Félix Mantilla

Treningi tenisowe podjął w wieku 10 lat. Był wyróżniającym się w kraju juniorem, w 1992 roku, razem m.in. z Albertem Costą, sięgnął po drużynowe trofeum Sunshine Cup.

W 1993 roku rozpoczął karierę zawodową, którą kontynuował do kwietnia 2008 roku.

W 1994 roku debiutował w głównym cyklu ATP World Tour, przegrywając jednak w 1 rundzie turnieju w Pradze z Àlexem Corretją. W 1995 roku awansował do czołowej setki rankingu światowego, notując pierwszy półfinał ATP World Tour w Walencji ponosząc porażkę ze Sjengiem Schalkenem i wreszcie pierwszy finał w tym cyklu − w Buenos Aires, gdzie musiał uznać wyższość Carlosa Moyi.

Sezon 1996 okazał się przełomowy w karierze Mantilli. Hiszpan debiutował w turnieju wielkoszlemowym, dochodząc do 3 rundy French Open, był również w ćwierćfinale imprezy ATP Masters Series w Monte Carlo. Odniósł także pierwsze turniejowe zwycięstwo w cyklu ATP World Tour, po finale w Porto z Hernánem Gumym. Mantilla ponadto osiągnął 4 dalsze finały, w Sankt Pölten, Gstaad, San Marino oraz Umagu. Rezultaty te nie mogły pozostać bez wpływu na znaczny awans Hiszpana w rankingu − rok 1996 zakończył w najlepszej dwudziestce tenisistów na świecie.

Pozycję w czołówce światowej, szczególnie na kortach ziemnych, Mantilla ugruntował w kolejnym sezonie, chociaż rozpoczął go udanie na innej nawierzchni − pierwszym w karierze wielkoszlemowym ćwierćfinałem w Australian Open, w którym przegrał z Carlosem Moyą. W maju tegoż roku Mantilla doszedł do finału ATP Masters Series w Hamburgu, pokonując m.in. Borisa Beckera i Tommy'ego Haasa oraz zwycięzcę z poprzedniej edycji Roberto Carretero. Mecz finałowy z Andriejem Medwiediewem jednak Mantilla zakończył porażką. Latem Hiszpan wygrał na mączce ceglanej 5 imprez − w Bolonii (w finale z mistrzem French Open Gustavo Kuertenem), Gstaad, Umagu, San Marino i Bournemouth (z Carlosem Moyą). Na US Open Mantilla osiągnął 4 rundę. Rezultaty uzyskane w zawodach wielkoszlemowych pozwoliły mu na udział w niepunktowanym, ale dobrze płatnym Pucharze Wielkiego Szlema w Monachium, gdzie uległ w 1 rundzie w trzech setach liderowi rankingu Pete'owi Samprasowi. Sezon 1997, w którym osiągnął bilans 53 wygranych przy 22 porażkach i zarobił przeszło milion dolarów, Mantilla zakończył na 16. miejscu na świecie.

W czerwcu 1998 roku Mantilla osiągnął najwyższą pozycję rankingową w karierze, awansując na 10. miejsce. Pozycję tę zawdzięczał przede wszystkim półfinałowi French Open, do którego awansował po wyeliminowaniu m.in. Thomasa Mustera. W dalszej części sezonu Hiszpan ponownie okazał się najlepszy w Bournemouth, a ponadto dochodził do finałów w Dubaju i Long Island.

W 1999 roku wygrał 1 turniej, po finałowym zwycięstwie w Barcelonie z Karimem al-Alamim. W dwóch turniejach ATP Masters Series na kortach ziemnych, w Monte Carlo i Rzymie, dochodził do półfinałów. W Indian Wells, na twardej nawierzchni, wyeliminował Pete Samprasa.

W 2000 roku Mantilla nie zdołał odnieść turniejowego zwycięstwa, a pół sezonu stracił ze względu na kontuzję. Na korty powrócił w styczniu 2001 roku, a w kolejnych miesiącach awansował do finału w Estoril, gdzie pokonał go Juan Carlos Ferrero. Także w 2001 roku Mantilla doczekał się po dwuletniej przerwie wygranej turniejowej w ATP World Tour, po finale w Palermo z Davidem Nalbandianem. W półfinale tych rozgrywek Mantilla obronił 9 piłek meczowych w pojedynku z Albertem Portasem.

W 2002 roku największe sukcesy Mantilla osiągnął na kortach twardych, docierając do finałów w Ad-Dausze i Indianapolis.

