Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1988

De meeste "vaste" coureurs waren niet te spreken over het circuit van Laguna Seca, vooral niet over de vele vangrails langs de baan. De organiserende Sports Car Racing Association of the Monterey Peninsula deed er alles aan om klachten op te lossen en de Amerikaanse coureurs waren vanzelfsprekend tevreden. Zij konden gebruikmaken van hun baankennis. De Yamaha-rijders hadden al snel door dat ze in het voordeel waren ten opzichte van de Honda's. Het piekerige vermogen van de Honda NSR 500 maakte het rijden op de hobbelige baan lastig. De beter sturende en soepelere Yamaha's konden beter uit de voeten. Bovendien wisten Wayne Rainey en Eddie Lawson al dat hun banden het beter zouden volhouden in de hitte van ruim dertig graden. De Amerikaanse racefans konden voor het eerst hun rijders op eigen grond aan het werk zien. De laatste Amerikaanse Grand Prix was in het seizoen 1965 in Daytona gewonnen door Ernst Degner (50 cc), Hugh Anderson (125 cc), Phil Read (250 cc) en Mike Hailwood (500 cc). De hele WK-carrières van Kenny Roberts, Pat Hennen, Steve Baker en Freddie Spencer hadden de Amerikanen op TV moeten volgen.

De 500cc-klasse trok slechts 22 deelnemers, waarvan er uiteindelijk slechts 17 aan de start kwamen. Door de nieuwe puntentelling zouden ze bijna allemaal punten kunnen scoren, als ze de finish maar bereikten. Op zich was dat begrijpelijk, want 500cc-machines waren in het thuisland niet voorhanden: de zwaarste nationale klasse in de VS was de 250cc-klasse.

Met zijn goede kennis van het circuit reed Wayne Rainey de snelste rondetijd, 0,2 seconde sneller dan Eddie Lawson. Niall Mackenzie werd verrassend de snelste Honda-rijder. Hij had meer zelfvertrouwen dan in Japan, toen hij nog aan zijn Honda NSR 500 moest wennen. Bij Cagiva liepen de zaken helemaal niet goed. Randy Mamola kwam ten val (officieel door een gebroken kettingspanner), was even bewusteloos en besloot van verdere deelname af te zien. In de Cagiva-pit gingen de verwijten heen en weer tussen het team, de veringspecialisten en de mensen van Pirelli, vooral omdat ook Raymond Roche steen en been klaagde over de wegligging. Wayne Gardner werd slechts zesde, maar hij verklaarde dat hij niet op kwalificatiebanden had getraind.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Wayne Rainey	Roberts-Yamaha[2]	1"29'214
2.	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"29'466
3.	Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	1"29'473
4.	Kevin Schwantz	Pepsi-Suzuki	1"29'491
5.	Kevin Magee	Roberts-Yamaha[2]	1"29'652
6.	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	1"29'766
7.	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	1"30'366
8.	Shunji Yatsushiro	Rothmans-HRC-Honda	1"31'445
9.	Didier de Radiguès	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"31'688
10.	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	1"31'707

Na de start nam Niall Mackenzie de leiding, gevolgd door Wayne Gardner, die grote moeite had om het vermogen van zijn Honda NSR 500 aan de straat te brengen. Vooral bij het uitkomen van bocht 9 leek zijn machine wel een bokkend paard. Achter de leiders reden drie Amerikanen: Wayne Rainey, Eddie Lawson en Kevin Schwantz. Lawson werd duidelijk opgehouden door Rainey, die hij in de negende ronde passeerde. Terwijl Rainey en Schwantz in gevecht raakten reed Lawson het gat met Gardner en Mackenzie dicht. Nadat Lawson beiden gepasseerd was begon Gardner de druk te voelen van Wayne Rainey, die steeds dichterbij kwam. Toch wist hij in te lopen op Mackenzie, die hij ook passeerde. Gardner werd zo toch nog tweede. Slechts elf coureurs bereikten de finish, waardoor Alessandro Valesi vijf punten kon scoren.

Pos	Coureur	Merk	Ronden	Tijd	Grid	Punten
1	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	40	1:00"48'075	2	20
2	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	40	+7'539	6	17
3	Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	40	+8'048	3	15
4	Wayne Rainey	Roberts-Yamaha[2]	40	+14'638	1	13
5	Kevin Schwantz	Pepsi-Suzuki	40	+27'459	4	11
6	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	40	+1"19'207	7	10
7	Ron Haslam	ELF-HRC-Honda	40	+1"30'230	12	9
8	Didier de Radiguès	Agostini-Marlboro-Yamaha	39	+1 ronde	9	8
9	Rob McElnea	Pepsi-Suzuki	39	+1 ronde	11	7
10	Mike Baldwin	Katayama-ELF-HRC-Honda	39	+1 ronde	15	6
11	Alessandro Valesi	Honda	38	+2 ronden	17	5

