Ludzka erlichioza monocytarna
Ludzka erlichioza monocytarna (HME, human monocytic erlichiosis) – choroba zakaźna wywoływana przez Ehrlichia chaffeensis przenoszona przez kleszcze, charakteryzująca się nieswoistymi objawami. W ciężkich przypadkach może prowadzić do śmierci. W leczeniu stosuje się głównie tetracykliny.
Epidemiologia
edytujGłównym przenosicielem zakażenia E. chaffeensis jest kleszcz Ambyomma americanum, a rezerwuarem zarazków – zwierzyna płowa. Większość przypadków erlichiozy monocytowej zarejestrowano w USA w południowo-środkowych i środkowoatlantyckich regionach. Opisano także przypadki zachorowań w Afryce i Europie. Najczęściej nabywa się chorobę w miesiącach letnich i w regionach wiejskich.
Objawy kliniczne
edytujKlinicznie choroba przebiega w około jednej trzeciej przypadków z serokonwersją. Średni okres wylęgania wynosi 9 dni, a średni czas trwania choroby – 23 dni. Objawy są nieswoiste i obejmują (w kolejności zmniejszającej się częstotliwości): gorączkę, ból głowy, ból mięśni, utratę łaknienia, nudności, wymioty, wysypkę, kaszel, nieżyt gardła, zajęcie węzłów chłonnych, ból brzucha i dezorientację. W ciężkich przypadkach może dochodzić do niewydolności oddechowej, zaburzeń neurologicznych, ostrej niewydolności nerkowej, krwotoku z przewodu pokarmowego i (lub) oportunistycznej infekcji wirusowej lub grzybiczej.
Śmiertelność wynosi 2–3%. Wyniki badań laboratoryjnych sugerujące rozpoznanie to trombocytopenia, leukopenia i podwyższona aktywność aminotransferaz. Wtręty w kształcie moruli rzadko stwierdza się w krwi obwodowej, ale można je znaleźć w makrofagach w płynie mózgowo–rdzeniowym, szpiku kostnym i różnych narządach litych.
Rozpoznanie
edytujPodejrzenie kliniczne erlichiozy monocytowej powinna nasuwać gorączka i ekspozycja na kleszcze w regionie endemicznym w okresie poprzedzających 3 tygodni w wywiadzie. W okresie ostrym choroby może być dodatni wynik łańcuchowej reakcji polimerazy na DNA E. chaffeensis. Przeciwciała przeciwbakteryjne dają się wykryć metodą bezpośredniej immunofluorescencji w okresie zdrowienia. Miano poniżej 64 jest uważane za dodatnie.
Leczenie
edytujZ chwilą ustalenia domniemanej erlichiozy monocytowej leczenie należy podjąć niezwłocznie. Tetracykliny (np. doksycyklina 100 mg co 12 h) skracają okres choroby. Chloramfenikol wydaje się skuteczny w niektórych przypadkach, ale nie zawsze.
Zobacz też
edytujBibliografia
edytuj- Podstawy medycyny wewnętrznej Harrisona, kompendium dla lekarzy i studentów, s. 542
- Grygorczuk i inni. Ehrlichioza--choroba mało znana i rzadko rozpoznawana w Polsce. „Wiadomości Lekarskie”. 58 (9–10), s. 456–461, 2005. (pdf)