Randy Mamola had geen problemen. Hij leidde de race van start tot finish, gevolgd door Eddie Lawson, die geen risico's wilde nemen en aanvankelijk ook Mike Baldwin, tot die in de tiende ronde viel. Dat kwam mogelijk door de druk van Christian Sarron, die zijn reputatie als regenrijder waarmaakte nadat zijn machine in het begin op twee cilinders had gelopen. Intussen voerde Kevin Schwantz een schrikbewind door zijn wilde rijstijl, waarbij hij Mile Pajic van de baan reed. Schwantz kreeg juist bewondering van Boet van Dulmen, die had gewild dat hij nog jong genoeg was om er een dergelijke rijstijl op na te houden. Die bewondering werd wellicht nog groter toen de artsen na de race vaststelden dat Schwantz bij zijn val in de opwarmronde een sleutelbeen had gebroken. Pajic kwam de schrik teboven en werd zelf achtste, waarmee hij zijn eerste WK-punten scoorde.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Randy Mamola	Lucky Strike-Roberts-Yamaha	57"25'02	3	15
2	Eddie Lawson	Marlboro-Agostini-Yamaha	57"42'45	1	12
3	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	58"27'84	2	10
4	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	58"33'30	5	8
5	Rob McElnea	Marlboro-Agostini-Yamaha	58"38'65	7	6
6	Pierfrancesco Chili	HB-Gallina-Suzuki	59"48'69	17	5
7	Didier de Radiguès	Rollstar-Chevallier-Honda	1:00"04'26	6	4
8	Mile Pajic	SNRT-Honda	+1 ronde	19	3
9	Boet van Dulmen	Bakker-PDM-Honda	+1 ronde	20	2
10	Kevin Schwantz	Rizla-Heron-Suzuki	+1 ronde	11	1
11	Wolfgang von Muralt	Frankonia-Suzuki	+1 ronde	15
12	Mark Phillips	Suzuki	+1 ronde	25
13	Masuru Mizutani	Suzuki	+1 ronde	16
14	Peter Sköld	Honda	+1 ronde	23
15	Robert Jung	Honda	+1 ronde	28
16	Gary Lingham	Honda	+1 ronde	33
17	Paul Ramon	Suzuki	+1 ronde	31
18	David Griffith	Honda	+2 ronden	36

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Alessandro Valesi	Honda		26
Andreas Leuthe	Honda		30
Mike Baldwin	Lucky Strike-Roberts-Yamaha	Val	4
Dietmar Marehardt	Suzuki		34
Bernard Denis	Suzuki		22
Raymond Roche	Rothmans-Katayama-HRC-Honda	Val	8
Juan Garriga	Cagiva	Water in carburateurs	13
Fabio Biliotti	Honda		14
Paul Lewis	Skoal Bandit-Heron-Suzuki	Val	12
Maarten Duyzers	Suzuki	Water in carburateurs	32
Eero Hyvärinen	Honda		27
Ron Haslam	ELF-Honda	Val	9
Marco Gentile	Écurie-Fior-Honda		21
Manfred Fischer	Hein Gericke-Honda		18
Leandro Becheroni	Suzuki		29
Roger Burnett	Rothmans-Honda-UK	Water in carburateurs	10
Simon Buckmaster	Duckhams Oil-Honda		24
Josef Doppler	Suzuki		35

Coureur	Merk	Oorzaak
Freddie Spencer	Rothmans-HRC-Honda	Blessure
Henk van der Mark	PDM-Honda	Blessure
Niall Mackenzie	Skoal Bandit-Heron-Suzuki	Blessure[1]
Dave Petersen	HB-Gallina-Suzuki
Gustav Reiner	Bakker-Honda-Deutschland
Shungi Yatsushiro	Moriwaki-HRC-Honda	Blessure[2]