Coureur	Merk	Ronden	Oorzaak	Grid
Marco Gentile	Fior-Marlboro-Yamaha	33		18
John Long	Yamaha	18		19
Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	17	Val	10
Shunji Yatsushiro	Rothmans-HRC-Honda	15	Val	8
Kevin Magee	Roberts-Yamaha[2]	3	Carburatie[3]	5
Raymond Roche	Cagiva	3	Opgave[4]	14
Eugene Brown	Suzuki	0	Val	20

Coureur	Merk	Grid	Oorzaak
Patrick Igoa	Gauloises-Sonauto-Yamaha	13	Blessure[5]
Randy Mamola	Cagiva	16	Gezondheid[6]
William Knott	Suzuki	21
Russell Bigley	Yamaha	22

Coureur	Merk
Vincenzo Cascino	Honda
Larry Moreno Vacondio	Suzuki
Tony Carey	Suzuki
Scott Gray	Suzuki
Jim Poet	Suzuki
David Busby	Yamaha

Coureur	Merk	Oorzaak
Freddie Spencer	Rothmans-HRC-Honda	Gezondheid[7]
Fabio Barchitta	Katayama-ELF-HRC-Honda	Blessure[8]
Tadahiko Taira	Tech 21-Yamaha	Gezin[9]

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	35
2	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	34
3	Kevin Schwantz	Pepsi-Suzuki	31
4	Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	28
3	Wayne Rainey	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	23
6	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	18
7	Didier de Radiguès	Agostini-Marlboro-Yamaha	15
8	Ron Haslam	ELF-HRC-Honda	13
9	Tadahiko Taira	Tech 21-Yamaha	11
10	Kevin Magee	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	9

Dat er twee Amerikanen op de eerste twee startplaatsen stonden was al opmerkelijk, maar dit waren zeer onervaren rijders. John Kocinski had al in de Grand Prix van Japan laten zien wat hij waard was, maar Jim Filice had vijf jaar niet meer op een 250cc-racer gezeten. Carlos Lavado zette eindelijk ook weer eens een redelijke tijd. Toni Mang zette slechts de tiende tijd, maar hij had in Japan gewonnen vanaf de zestiende startplaats.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	John Kocinski	Roberts-Yamaha[2]	1"32'958
2.	Jim Filice	HRC-Honda	1"32'962
3.	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	1"33'121
4.	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	1"33'178
5.	Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	1"33'370
6.	Carlos Cardús	Nieto-Ducados-HRC-Honda	1"33'423
7.	Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	1"33'489
8.	Juan Garriga	Nieto-Ducados-Yamaha	1"33'550
9.	Bruno Casanova	FMI-Aprilia-Rotax	1"33'747
10.	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	1"33'763

De eerste Amerikaanse GP-start sinds 1965 verliep nogal chaotisch. Het rode licht werd niet groen, maar knipperend oranje, waardoor de coureurs niet wisten wat te doen. Uiteindelijk reed Luca Cadalora gewoon weg omdat zijn Yamaha te warm liep en hij rijwindkoeling nodig had. Uiteindelijk werd er een extra opwarmronde gereden en werd de race gereduceerd tot 31 ronden. Bij de start was Bubba Shobert als snelste weg, maar na een ronde nam Jim Filice de leiding over terwijl Shobert in gevecht ging met Dominique Sarron, John Kocinski en Sito Pons. Filice had al snel een voorsprong van zes seconden door de vele uitremacties van zijn achtervolgers, die veel tijd kostten. Halverwege de race drong Pons door naar de tweede positie, gevolgd door Sarron, Kocinski en Shobert.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Jim Filice	HRC-Honda	48"22'540	2	20
2	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	+9'840	4	17
3	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	+21'690	3	15
4	John Kocinski	Roberts-Yamaha[2]	+25'330	1	13
5	Bubba Shobert	Camel-Honda	+30'570	13	11
6	Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha	+33'230	11	10
7	Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	+37'720	7	9
8	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	+38'030	10	8
9	Reinhold Roth	HB-HRC-Honda	+51'750	12	7
10	Juan Garriga	Nieto-Ducados-Yamaha	+55'010	8	6
11	Bruno Casanova	FMI-Aprilia-Rotax	+57'010	9	5
12	Loris Reggiani	Aprilia-Rotax	+1"01'740	15	4
13	Jean-Philippe Ruggia	Gauloises-Sonauto-Yamaha	+1"09'430	18	3
14	August Auinger	Aprilia-Rotax	+1"09'760	17	2
15	Alan Carter	Yamaha	+1"13'830	20	1
16	Randy Renfrow	Honda	+1"25'900	23
17	Martin Wimmer	Fath-Hein Gericke-Yamaha	+1"26'230	14
18	Donnie McLeod	7Up-EMC-Rotax	+1"30'570	16
19	Don Greene	Honda	+1 ronde	26
20	Jean-Michel Mattioli	Docshop-Yamaha	+1 ronde	21
21	Helmut Bradl	Honda	+1 ronde	24
22	Thomas Stevens	Yamaha	+1 ronde	27
23	Richard Oliver	Yamaha	+1 ronde	32
24	René Delaby	Docshop-Yamaha	+1 ronde	31
25	Doug Brauneck	Yamaha	+1 ronde	33
26	Jonathan Cornwell	Rotax	+1 ronde	36
27	Luis Lavado	Yamaha	+5 ronden	35

