Lucas Di Grassi

Swoją karierę rozpoczął w 2002 roku w brazylijskiej edycji Formuły Renault, zajmując tam 2. miejsce. Rok później startował już w południowoamerykańskiej Formule 3 w zespole Avallone Motorsport. Także tam zajął drugie miejsce, wygrywając 3 z 12 wyścigów. W tym samym sezonie wystartował także w czterech wyścigach Formuły 3 Euro Series, nie odnosząc jednak tam sukcesów, zajmując w klasyfikacji końcowej 21. miejsce. Kolejny sezon to starty w kolejnej edycji F3, tym razem Brytyjskiej. W klasyfikacji generalnej zajął 8. miejsce, wygrywając 2 z 24 wyścigów. Sezon 2005 to kolejna próba sił w europejskim cyklu. Tym razem Brazylijczyk zajął 3. miejsce na koniec sezonu, jednakże z dużą stratą do dominującego duetu ASM Formule 3.

W roku 2006 zadebiutował w przedsionku Formuły 1 – GP2. Pierwszy sezon startów nie był jednak udany dla Brazylijczyka, który w klasyfikacji generalnej zajął odległą 17. lokatę. Zdecydowanie inaczej ułożył się drugi rok startów, kiedy to reprezentował już mistrzowski team ART Grand Prix. Zdobył wówczas tytuł wicemistrzowski, przegrywając nieznacznie walkę z Timo Glockiem. W roku 2008 Lucas dzielił starty w GP2 z obowiązkami kierowcy testowego Renault F1 i pomimo opuszczenia trzech pierwszych rund sezonu zdołał zająć 3. miejsce w mistrzostwach, ze stratą jednego punktu do drugiego miejsca w klasyfikacji generalnej. W sezonie 2009 reprezentował barwy hiszpańskiej ekipy Racing Engineering, a więc zespołu, w którym jeździł ubiegłoroczny triumfator - Giorgio Pantano. Mimo dużych nadziei rok ten nie należał do najlepszych i di Grassi ponownie musiał zadowolić się 3. pozycją w końcowej klasyfikacji. Głównym tego powodem była słabsza forma bolidu oraz wiele nie zawinionych kolizji.

15 grudnia 2009 potwierdzona została umowa di Grassiego z zespołem Virgin Racing na starty w Formule 1 w Sezonie 2010. Lucas Di Grassi pierwsze kilometry za kółkiem bolidu VR-01 zrobił podczas drugiej tury testów zimowych. Zajmował ostatnie pozycje z czasami gorszymi o około 8 sekund od czasu najlepszego kierowcy. Bolid był awaryjny. W kwalifikacjach do inauguracyjnego Grand Prix Bahrajnu, di Grassi zajął 22 miejsce startowe, wyścig zakończył na pierwszym okrążeniu przez awarię układu hydraulicznego. W kwalifikacjach do Grand Prix Australii był ponownie 22 a wyścig ukończył na 26 okrążeniu ponownie przez awarię układu hydraulicznego. W kwalifikacjach do Grand Prix Malezji Lucas Di Grassi był ostatni. Ukończył wyścig na czternastym miejscu przez wyprzedzenie duetu z zespołu Hispania Racing F1 Team, Heikkiego Kovalainena oraz Jarno Trullego borykającemu się z problemami technicznymi. To osiągnięcie było wielkim zaskoczeniem ponieważ po Grand Prix Australii wyszło na jaw, że Nick Wirth skonstruował za mały zbiornik paliwa w bolidzie co powodowało nie dojeżdżanie do mety przez brak paliwa. W kwalifikacjach do Grand Prix Chin zakwalifikował się na 22 pozycję, wyścigu nie ukończył przez awarię sprzęgła. W kwalifikacjach do Grand Prix Hiszpanii ponownie zakwalifikował się na 22 pozycję, wyścig ukończył na 19 miejscu. W Grand Prix Monako di Grassi uzyskał jak dotychczas najlepszą pozycję w kwalifikacjach, którą udało mu się powtórzyć w Grand Prix Europy, było to 21 miejsce. Wyścigu nie ukończył przez problemy z kołem, którego nie dało się odkręcić podczas Pit Stopu. W Grand Prix Turcji oraz Grand Prix Kanady w kwalifikacjach uzyskał 23 miejsce a wyścigi ukończył na 19 pozycji. W Grand Prix Europy w wyścigu dojechał na 17 miejscu. W Kwalifikacjach do Grand Prix Wielkiej Brytanii był 22, lecz podczas wyścigu już na 9 okrążeniu wyeliminowała go usterka układu hydraulicznego. Do Grand Prix Niemiec startował z 23 pozycji, ale podczas niedzielnego wyścigu musiał wycofać się z walki na 50 okrążeniu z powodu awarii bolidu.

Po roku przerwy, w 2012 roku di Grassi dołączył do stawki FIA World Endurance Championship w klasie LMP1, gdzie jego najważniejszym osiągnięciem jest druga pozycja w 24-godzinnym wyścigu Le Mans w 2014 roku. Poza tym Brazylijczyk startował również w City of Dreams Macau GT Cup, V8 Supercars, 24h Nürburgring, American Le Mans Series i Stock Car Brasil.

W sezonie 2014/2015 di Grassi dołączył do stawki nowo powstałej Formuły E (do zespołu Audi Sport ABT^[1], później zespół ten był znany jako ABT Schaeffler Audi Sport^[2]). Po zaciętej walce o mistrzostwo ostatecznie zajął trzecią pozycję. W sezonach 2015/2016^[2], 2016/2017^[3], 2017/2018^[4], 2018/2019^[5], 2019/2020^[6] i 2020/2021^[7] pozostał w tej ekipie. W sezonie 2016/2017 wygrał klasyfikację kierowców (zdobył wtedy 181 punktów)^[8].

• Lucas di Grassi. f1ultra.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-18)].

• Oficjalna strona kierowcy. lucasdigrassi.com.br. [dostęp 2010-07-30]. (port. • ang.).