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Eddie Lawson	Marlboro-Agostini-Yamaha	84
2	Randy Mamola	Lucky Strike-Roberts-Yamaha	74
3	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	72
4	Mike Baldwin	Lucky Strike-Roberts-Yamaha	52
5	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	43
6	Rob McElnea	Marlboro-Agostini-Yamaha	39
7	Raymond Roche	Rothmans-Katayama-Honda / Rothmans-Katayama-HRC-Honda	18
	Didier de Radiguès	Rollstar-Chevallier-Honda
9	Pierfrancesco Chili	HB-Gallina-Suzuki	11
10	Ron Haslam	ELF-Honda	8
	Boet van Dulmen	Bakker-PDM-Honda

De geruchtenstroom die op gang was gekomen over de financiële situatie bij Aprilia werd getemperd toen het team verklaarde dat men twee GP's had overgeslagen omdat men niet tevreden was over de motorblokken van Rotax, die slechts 64 pk leverden. Nu waren ze kennelijk verbeterd en kwam er 74 pk uit, maar toch wist fabriekscoureur Loris Reggiani zich slechts als vijftiende te kwalificeren. Donnie McLeod, ook met een Rotaxmotor onderweg, bereikte de derde startplaats, achter de Yamaha's van Carlos Lavado en Martin Wimmer.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	2"34'34
2.	Martin Wimmer	Marlboro-Agostini-Yamaha	2"35'45
3.	Donnie McLeod	Silverstone-Armstrong-Rotax	2"36'03
4.	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	2"36'37
5.	Tadahiko Taira	Marlboro-Agostini-Yamaha	2"36'79
6.	Dominique Sarron	Rothmans-Honda	2"37'08
7.	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	2"37'16
8.	Pierre Bolle	ELF-Parisienne	2"37'27
9.	Niall Mackenzie	Silverstone-Armstrong-Rotax	2"37'35
10.	Fausto Ricci	HRC-Honda	2"37'90

De eerste ronde van de 250cc-race in Spa-Francorchamps was - vooral voor de favorieten - nogal een slagveld. Al in de eerste ronde gingen Stéphande Mertens en Carlos Lavado onderuit. Martin Wimmer en Toni Mang kwamen bij de start heel slecht weg. Zo begon Sito Pons als eerste aan de tweede ronde en hij werd de hele race niet meer bedreigd. Donnie McLeod reed naar de tweede plaats, maar werd geholpen doordat de JJ Cobas van Alan Carter na zes ronden slechter begon te lopen. Wimmer kwam intussen door een verkeerde afstelling niet naar voren en werd slechts zeventiende, maar ook Mang besloot na enkele schuivers niet meer aan te dringen en hij werd achttiende. Dat maakte de situatie voor Carlos Lavado minder zuur, want zijn concurrenten scoorden niet en hoewel Pons de tweede plaats in het wereldkampioenschap overnam, had hij nog tien punten achterstand op Lavado.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	47"43'42	7	15
2	Donnie McLeod	Silverstone-Armstrong-Rotax	47"54'39	3	12
3	Jacques Cornu	ELF-Parisienne-Honda	48"19'39	16	10
4	Dominique Sarron	Rothmans-Honda	48"19'71	6	8
5	Alan Carter	JJ Cobas-Rotax	48"20'88	14	6
6	Carlos Cardús	Campsa-Honda	48"34'21	25	5
7	Jean Foray	Chevallier-Yamaha	48"35'67	21	4
8	Niall Mackenzie	Silverstone-Armstrong-Rotax	48"35'99	9	3
9	Tadahiko Taira	Marlboro-Agostini-Yamaha	48"38'76	5	2
10	Hans Lindner	Rotax	48"39'03	18	1
11	Fausto Ricci	HRC-Honda	48"50'05	10
12	Michel Siméon	Yamaha	48"56'42	13
13	Hans Becker	Yamaha	48"59'10	30
14	Antonio Rota	Rotax	49"00'49	32
15	Gary Noël	EMC-Rotax	49"00'88	20
16	Reinhold Roth	HB-Römer-Honda	49"01'49	12
17	Martin Wimmer	Marlboro-Agostini-Yamaha	49"09'19	2
18	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	49"09'47	4
19	Cees Doorakkers	Honda	49"32'44	35
20	Maurizio Vitali	Garelli	50"17'27	36
21	Bruno Bonhuil	Honda	50"20'69	27
22	Roland Freymond	Yamaha	50"21'79	33
23	Guy Bertin	Parisienne	50"31'12	24