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Jean-François Baldé	Defi-Rotax		19
Alberto Puig	Nieto-Ducados-Honda		28
Urs Lüzi	Honda		25
Paolo Casoli	Pileri-AGV-Garelli		29
Carlos Cardús	Nieto-Ducados-HRC-Honda	Ontsteking	6
Harald Eckl	Römer-Aprilia-Rotax		22
Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	Val	5
Andrew Leisner	Aprilia-Rotax		30
Richard Moore	Yamaha		34

Coureur	Merk	Oorzaak
Masahiro Shimizu	Terra-HRC-Honda	Blessure[10]
Manfred Herweh	Levior-Yamaha	Blessure[11]

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	34
2	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	28
3	John Kocinski	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	24
4	Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	22
5	Jim Filice	HRC-Honda	20
6	Juan Garriga	Nieto-Ducados-Yamaha	16
7	Masaru Kobayashi	Terra-HRC-Honda	15
	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda
9	Jean-Philippe Ruggia	Gauloises-Sonauto-Yamaha	12
10	Bubba Shobert	Camel-HRC-Honda	11

Mike Baldwin was in 1987 nog fabriekscoureur bij het team van Kenny Roberts, maar zat nu zonder contract én zonder motorfiets. In Laguna Seca reed hij met de machine van de geblesseerde Fabio Barchitta, de oude driecilinder Honda NS 500 die Pierfrancesco Chili in 1987 had gereden.

Jim Filice was begin jaren tachtig voorbestemd om de opvolger van Kenny Roberts te worden, maar had de verwachtingen niet waargemaakt. Voor de Amerikaanse Grand Prix kreeg hij echter van HRC's Erv Kanemoto de Honda NSR 250 van de geblesseerde Masahiro Shimizu. Die machine was na de Japanse Grand Prix meteen naar Amerika gevlogen omdat men verwachtte dat Shimizu weer fit zou zijn. Bubba Shobert was zelfs helemaal geen wegracer, maar dirttrack-kampioen. Hij had ooit een nationale 250cc-race gereden, maar nog nooit een Grand Prix. Zijn Honda was een van HRC gehuurde machine uit 1987.

Bij Cagiva liepen de zaken niet voorspoedig. Randy Mamola was volgens de officiële lezing in de training gevallen door een gebroken kettingspanner waardoor hij niet kon starten, maar toen Raymond Roche in de race stopte omdat zijn Pirelli's geen grip hadden, ontstond er een ruzie in de pitbox. Pirelli-technici legden de schuld bij de veringspecialisten en in het geschreeuw liet een monteur zich ontvallen dat de val van Mamola was veroorzaakt door een loszittende voorvork.

De coureurs, vooral die met de sterke 500cc-machines, waren bepaald niet te spreken over het erg hobbelige oude circuitgedeelte. Dat was ongeveer driekwart van de baan, want alleen de lus van bocht 2, via 3 en 4 naar bocht 5 was nieuw. De aanpassingen werden gedaan op aanwijzingen van de Nederlandse FIM-vertegenwoordiger Jo Zegwaard, die al in 1987 omstreden was. De keuring werd gedaan door Jim Filice en Alan Carter. Felice had toen nog nooit een GP gereden en Carter was in 1987 alleen in Japan gestart. Het resultaat was de rijders geconfronteerd werden met dicht op de baan staande vangrails en zelfs betonblokken. Een aantal Europese coureurs wilde aanvankelijk niet eens starten, terwijl de Amerikanen weinig commentaar hadden. Een uitzondering was Mike Baldwin, die geen team en dus ook geen verplichtingen had.

Dat Amerikanen veel commerciëler dachten dan Europeanen bleek duidelijk uit het TV-commentaar. Daar reed een HB-Honda (Mackenzie) voor een Rothmans-Honda (Gardner), een Marlboro-Yamaha (Lawson), nog een Yamaha (Rainey, wiens sponsor Lucky Strike niet mocht worden genoemd) en een "refreshing" Pepsi Cola (Schwantz).

De overwinning van Jim Filice was de 200e voor een Honda in het wereldkampioenschap wegrace. De eerste overwinning voor Honda werd behaald door Naomi Taniguchi tijdens de Lightweight TT in het seizoen 1959.