Grand Prix-wegrace van Brazilië 1988

De organisatie van de Braziliaanse Grand Prix leed onder het wegvallen van de Grand Prix van Argentinië, want ze zouden samen garant staan voor een groot deel van de reiskostenvergoeding van de teams en rijders. Ondanks het feit dat de IRTA en een aantal sponsors extra geld inlegden, bleef men zitten met een tekort van ca. 250.000 dollar, 40% meer dan begroot. Dat kon door het publiek niet worden opgebracht. De Brazilianen waren niet zo kapitaalkrachtig en daar droeg de inflatie van 1% per dag ook aan bij. Daarom had men de entreekosten beperkt tot (omgerekend) ongeveer 14 Euro, maar het circuit lag ver van de grote steden São Paulo en Rio de Janeiro en er waren dan ook niet meer dan 10.000 toeschouwers. Coureurs en teams stonden welwillend tegenover de organisatie, die niet alles goed deed, maar tenminste probeerde een goede Grand Prix over de bühne te brengen. Dat was een groot verschil met de GP van Venezuela en de GP van Argentinië, waar men te maken kreeg met corrupte douanebeambten, overboekte hotels, diefstallen en slechte circuits. Men nam dan ook genoegen met de gebrekkige tijdwaarneming en het vele publiek dat tot het middenterrein en het rennerskwartier kon doordringen.

De 500cc-klasse reed feitelijk om des keizers baard. De eerste drie posities in het wereldkampioenschap stonden al vast: Eddie Lawson, Wayne Gardner en Wayne Rainey.

Slechts twintig coureurs namen deel aan de Braziliaanse 500cc-race. Omdat het eigenlijk nergens meer om ging reed men in de trainingen niet op het scherp van de snede; alleen Christian Sarron maakte een valpartij mee. De Dunlop-rijders Wayne Rainey en Kevin Magee konden niet uit de voeten op de warme baan en zij stonden op de zevende en de achtste startplaats. Omdat er van de tijdwaarneming niet veel klopte stond Ron Haslam met zijn ELF op de vierde startplaats. Hij was in werkelijkheid een seconde langzamer geweest.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	1"26'93
2.	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"26'97
3.	Kevin Schwantz	Pepsi-Suzuki	1"27'19
4.	Ron Haslam	ELF-HRC-Honda	1"27'44
5.	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	1"27'81
6.	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	1"27'89
7.	Wayne Rainey	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	1"27'93
8.	Kevin Magee	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	1"27'99
9.	Randy Mamola	Cagiva	1"28'02
10.	Didier de Radiguès	Marlboro-Yamaha	1"29'04

Bij de start nam Eddie Lawson aanvankelijk de leiding, maar in de zesde ronde werd hij gepasseerd door Kevin Schwantz. Wayne Gardner had een slechte start, maar toen hij na enkele ronden aansloot en uiteindelijk in de buurt van Lawson kwam, ging die Schwantz weer voorbij en hij won de race. Ook Gardner wist Schwantz nog te passeren.

Pos	Coureur	Merk	Ronden	Tijd	Grid	Punten
1	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	32	47"06'32	2	20
2	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	32	+13'36	1	17
3	Kevin Schwantz	Pepsi-Suzuki	32	+21'35	3	15
4	Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	32	+24'12	10	13
5	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	32	+24'24	4	11
6	Kevin Magee	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	32	+24'28	7	10
7	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	32	+1"13'10	5	9
8	Rob McElnea	Pepsi-Suzuki	32	+1"14'85	12	8
9	Didier de Radiguès	Agostini-Marlboro-Yamaha	32	+1"23'30	9	7
10	Patrick Igoa	Gauloises-Sonauto-Yamaha	31	+1 ronde	14	6
11	Fabio Barchitta	Katayama-ELF-HRC-Honda	31	+1 ronde	15	5
12	Fernando González de Nicolás	Honda	29	+3 ronden	20	4
13	Donnie McLeod	Honda	26	+6 ronden	19	3

Coureur	Merk	Ronden	Oorzaak	Grid
Wayne Rainey	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	24	Lekke voorband	6
Ron Haslam	ELF-HRC-Honda	19		11
Bruno Kneubühler	Honda	17		18
Randy Mamola	Cagiva	14	Val	8
Alessandro Valesi	Honda	8		17
Roger Burnett	Rothmans-HRC-Honda	3	Val	13
Marco Gentile	Fior-Marlboro-Yamaha	1	Val	16