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	Val	1
Pierre Bolle	ELF-Parisienne	Motor te koud	8
Jean-François Baldé	Rothmans Katayama-Honda	Val	11
Loris Reggiani	Aprilia-Rotax	Afstelling	15
Stéphane Mertens	Johnson-Yamaha	Val	17
Siegfried Minich	Honda		19
Jean-Michel Mattioli	Yamaha		22
Virginio Ferrari	Total-Katayama-HRC-Honda		23
Manfred Herweh	HB-Aprilia-Rotax	Beslagen vizier	26
Christian Boudinot	JJ Cobas-Rotax		28
Jean-Louis Guignabodet	MIG-Rotax		29
Harald Eckl	Honda		31
René Delaby	Rotax		34

Coureur	Merk	Oorzaak
Jean-Louis Tournadre	Yamaha	Blessures[3]

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	72
2	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	62
3	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	51
4	Jean-François Baldé	Rothmans-Katayama-Honda	45
5	Martin Wimmer	Marlboro-Agostini-Yamaha	44
6	Dominique Sarron	Rothmans-Honda	31
7	Jacques Cornu	ELF-Parisienne-Honda	28
8	Donnie McLeod	Silverstone-Armstrong-Rotax	27
9	Fausto Ricci	HRC-Honda	24
10	Pierre Bolle	ELF-Parisienne	15

Luca Cadalora en Fausto Gresini stonden met hun Garelli's binnen 0,3 seconde, maar toch wist August Auinger er zich met zijn Bartol-MBA tussen te plaatsen. In voorbereiding van de toekomstige beperking tot slechts één cilinder voor de 125cc-klasse probeerde Gary Noël zich te kwalificeren met een prototype EMC met een Rotax-eencilinder, maar hij slaagde daar niet in.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Luca Cadalora	FMI-Garelli	2"44'69
2.	August Auinger	Bartol-LCR-MBA	2"44'72
3.	Fausto Gresini	FMI-Garelli	2"44'99
4.	Bruno Kneubühler	LCR-MBA	2"45'30
5.	Ezio Gianola	MBA	2"45'42
6.	Domenico Brigaglia	Ducados-MBA	2"45'78
7.	Alfred Waibel	MBA	2"46'83
8.	Olivier Liégeois	Assmex-MBA	2"47'80
9.	Pier Paolo Bianchi	MBA	2"48'34
10.	Thierry Feuz	MBA	2"48'40