W sezonie 2003 Mantilla odniósł triumf w rozgrywkach ATP Masters Series w Rzymie, w finale pokonując Rogera Federera. W drodze po tytuł w Rzymie pokonał też m.in. Davida Nalbandiana, Alberta Costę i Jewgienija Kafielnikowa. W tym samym roku Hiszpan był również w 4 rundzie Australian i French Open. W Australii stoczył cztery mecze pięciosetowe z rzędu, a porażkę w 4 rundzie z Sébastienem Grosjeanem zanotował mimo prowadzenia 2:0 w setach.

W sezonie 2004 Hiszpan zdołał utrzymać się w pierwszej setce rankingu, ale nie był w finale. Najlepszy rezultat zanotował w Sopocie, gdzie w półfinale uległ Rafaelowi Nadalowi.

W 2005 roku kryzys formy Hiszpana pogłębiły kontuzje. Po raz pierwszy od dziesięciu lat Mantilla wypadł z czołowej setki rankingu, a po US Open w ogóle nie występował z powodu urazu ramienia. Pozostawał nieobecny na kortach także w 2006 roku, w związku ze zdiagnozowaniem choroby nowotworowej skóry. Po rocznej terapii powrócił do tenisa w kwietniu 2007 roku.

Félix Mantilla ma także na koncie kartę reprezentacyjną. W Pucharze Davisa wystąpił raz, w 1999 roku na otwarcie meczu z Nową Zelandią pokonując Marka Nielsena w pięciu setach. W 1997 roku Mantilla był w składzie hiszpańskiej reprezentacji, która sięgnęła po Drużynowy Puchar Świata. Wygrał wszystkie swoje pojedynki w singlu (łącznie 4), przyczyniając się do sukcesu.

Mantilla, podobnie jak większość Hiszpanów, największe sukcesy osiągnął na kortach ziemnych. Do tej nawierzchni pasuje jego styl gry, oparty na regularności z głębi kortu, wzmocniony walecznością i ambicją. Jest graczem praworęcznym, uderzenia − przede wszystkim topspinowe − wyprowadza z charakterystycznym dużym zamachem (w tym także jednoręczny bekhend).

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	12 listopada 1995	Buenos Aires	Ceglana	Carlos Moyá	0:6, 3:6
Finalista	2.	26 maja 1996	Sankt Pölten	Ceglana	Marcelo Ríos	2:6, 4:6
Zwycięzca	1.	16 czerwca 1996	Porto	Ceglana	Hernán Gumy	6:7(5), 6:4, 6:3
Finalista	3.	14 lipca 1996	Gstaad	Ceglana	Albert Costa	6:4, 6:7(2), 1:6, 0:6
Finalista	4.	11 sierpnia 1996	San Marino	Ceglana	Albert Costa	6:7(7), 3:6
Finalista	5.	18 sierpnia 1996	Umag	Ceglana	Carlos Moyá	0:6, 6:7(4)
Finalista	6.	11 maja 1997	Hamburg	Ceglana	Andrij Medwediew	0:6, 4:6, 2:6
Zwycięzca	2.	15 czerwca 1997	Bolonia	Ceglana	Gustavo Kuerten	4:6, 6:2, 6:1
Zwycięzca	3.	13 lipca 1997	Gstaad	Ceglana	Juan Albert Viloca	6:1, 6:4, 6:4
Zwycięzca	4.	27 lipca 1997	Umag	Ceglana	Sergi Bruguera	6:3, 7:5
Zwycięzca	5.	10 sierpnia 1997	San Marino	Ceglana	Magnus Gustafsson	6:4, 6:1
Zwycięzca	6.	14 września 1997	Bournemouth	Ceglana	Carlos Moyá	6:2, 6:2
Finalista	7.	15 lutego 1998	Dubaj	Twarda	Àlex Corretja	6:7(0), 1:6
Finalista	8.	30 sierpnia 1998	Long Island	Twarda	Patrick Rafter	6:7(3), 2:6
Zwycięzca	7.	20 września 1998	Bournemouth	Ceglana	Albert Costa	6:3, 7:5
Zwycięzca	8.	18 kwietnia 1999	Barcelona	Ceglana	Karim al-Alami	7:6(2), 6:3, 6:3
Finalista	9.	15 kwietnia 2001	Estoril	Ceglana	Juan Carlos Ferrero	6:7(3), 6:4, 3:6
Zwycięzca	9.	30 września 2001	Palermo	Ceglana	David Nalbandian	7:6(2), 6:4
Finalista	10.	6 stycznia 2002	Ad-Dauha	Twarda	Junus al-Ajnawi	6:4, 2:6, 2:6
Finalista	11.	18 sierpnia 2002	Indianapolis	Twarda	Greg Rusedski	7:6(6), 4:6, 4:6
Zwycięzca	10.	11 maja 2003	Rzym	Ceglana	Roger Federer	7:5, 6:2, 7:6(8)

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-11-04]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-11-04]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-11-04]  (ang.).