Kabinet-Berlusconi III

Het Kabinet-Berlusconi III was in feite een voortzetting van het Kabinet-Berlusconi II, de langstzittende naoorlogse regering van Italië, die ten val kwam na de voor het Huis van de Vrijheden (Berlusconi's coalitie) desastreus verlopen regionale verkiezingen van 3 en 4 april 2005. De coalitiepartijen hielden toen slechts stand in de regio's Venetië en Lombardije. De UDC en NPSI, twee coalitiepartijen binnen het Huis van de Vrijheden, trokken daarop hun ministers terug uit het kabinet.

Nadat Berlusconi het ontslag van zijn kabinet had ingediend, gaf president Ciampi hem de opdracht om een nieuwe regering te vormen. Het op 23 april 2005 gepresenteerde Kabinet-Berlusconi III bestond uit dezelfde partijen, maar deels andere ministers. Ook werd een nieuw regeringsprogramma gepresenteerd, waarin - op aandringen van de UDC en de Alleanza Nazionale - wat minder aandacht werd besteed aan belastingverlagingen en wat meer aan sociaal-economische problemen.

Een jaar later verloor Berlusconi's coalitie de Italiaanse parlementsverkiezingen van 2006, die werden gewonnen door zijn rivaal Romano Prodi, leider van de alliantie De Unie. Prodi vormde een nieuw kabinet. Op 17 mei 2006 werden Prodi en zijn ministersploeg ingezworen door de nieuwe Italiaanse president, Giorgio Napolitano.

Het Kabinet-Berlusconi bestond uit 99 personen, een record in de Italiaanse geschiedenis. Er waren 27 ministers (inclusief de premier), 9 onderministers en 63 staatssecretarissen.

De partijen die deel uitmaakten van de coalitieregering (Huis van de Vrijheden) waren:

• Forza Italia (FI)
• Alleanza Nazionale (AN)
• Unie van Christendemocraten en Centrum-Democraten (UDC)
• Lega Nord (LN)
• Socialistische Partij- Nieuwe PSI (NPSI)
• Republikeinse Partij van Italië (PRI)

Daarnaast maakten 4 partijloze ("technocratische") ministers deel uit van het kabinet.