Luca Cadalora had niets aan zijn snelle trainingstijd, want na één ronde kwam hij al de pit in om zijn tankbeluchting te laten herstellen. Ook Ángel Nieto kwam na de eerste ronde de pit in en even later stopten August Auinger en Bruno Kneubühler. Cadalora hervatte zijn race, maar viel in de vierde ronde bij La Source. Er vormde zich een grote kopgroep met onder andere Pier Paolo Bianchi, Fausto Gresini, Willy Pérez, Lucio Pietroniro, Domenico Brigaglia en Olivier Liégeois. Acht ronden voor het einde nam Brigaglia de leiding. Gianola bedreigde hem nog, maar maakte een fout waardoor hij naar de zesde plaats terugviel. Daarvan profiteerde Pietroniro, die op een droge baan vermogen tekortkwam, maar dat werd door de regen gecompenseerd. Hij schudde Pérez van zich af en werd tweede. Olivier Liégeois, die zich in Assen niet had weten te kwalificeren, werd in zijn thuisrace vijfde.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Domenico Brigaglia	Ducados-MBA	43"21'59	6	15
2	Lucio Pietroniro	MBA	43"39'79	11	12
3	Willy Pérez	MBA	43"47'94	14	10
4	Fausto Gresini	FMI-Garelli	43"48'88	3	8
5	Olivier Liégeois	Assmex-MBA	43"52'42	8	6
6	Ezio Gianola	MBA	43"53'67	5	5
7	Pier Paolo Bianchi	MBA	44"03'73	9	4
8	Paolo Casoli	MBA	44"21'09	13	3
9	Jussi Hautaniemi	MBA	44"33'14	15	2
10	Thierry Feuz	MBA	44"39'01	10	1
11	Johnny Wickström	MBA	44"40'70	12
12	Robin Appleyard	MBA	44"45'78	20
13	Anton Straver	MBA	45"03'83	22
14	Jean-Claude Selini	MBA	45"14'76	24
15	Willi Huperich	Seel-MBA	45"22'92	33
16	Alain Kempener	MBA	45"36'02	34
17	Peter Sommer	MBA	45"45'29	28
18	Patrick Daudier	PMDF	46"06'09	30
19	Robin Milton	MBA	46"06'60	32
20	Ton Spek	MBA	46"28'21	35
21	Jan Eggens	LCR-EGA	+1 ronde	25
22	Ivan Troisi	MBA	+1 ronde	27
23	Håkan Olsson	MBA	+2 ronden	26

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Luca Cadalora	FMI-Garelli	Val	1
August Auinger	Bartol-LCR-MBA	Ontsteking	2
Bruno Kneubühler	LCR-MBA	Ontsteking	4
Alfred Waibel	MBA		7
Paul Bordes	MBA		16
Ángel Nieto	Ducados-MBA	Ontsteking	17
Jacques Hutteau	MBA		18
Mike Leitner	MBA		19
Andres Sánchez	Ducados-MBA		21
Esa Kytölä	MBA		23
Manfred Braun	MBA		29
Eric Gijsel	MBA		31
Boy van Erp	MBA	Val	36

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Fausto Gresini	FMI-Garelli	62
2	Luca Cadalora	FMI-Garelli	61
3	Ezio Gianola	MBA	47
4	Domenico Brigaglia	Ducados-MBA	41
5	Bruno Kneubühler	LCR-MBA	24
6	Pier Paolo Bianchi	MBA	22
7	Willy Pérez	MBA	21
8	Lucio Pietroniro	Johnson-MBA	20
9	Johnny Wickström	MBA	15
	Olivier Liégeois	Assmex-MBA

Hoewel Rolf Biland en Kurt Waltisperg de snelste trainingstijd reden, maakten Egbert Streuer en Bernard Schnieders zich helemaal geen zorgen. In 1985 hadden ze al 2"36'05 gereden en ze hadden ook nu twee of drie seconden sneller kunnen zijn, maar vonden het niet nodig het materiaal zo zwaar te belasten. Met hun rondetijd stonden ze in elk geval voor hun grootste concurrenten Alain Michel/Jean Marc Fresc.

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd
1.	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	LCR-Krauser	2"36'57
2.	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	2"37'21
3.	Alain Michel	Jean-Marc Fresc	Krauser-LCR-Yamaha	2"37'50
4.	Steve Webster	Tony Hewitt	LCR-Yamaha	2"37'81
5.	Markus Egloff	Urs Egloff	LCR-Seel	2"38'23
6.	Masato Kumano	Helmut Diehl	LCR-Yamaha	2"41'42
7.	Rolf Steinhausen	Bruno Hiller	Camel-Busch-Yamaha	2"41'47
8.	Steve Abbott	Vince Biggs	Windle-Yamaha	2"41'76
9.	Alfred Zurbrügg	Adolf Hänni	LCR-Yamaha	2"42'65
10.	Derek Bayley	Brian Nixon	LCR-Ricardo Z	2"42'78

