Indian Army

Chociaż współczesna armia indyjska istnieje od 1947 roku, posiada bogate tradycje wojskowe, będąc bezpośrednią kontynuatorką British Indian Army, siły zbrojnej Indii Brytyjskich, utworzonej w XIX wieku poprzez połączenie armii trzech prezydencji indyjskich. Rozpad Indii Brytyjskich w 1947 roku na Dominium Inii i Pakistan, a później także Bangladesz, spowodowały rozpoczęcie licznych konfliktów zbrojnych na tle sporu o Kaszmir, w które uwikłani byli żołnierze służący wcześniej w jednej armii.

Od 1947 roku Indie stoczyły trzy wojny z sąsiednim Pakistanem oraz konflikt graniczny z Chińską Republiką Ludową. I wojna o Kaszmir rozpoczęła się, kiedy chcący zachować autonomię ówczesny maharadża Kaszmiru Hari Singh, nie mogąc przeciwstawić się buntowi stanowiących większość populacji muzułmanów i wspierających ich milicji plemion pasztuńskich, podpisał decyzję o przyłączeniu Kaszmiru do Indii. W rezultacie w październiku 1947 roku pakistańska armia, aby nie dopuścić do zbrojnej aneksji regionu, przekroczyła granicę Kaszmiru i Dżammu, szybko zajęła większość Baltistanu i jedyne połączenie pomiędzy Kaszmirem a Ladakh. Z drugiej strony do wojny przystąpiła regularna armia indyjska, ponieważ zgodnie z prawem było to terytorium indyjskie. Od czasu wyznaczenia granicy spornej prowincji jako terenów kontrolowanych w danej chwili przez wojska każdej ze stron, kolejne konflikty nie przyniosły rozstrzygnięć terytorialnych (po III wojnie o Kaszmir ustalona oficjalnie jako Line of Control). W 1971 roku indyjska armia rozstrzygnęła wojnę o niepodległość w Pakistanie Wschodnim, zmuszając Pakistan do uznania Bangladeszu. Spór o Kaszmir przygasł, od kiedy Indie i Pakistan (wcześniej też Chiny) posiadają broń atomową, obecnie przyjął więc formę wyścigu zbrojeń (MAD).

Początkowo wojsko indyjskie było oparte na alianckim sprzęcie z czasów II wojny światowej, tj. czołgach M3 Stuart, M4 Sherman oraz nowszych Centurion Mk3 i AMX-13. W latach 50. w Indiach uruchomiono produkcję belgijskich karabinów FN FAL/UK L1A1, a od 1965 roku lokalnie wyprodukowano ponad 2000 czołgów Vijayanta na licencji brytyjskiej. W latach 60. większość uzbrojenia zaczęto kupować od ZSRR, w tym głównie czołgi T-55, działa M-46 i D-30 oraz zestawy przeciwlotnicze S-75, S-125 i 2K12 Kub. Pod koniec lat 60. drugim co do ważności dostawcą zbrojeniowym dla Hindusów stała się Francja; w kolejnych latach sprowadzono lub wyprodukowano lokalnie tysiące pocisków przeciwpancernych ENTAC, Nord SS.11 i Milan, rozpoczęto też produkcję śmigłowców Alouette III oznaczonych Chetak. Od 1979 roku rodzime czołgi zaczęły zastępować T-72, po dostarczeniu partii 800 maszyn z ZSRR w Indiach uruchomiono w 1988 roku produkcję modelu T-72M1, w latach 80. zakupiono też wozy BMP-1 i zestawy przeciwlotnicze 9K33 Osa, a w Indiach produkowano BMP-2. Po 1991 roku utrzymano kontakty z Federacją Rosyjską, obecnie dwie trzecie indyjskiego uzbrojenia lub technologii zbrojeniowej produkcji pochodzi z ZSRR lub Rosji. Od 2001 roku Indie stały się największym użytkownikiem czołgu T-90S, zamawiając w kolejnych latach ponad 1000 maszyn, po czym rozpoczęto jego produkcję w Indiach wraz z zestawami pocisków przeciwpancernych 9K119 Refleks. W ostatnich latach dużo wyposażenia sprowadzano też z Izraela, m.in. amunicję do czołgów^[1].

Dowództwo wojsk lądowych znajduje się w Nowym Delhi, obecnie składają się one z 34 dywizji.

• Eastern Command (dowództwo wschodnie) w Kolkacie
• Central Command (dowództwo centralne) w Lucknow (bez jednostek)
• Northern Command (dowództwo północne) w Udhampur
• Southern Command (dowództwo południowe) w Pune
• South West Command (dowództwo południowo-zachodnie) w Jaipurze
• Western Command (dowództwo zachodnie) w Chandimandir,

• Oficjalna strona (ang.)
• Siły zbrojne Republiki Indii, Portal Spraw Zagranicznych