Franco Uncini

Franco w kategorii 250 cm³ zadebiutował w roku 1976. Dosiadając motocykl Yamahy wystartował w dwóch rundach o GP Holandii oraz Hiszpanii, w których uplasował się w czołowej dziesiątce. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 21. miejscu.

W kolejnym sezonie ścigał się na maszynie Harleya Davidsona. Włoch walczył o tytuł mistrzowski, jednak ostatecznie musiał uznać wyższość rodaka Mario Legi. Wystąpiwszy w siedmiu wyścigach, czterokrotnie stanął na podium, będąc przy tym dwukrotnie na najwyższym stopniu. Zarówno w GP Narodów, jak i GP Czech Uncini startował z pole position.

W 1977 roku Franco powrócił do jazdy na Yamasze po tym, jak popadł w konflikt z zespołowym partnerem Walterem Villą. Włoch wystartował w pięciu eliminacji, plasując się w trzech w czołowej trójce. W klasyfikacji generalnej znalazł się na 8. pozycji.

Wyścig o GP Narodów w kategorii 350 cm³ był pierwszym startem Unciniego w MMŚ. Włoch (na maszynie Yamahy) spisał się znakomicie, kończąc zmagania na drugim miejscu. Franco wystartował jeszcze w dwóch eliminacjach, zajmując najniższy stopień podium w GP Hiszpanii. Uzyskane punkty pozwoliły mu zająć 9. lokatę w końcowej klasyfikacji.

Rok później Uncini zaliczył dwie rundy, rozegrane na torze Monza oraz Assen. W obydwóch dojechał w czołowej szóstce, plasując się ostatecznie na 20. miejscu.

W sezonie 1978 Włoch wystąpił w trzech wyścigach. Na motocyklu Yamahy zajął drugą lokatę w GP Australii. W klasyfikacji generalnej został usytuowany na 12. pozycji.

W 1979 roku Franco zadebiutował w najwyższej kategorii 500 cm³. Przez wszystkie sezony był ścigał się na motocyklu Suzuki. We wszystkich ośmiu wyścigach uplasował się w czołowej siódemce, będąc na najniższym stopniu podium w GP Jugosławii. Ostatecznie zmagania zakończył na 5. lokacie.

W drugim sezonie startów Włoch nie wziął udziału jedynie w GP Francji. Trzykrotnie stanął na podium, a w klasyfikacji generalnej znalazł się na 4. miejscu.

Sezon 1981 był zdecydowanie słabszy w wykonaniu Unciniego. Spośród ośmiu rund, czterokrotnie dojechał w czołowej dziesiątce, najwyżsżą pozycję uzyskując podczas GP Austrii i Szwecji, gdzie zajął siódmą lokatę. Rywalizację ukończył dopiero na 13. pozycji.

Rok 1982 był najlepszym w karierze Włocha, który sięgnął po tytuł mistrzowski, pomimo niewystartowania we wszystkich wyścigach. W trakcie dziewięciu rund, Franco aż ośmiokrotnie stanął na podium, z czego pięć razy na najwyższym stopniu. W GP Narodów uzyskał jedyne pole position w karierze. Kończące sezon GP Wielkiej Brytanii było ostatnią eliminacją, w której Włoch zwyciężył oraz zmieścił się w pierwszej trójce.

W sezonie 1983 Franco nie liczył w walce o mistrzostwo. Przecinając linię mety, za każdym razem znalazł się w czołowej szóstce. Najlepiej spisał się podczas GP Narodów, w który zajął czwarte miejsce. Przeżył chwilę grozy, kiedy to o mało nie stracił życia w wypadku z udziałem Australijczyka Wayne'a Gardnera w GP Holandii. Włoch spadł z motocykla i został uderzony kołem maszyny rywala. Reprezentant Półwyspu Apenińskiego zapadł śpiączkę, z której wybudził się po kilkunastu dniach. W efekcie nie pauzował przez resztę sezonu. W ogólnej punktacji uplasował się na 9. lokacie.

W roku 1984 Uncini wziął udział w ośmiu rundach. W pierwszej dziesiątce zameldował się jednak zaledwie trzykrotnie, natomiast najlepszą pozycję ponownie uzyskał w GP Narodów, gdzie tym razem był piąty. Ostatecznie sezon ukończył na 14. miejscu

Sezon 1985 był ostatnim w karierze Włocha, a zarazem najsłabszym w trakcie startów w pięćsetkach. Wystąpiwszy w aż jedenastu eliminacjach, zaledwie dwukrotnie dojechał na premiowanych punktami pozycjach. Ostatnie punkty osiągnął na torze Monza oraz Misano, w których został sklasyfikowany odpowiednio na dziewiątym i szóstym miejscu. Dorobek punktowy usadowił go na 15. pozycji.

System punktowy od 1969 do 1987:

• Profil motocyklisty na motogp.com