Na de start nam Egbert Streuer al snel de leiding over van Rolf Biland en Steve Webster, maar bij het terugschakelen voor Les Combes hoorde hij al iets kraken en vervolgens had hij alleen de eerste versnelling nog over. Daarmee was zijn race voorbij, terwijl Biland halverwege de eerste ronde een fout maakte waardoor hij achterop raakte. Steve Webster kon zo samen met bakkenist Tony Hewitt zijn eerste GP-overwinning scoren, want Alain Michel/Jean-Marc Fresc drongen niet meer aan nadat ze vanuit de pit het signaal kregen dat Streuer uit de race was. Ook opmerkelijk was de derde plaats van Rolf Steinhausen en Bruno Hiller, die een heel goed weekend hadden. Ze vonden een geldschieter in de vorm van Camel en scoorden niet alleen hun eerste punten van het seizoen, maar ook meteen een podiumplaats. Rolf Biland en Kurt Waltisperg waren feitelijk de snelsten van de dag. Nadat ze waren teruggevallen naar de elfde plaats wisten ze zich naar de vierde plaats terug te vechten. Hoewel Streuer er niet zwaar aan tilde, had hij nu twaalf punten achterstand op Alain Michel en was ook Webster hem gepasseerd in het wereldkampioenschap.

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Steve Webster	Tony Hewitt	LCR-Yamaha	45"05'42	4	15
2	Alain Michel	Jean-Marc Fresc	Krauser-LCR-Yamaha	45"13'48	3	12
3	Rolf Steinhausen	Bruno Hiller	Camel-Busch-Yamaha	45"16'33	9	10
4	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	LCR-Krauser	45"39'63	1	8
5	Derek Bayley	Brian Nixon	LCR-Ricardo Z	45"50'66	12	6
6	Markus Egloff	Urs Egloff	LCR-Seel	45"53'71	5	5
7	Steve Abbott	Vince Biggs	Windle-Yamaha	45"54'67	10	4
8	Masato Kumano	Helmut Diehl	LCR-Yamaha	46"13'88	8	3
9	René Progin	Yvan Hunziker	Seymaz-Yamaha	46"33'44	6	2
10	Yoshisada Kumagaya	Kazahito Makiuchi	LCR-Yamaha	46"46'43	15	1
11	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha		13
12	Frank Wrathall	Simon Birchall	LCR-Yamaha		14
13	Graham Gleeson	David Elliott	LCR-Yamaha
14	Hans Hügli	Markus Fährni	LCR-Yamaha
15	Ray Gardner	Tony Stewart	LCR-Yamaha
16	Barry Brindley	Chris Jones	Windle-Yamaha
17	Werner Kraus	Oliver Schuster	Busch-Yamaha
18	Dave Hallam	John Gibbard	Yamaha
19	Cor van Reeuwijk	Hans Blauw	Yamaha		28
20	Albert Weber	Harald Scheidawind	LCR-Yamaha

Coureur	Bakkenist	Merk	Oorzaak	Grid
Theo van Kempen	Geral de Haas	LCR-Yamaha	Ontsteking	16
Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	Versnellingsbak	2
Bernd Scherer	Wolfgang Gess	BSR-Yamaha		7
Alfred Zurbrügg	Adolf Hänni	LCR-Yamaha		11

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Ptn.
1	Alain Michel	Jean-Marc Fresc	Krauser-LCR-Yamaha	42
2	Steve Webster	Tony Hewitt	LCR-Yamaha	39
3	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	30
4	Steve Abbott	Shaun Smith en Vince Biggs	Windle-Yamaha	28
5	Markus Egloff	Urs Egloff	LCR-Seel	22
6	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	LCR-Krauser	20
7	Masato Kumano	Helmut Diehl	LCR-Yamaha	15
8	Alfred Zurbrügg	Martin Zurbrügg en Adolf Hänni	LCR-Yamaha	14
9	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha	12
10	Rolf Steinhausen	Bruno Hiller	Busch-Yamaha / Camel-Busch-Yamaha	10

