North West 200

Al op 21 juni 1924 organiseerde de City of Derry Motor Club Speed Trials op Magilligan Strand. In 1929 besloot men een wegwedstrijd naar het voorbeeld van de Isle of Man TT te organiseren. De North West 200 was officieel een internationale wedstrijd, enkele weken vóór de TT. Daardoor was ze interessant voor de deelnemers van de TT, die op die manier de kans hadden om hun motorfietsen te testen en af te stellen. Men kreeg hulp van de organisatie van de Ulster Grand Prix, die ervaringen deelde over het inzetten van marshalls en de tijdwaarneming. Bij de allereerste race startten de deelnemers met dezelfde handicap tegelijk. De toegepaste handicaps van 1929 waren niet goed gekozen: de echte toprijders Ernie Nott en Percy "Tim" Hunt reden de snelste ronden, maar Nott werd slechts zevende. Uiteindelijk finisthen er slecht acht deelnemers, waaronder de lokale rijders Billy McCracken en Malcolm McQuigg.

In de 1930 werd een nieuwe motorclub opgezet: de North of Ireland Motorclub. In dat jaar werden de klassen ingedeeld zoals bij de Isle of Man TT: 250-, 350- en 500cc. Alle podiumplaatsen werden in die periode nog bezet door Britse merken, en enkele grootheden, zoals Ernie Nott, Graham Walker, Stanley Woods, Wal Handley, Walter Rusk, Jimmie Guthrie, Henry Tyrell-Smith en Freddie Frith waren daarbij. Ernie Nott, winnaar van de 500cc klasse in 1930, ontving 10 Pond, Stanley Woods kreeg voor zijn derde plaats 3 Pond. Jimmie Guthrie reed in 1934 de 500cc klasse de eerste ronde met meer dan 80 mijl per uur (128,7 km/h) gemiddeld. Dit was de eerste van vier opeenvolgende 500cc overwinningen voor Guthrie. In 1939 werd Norman Wainwright het eerste dodelijke slachtoffer bij de North West 200.

De Tweede Wereldoorlog maakte een voorlopig einde aan alle wegraces, maar in 1947 werd weer een North West 200 georganiseerd. Behalve Artie Bell wisten geen grote bekendheden prijzen te winnen. In 1948 ging de race niet door, mogelijk omdat het nog steeds moeilijk was om aan banden en goede benzine te komen, maar in 1949 weer wel. Toen waren de grote kampioenen er weer bij. Artie Bell won de 500cc klasse en Harold Daniell won de 350cc klasse vóór Freddie Frith. Derde werd een onbekende jongeman, Geoff Duke. In de 500cc werd Rex McCandless tweede. Hij zou niet beroemd worden door zijn racekwaliteiten, maar wel door de uitvinding van het revolutionaire featherbed frame.

Hoewel de North West 200 zeker niet in de schaduw kon staan van de Isle of Man TT, en men bovendien het wereldkampioenschap wegrace al had ingesteld, bleven beroemde Britse coureurs deelnemen. De Italiaanse merken waren sterk in opkomst en hadden ook Britten gecontracteerd. Daarom kon Arthur Wheeler in 1952 de 250cc klasse winnen met zijn Moto Guzzi Albatros. In 1953 werd Reg Armstrong derde in de 500cc klasse met zijn Gilera, maar in 1954 won hij. Toen Alan Lyons in 1955 de 250cc klasse won, was het voor het eerst dat twee broers (Ernie en Alan Lyons) een race gewonnen hadden. In 1959 reed Jack Brett de eerste ronde sneller dan 100 mph (160,9 km/h). In 1958 verscheen weer een onbekende naam op de tweede plaats van de 250cc klasse: Mike Hailwood met een NSU. Dit was de enige keer dat Hailwood deelnam. Hij verloor de race van Sammy Miller door een fotofinish. In 1959 werd een 125cc klasse toegevoegd. De eerste winnaar was Tommy Robb met Ducati. Ducati bezette ook de tweede plaatsen en MV Agusta de derde. Omdat Tommy Robb ook de 250cc klasse won werd hij de eerste die twee wedstrijden op één dag won. De Derry & District Motor Club moest in die tijd het hoofd boven water houden en door het hele jaar vlooienmarkten en dansavonden organiseren om de races te laten doorgaan.

De 125cc klasse werd in 1960 weer van het programma afgevoerd en ze zou pas in 1990 terugkeren. In 1961 won Bob McIntyre zowel de 350- als de 500cc klasse. In 1963 werd de North West 200 niet georganiseerd. De Derry & District Motor Club legde de schuld bij de live-uitzending van de FA Cup, waardoor er nauwelijks publiek zou komen, maar waarschijnlijk was er ook niet genoeg geld voor de organisatie. Het leek erop dat er nooit meer een North West 200 gereden zou worden, maar tijdens een vergadering van de Motorcycle Union of Ireland nam Jubilee T. Maxwell van de Coloraine and District Motor Club de organisatie over, waardoor er in 1964 weer geracet werd. In dat jaar was Honda de eerste Japanse fabrikant die op het podium kwam: Ralph Bryans won de 250- én de 350cc klasse. Toen ook Yamaha en Suzuki op het toneel verschenen, werd het voor de Britse merken steeds moeilijker om wedstrijden te winnen.