Coureur	Merk	Oorzaak
Raymond Roche	Cagiva	Blessure[1]
Shunji Yatsushiro	Rothmans-HRC-Honda	Blessure[2]
Tadahiko Taira	Tech 21-Yamaha	Gezin[3]
Malcolm Campbell	ELF-Honda
Gustav Reiner	Hein Gericke-Honda	[4]
Manfred Fischer	Hein Gericke-Honda	[4]
Maarten Duyzers	HDJ-Honda	[4]
Peter Lindén	Honda	[4]
Daniel Amatriaín	Honda	[4]
Steve Manley	Suzuki	[4]
Fabio Biliotti	Honda	[4]
Rachel Nicotte	Chevallier-Honda	[4]
Massimo Broccoli	Cagiva	[4]
Andreas Leuthe	Suzuki	[4]

Pos.	Coureur	Team/merk	Punten
1	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	252
2	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	229
3	Wayne Rainey	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	189
4	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	149
5	Kevin Magee	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	138
6	Niall Mackenzie	HRC-Honda	125
7	Didier de Radiguès	Agostini-Marlboro-Yamaha	120
8	Kevin Schwantz	Pepsi-Suzuki	119
9	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	110
10	Rob McElnea	Pepsi-Suzuki	82

In de 250cc-klasse moest de wereldtitel nog beslist worden. Sito Pons (Honda) had zes punten voorsprong op Juan Garriga (Yamaha). Pons had echter een groot aantal merkgenoten die hem zouden kunnen helpen. Garriga had die steun niet, hij was de enige Yamaha-rijder die in de top mee kon draaien. Men verwachtte dat Yamaha hulp zou optrommelen, bijvoorbeeld van John Kocinski, die alleen in de Verenigde Staten reed, of van Toshihiko Honma, die 250cc-kampioen van Japan was geworden. In plaats daarvan gaf Yamaha een fabrieks-Yamaha YZR 250 aan Jean-Philippe Ruggia, die het met zijn productie- Yamaha TZ 250 tot de zevende plaats in de tussenstand had geschopt, en vertrouwde men op de steun van Martin Wimmer. Garriga had overigens van Honda-rijder Dominique Sarron niets te vrezen. Hij was geen vriend van Sito Pons en zonder officiële stalorders zou hij hem zeker niet helpen.

In tegenstelling tot Sito Pons had Juan Garriga veel tijd nodig om de juiste afstelling voor het circuit te vinden. Jean-Philippe Ruggia wende snel aan zijn Yamaha YZR 250, maar maakte een flinke valpartij mee toen de machine vastliep. Ook hier klopte niet veel van de tijdwaarneming. Sito Pons wist zelf dat hij een seconde cadeau had gekregen en Luca Cadalora reed weliswaar dezelfde tijd als Garriga, maar later, waardoor hij reglementair achter Garriga had moeten staan. Garriga diende echter geen protest in omdat hij in elk geval op de eerste startrij stond.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	1"29'20
2.	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	1"29'30
3.	Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	1"30'03
4.	Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"30'10
5.	Juan Garriga	Nieto-Ducados-Yamaha	1"30'10
6.	Carlos Cardús	Nieto-Ducados-HRC-Honda	1"30'30
7.	Jochen Schmid	Rothmans-HRC-Honda	1"30'35
8.	Jean-Philippe Ruggia	Gauloises-Sonauto-Yamaha	1"30'45
9.	Reinhold Roth	HB-HRC-Honda	1"30'55
10.	Loris Reggiani	Aprilia-Rotax	1"30'84