De organisatie in Spa-Francorchamps was altijd al slecht, maar het leek van kwaad tot erger te gaan. Al aan het eind van de jaren zeventig klaagden de teams steen en been over de vrije toegang die het publiek tot het rennerskwartier had. Niet alleen werd het sleutelen zo bijna onmogelijk, er werd ook veel gestolen. De coureurs en monteurs, die meer dan 100.000 toeschouwers aantrokken, moesten bijvoorbeeld betalen voor het gebruik van de toiletten. In 1979 werden de rijders geconfronteerd met nieuw maar spiegelglad asfalt, wat uiteindelijk leidde tot een boycot van de topcoureurs en een verplaatsing van de Belgische Grand Prix naar het circuit van Zolder in 1980. In 1981 kwam men terug in Spa-Francorchamps, maar weer werd het publiek niet in de hand gehouden en greep de gendarmerie pas in nadat er bijna een ongeluk gebeurde. In 1981 kreeg het publiek, ondanks een verbod van de FIM, voor 100 Belgische frank toegang tot het rennerskwartier. Net als in 1980 zat het publiek op de vangrail en werden er bierflessen op de baan gegooid. In 1983 werden het circuit en de voorzieningen in het rennerskwartier verbeterd, niet voor de motorcoureurs, maar onder druk van Bernie Ecclestone, die de Formule 1 naar Spa-Francorchamps bracht.

In 1984 lag het circuit vol modder en moest er dag en nacht gepoetst worden om het asfalt geschikt te maken voor de races. Het veelal dronken publiek trok in het rennerskwartier tenten kapot en er werd weer veel gestolen. De tijdwaarnemers waren de draad helemaal kwijt en vroegen aan de coureurs welke tijden zij dachten gereden te hebben. Toen de gendarmerie tijdens de racedag het publiek met de wapenstok achter de hekken sloeg, werden enkele beroepsfotografen daar ook het slachtoffer van. In 1985 was er opnieuw geasfalteerd, maar dat asfalt werd door de Formule 1-auto's in de trainingen aan flarden gereden. En nu, in 1986, leek men helemaal vergeten te zijn dat er ook pers nodig was om de Grand Prix te verslaan. Journalisten waren tijdens de Joegoslavische GP al geconfronteerd met slecht werkende telefoon- en telexverbindingen, maar in Spa-Francorchamps werden pas op vrijdag telexapparaten besteld op verzoek van de journalisten, die met geen mogelijkheid de trainingsresultaten konden doorgeven. Ook was er geen afspraak gemaakt met de RTbf om televisieopnamen te maken, noch met de Eurovisie om het internationale beeldsignaal te verzorgen. Verslaggever Hans Kiviet stelde alles in het werk om in elk geval opnamen van de zijspanrace voor de NOS te krijgen, maar om 19.37 uur kreeg de NOS wat beelden van de 500cc-race, die twaalf minuten later in de uitzending van Studio Sport uitgezonden konden worden. Verder was er een tijdschema opgesteld dat niet klopte en omdat de races door de regen nog uitliepen, was de prijsuitreiking van de zijspanklasse pas om 18.45 uur. En het publiek had weer vrij toegang tot het rennerskwartier.

De gebrekkige veiligheidsmaatregelen leidden tot sancties van de FIM, waardoor er in het seizoen 1987 geen Belgische Grand Prix werd georganiseerd.

Rolf Biland trotseerde door in België te verschijnen de wens van zijn geldschieter Mike Krauser. Die had besloten dat het Krauser-LCR-project voorlopig op een laag pitje zou komen te staan als Biland de TT van Assen niet zou uitrijden. Formeel had Biland die race wel uitgereden, maar met drie ronden achterstand. Biland had ook nog andere belangen om aan te denken. Op de eerste plaats zijn eigen belangen, maar ook die van sponsor Rothmans International.