In de jaren zeventig ging de "North West 200 Supporters Club" helpen met het inzamelen van geld voor de organisatie door de verkoop van badges, T-shirts en dergelijke. In 1970 werden drie "production" klassen ingevoerd, aanvankelijk in de 250-, 500 en 750cc. Daardoor konden ook privérijders weer wedstrijden winnen, maar voor de Britse motorfietsen was vooral de 750cc Production klasse van belang. In 1972 kon de North West 200 niet doorgaan door de onrust in Noord-Ierland die volgde op Bloody Sunday. Door de afgesloten wegen zou het Britse leger zich niet goed kunnen verplaatsen waardoor de veiligheid in het geding zou komen. In 1973 mocht de race doorgaan nadat de organisatie had besloten niet door Portstewart te rijden. In dat jaar werd voor één keer de 200cc klasse verreden. In de loop van de jaren zeventig namen de Japanse merken het toneel vrijwel geheel over. In 1974 waren alle podiumplaatsen in alle klassen voor Yamaha. John Williams werd de eerste die drie klassen op één dag won. In 1977 kregen Ray McCullough en Tony Rutter samen de eerste plaats in de 350cc klasse toegewezen, omdat ze absoluut tegelijk over de streep kwamen. In 1977 werd voor het eerst een race onder de naam "NW 200 Superbike Race" gereden. Vanaf dat moment begonnen de cilinderinhoudsklassen steeds te wisselen. De 750cc kwam en ging, soms werden superstockraces gehouden en vanaf 1991 kwamen de 400- en 600cc klasse in beeld. 1979 Was een rampjaar voor de North West 200, toen Tom Herron en Brian Hamilton verongelukten en Frank Kennedy enkele maanden later in het ziekenhuis overleed aan zijn verwondingen. Deze dag wordt herinnerd als "Black Saturday".

In de jaren tachtig ging men steeds meer samenwerken met lokale sponsors om het evenement te kunnen bekostigen. Deze periode werd beheerst door Joey Dunlop, die in verschillende klassen in totaal 13 overwinningen behaalde. Hoewel het circuit met hulp van de overheid werd aangepast door het aanbrengen van chicanes, bleven er doden vallen. In 1980 was dat Mervyn Robinson, de echtgenoot van Helen Dunlop. Helen was de jongere zuster van Joey Dunlop. In 1982 verongelukte John Newbold en in 1986 Pat McLaughlin.

De jaren negentig stonden in het teken van Joey's broer Robert Dunlop. In vijf jaar tijd scoorde hij vier hattricks (1990, 1991, 1993 en 1994) en in totaal won hij de North West 200 15 keer. In 1990 was Liz Skinner de eerste vrouwelijke deelnemer. In dat jaar kwam de 125cc klasse terug. In 1992 won Phillip McCallen vijf van de zes races waarin hij deelnam op één dag. Hij werd vijf keer gehuldigd door "Miss North West 200" en zij werd vier jaar later "Mrs. Manda McCallen". In 1993 won Carl Fogarty beide superbike-races, nadat hij al zes jaar had deelgenomen. In 1999 was er voor het eerst in 24 jaar geen Ierse winnaar. David Jefferies won drie klassen.

In 2000 nam Joey Dunlop voor het laatst deel aan de North West 200. Op 2 juli van dat jaar zou hij tijdens een race in Tallinn (Estland) verongelukken. In 2001 kon de race niet doorgaan omdat het niet veilig was grote aantallen mensen in de omgeving van boerderijen te brengen door de MKZ-crisis. Dat lot overkwam ook de Isle of Man TT. In 2006 won Robert Dunlop zijn 15e race, twaalf jaar ná zijn 14e overwinning. Hij was toen al 45 jaar oud. In 2007 ging de BBC uitzendingen van de North West 200 maken en de race was zelfs live via internet te volgen. In 2008 nam Robert Dunlop samen met zijn zoons Michael en William deel aan de North West 200. Tijdens de training van de 250cc klasse verongelukte vader Robert. Zijn zoons besloten toch te starten. Williams motor ging al in de opwarmronde stuk, maar Michael wist de race te winnen. In 2009 won Paul Robinson de 125cc race. Hij had jarenlang geprobeerd een wedstrijd te winnen als eerbetoon aan zijn vader Mervyn, die in 1982 zijn leven had verloren.

In 2010 kon er voor het eerst op de donderdag vóór de wedstrijd overdag getraind worden. In 2011 moest het hele evenement na één race worden afgelast door een valse bommelding en olie op het circuit.