De titelaspiraties van Juan Garriga eindigden al in de eerste bocht, nota bene door toedoen van merkgenoot Carlos Lavado. Die verremde zich waardoor Martin Wimmer moest uitwijken naar het gras. Wimmer tikte Garriga aan die ook het gras in moest, weliswaar terug de baan op kon rijden maar toen al op de zestiende plaats lag. Sito Pons kon zich nu beperken tot het lezen van de pitsignalen en de leiding van de race aan Luca Cadalora en Dominique Sarron laten. Lavado was op de baan gebleven en lag op de derde plaats, gevolgd door Reinhold Roth en Sito Pons. In de vijftiende ronde schoof Cadalora onderuit waardoor Sarron de race won, voor Lavado en Pons. Garriga had door de aanrijding een afgebroken uitlaat waardoor hij vermogen verloor, maar hij wist zich toch terug te vechten naar de vijfde plaats.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	41"04'39	1	20
2	Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	+5'32	3	17
3	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	+11'38	2	15
4	Reinhold Roth	HB-HRC-Honda	+11'64	9	13
5	Juan Garriga	Nieto-Ducados-Yamaha	+16'68	5	11
6	Helmut Bradl	Rothmans-HRC-Honda	+18'34	13	10
7	Carlos Cardús	Nieto-Ducados-HRC-Honda	+20'04	6	9
8	Jean-Philippe Ruggia	Gauloises-Sonauto-Yamaha	+20'66	8	8
9	Masahiro Shimizu	Terra-HRC-Honda	+30'46	14	7
10	Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	+38'86	22	6
11	Manfred Herweh	Levior-Yamaha	+1"01'47	16	5
12	August Auinger	Aprilia-Rotax	+1"01'64	17	4
13	Harald Eckl	Römer-Aprilia-Rotax	+1"01'79	15	3
14	Stefano Caracchi	Honda	+1"01'94	24	2
15	Donnie McLeod	7Up-EMC-Rotax	+1"09'03	21	1
16	Urs Lüzi	Honda	+1"15'60	26
17	Luis Lavado	Yamaha	+1"17'52	19
18	Hans Becker	Yamaha	+1"34'12	25
19	Guy Bertin	Yamaha	+1 ronde	23
20	Jean Foray	Yamaha	+1 ronde	18
21	Alberto Puig	Honda	+1 ronde	28
22	Jean-François Baldé	Defi-Rotax	+1 ronde	27
23	Eduardo Aleman	Yamaha	+1 ronde	31
24	Sergio Granton	Yamaha	+2 ronden	34
25	Ricardo Blanco	Yamaha	+3 ronden	33

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Loris Reggiani	Aprilia-Rotax	Ontsteking	10
Alex Barros	Fior-Rotax		29
Jean-Michel Mattioli	Docshop-Yamaha		22
Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha		4
Thierry Rapicault	Yamaha		32
Jochen Schmid	Rothmans-HRC-Honda		7
Eduardo Amen	Yamaha		35
Ivan Troisi	Yamaha		30
Martin Wimmer	Fath-Hein Gericke-Yamaha	Val	11
Bruno Casanova	FMI-Aprilia-Rotax		20

Coureur	Merk
Francisco Incorvaia	Yamaha
Paul Piloni	JJ Cobas-Rotax
Alfredo Rios	Yamaha

Coureur	Merk	Oorzaak
Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	Gestopt
Paolo Casoli	Pileri-AGV-Garelli
John Kocinski	Roberts-Lucky Strike-Yamaha
Jim Filice	HRC-Honda
Engelbert Neumair	Aprilia-Rotax	[4]
Urs Jücker	Yamaha	[4]
Hermann Holder	Yamaha	[4]
Alan Carter	Yamaha	[4]
Gary Cowan	Yamaha	[4]
Massimo Matteoni	Yamaha	[4]
Iván Palazzese	Yamaha	[4]
Maurizio Vitali	Gazzaniga-Rotax	[4]
Jean Foray	Yamaha	[4]
Kevin Mitchell	Yamaha	[4]

Pos.	Coureur	Team/merk	Punten
1	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	231
2	Juan Garriga	Nieto-Ducados-Yamaha	221
3	Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	166
4	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	158
5	Reinhold Roth	HB-HRC-Honda	158
6	Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha	136
7	Jean-Philippe Ruggia	Gauloises-Sonauto-Yamaha	104
8	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	87
9	Carlos Cardús	Nieto-Ducados-HRC-Honda	71
10	Masahiro Shimizu	Terra-HRC-Honda	68

Het was de laatste race van het merk ELF van Serge Rosset. Honda had de patenten van de onafhankelijke voor- en achterwielophanging gekocht en de achterwielophanging al op de markt gebracht als Pro Arm. Rosset kon nog wel blijven racen onder de vlag van sponsor Elf Aquitaine, maar niet meer met zijn eigen constructies.