Mellon Collie and the Infinite Sadness

Po trwającej 14 miesięcy trasie koncertowej promującej Siamese Dream Billy Corgan natychmiast zaczął pisać piosenki na następcę albumu^[13], podwójny album koncepcyjny, opisywany przez samego frontmana zespołu jako The Wall dla Generacji X”^[14], nawiązując do słynnego albumu grupy Pink Floyd. W marcu 1995 „Dynie” rozpoczęły nagrania na sucho, zamiast natychmiastowego wejścia do studia^[15]. Podczas tych sesji grupa nagrała pierwotne wersje niektórych utworów, razem z nowym producentem, Floodem, zajmującym miejsce współpracującego z zespołem przy poprzednich dwóch albumach Butcha Viga. Ostatecznie grupa skupiła się przy nagraniu Mellon Collie w taki właśnie, „surowy” sposób, bez wielokrotnego przekształcania dźwięku i nakładania jego kolejnych warstw na siebie, co było charakterystyczne dla ich poprzednich nagrań.

Następnie razem z Floodem i drugim producentem, Alanem Moulderem zespół dokończył prace nad utworami w studio Chicago Recording Company^[13]. Procesowi nagrywania nie towarzyszyło już takie napięcie między członkami grupy jak przy pracach nad Siamese Dream. Co więcej, w przeciwieństwie do poprzedniego albumu, na który wszystkie partie gitary i basu nagrał rzekomo Corgan, pozostali członkowie grupy mieli duży wpływ na ostateczny kształt Mellon Collie^[16]. Ostatecznie Corgan napisał około 56 nowych utworów^[17]. Zaowocowało to zawierającym 28 piosenek i trwającym ponad dwie godziny podwójnym albumem. Początkowo miały się na nim znaleźć jeszcze trzy utwory, ale ostatecznie tak się nie stało^[18].

Mellon Collie to w założeniu album koncepcyjny, którego piosenki mają na celu przeplatanie się w sposób symbolizujący cykl życia i śmierci^[19]. Muzyka zawarta na albumie jest o wiele bardziej zróżnicowana niż na poprzednich dwóch wydawnictwach grupy. W piosenkach użyty został znacznie szerszy wachlarz instrumentów, w którego skład wchodzą między innymi pianino („Mellon Collie and the Infinite Sadness”), syntezatory i pętle perkusyjne („1979”), a nawet orkiestra smyczkowa („Tonight, Tonight”) czy solniczki i nożyczki („Cupid de Locke”)^[13].

Utwór zamykający płytę Dawn To Dusk, „Take Me Down”, zaśpiewany został przez Jamesa Ihę, z kolei wszyscy członkowie grupy użyczają swoich wokali w ostatniej piosence na Twilight To Starlight, „Farewell and Godnight”; jest to unikatowy pod tym względem utwór w twórczości zespołu. Obie piosenki kończą się słowami „in your heart” (odpowiednio „w twoje serce”/„w twoim sercu”).

Mellon Collie zadebiutował na pierwszym miejscu notowaniu magazynu Billboard w październiku 1995 do dziś osiągając status dziewięciokrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych, co w przypadku podwójnej płyty oznacza sprzedaż 4,5 miliona egzemplarzy wydawnictwa. W ten sposób Mellon Collie został najlepiej sprzedającym się podwójnym albumem dekady. Album promowało pięć singli: „Bullet with Butterfly Wings”, „1979”, „Zero”, „Tonight, Tonight” oraz „Thirty-Three”. Trzy pierwsze osiągnęły status złotej płyty, a poza „Zero” wszystkie znalazły się na liście 40 najlepiej sprzedających się singli. Dodatkowo „Muzzle” wydano jako singel promocyjny, a „Here Is No Why” również pojawiał się w stacjach radiowych.

„Mellon Collie” otrzymał siedem nominacji do Nagrody Grammy w roku 1997, w tym za album roku. Ostatecznie jednak zespół wygrał tylko nagrody za najlepszy utwór hardrockowy („Bullet with Butterfly Wings”), a także za najlepszy teledysk („Tonight, Tonight”). Ten ostatni, razem z klipem do „1979”, zdobył łącznie siedem nagród MTV Video Music Awards.

Wydanie na CD podzielono na dwie płyty: Dawn to Dusk i Twilight to Starlight. W taki sam sposób podzielona została wersja kasetowa. Inaczej wygląda to w wersji winylowej, podzielonej na sześć części: Dawn, Tea Time, Dusk, Twilight, Midnight oraz Starlight. Wydanie zawiera także dwie dodatkowe piosenki, „Tonite Reprise” i „Infinite Sadness”, a także zupełnie odmienną kolejność utworów. Single z Mellon Collie, razem z towarzyszącymi im b-side’ami, zawarte zostały w box secie The Aeroplane Flies High. W jego skład wszedł także utwór „Tonite Reprise”. Druga piosenka pojawiająca się wyłącznie w wydaniu winylowym, „Infinite Sadness”, jest poza nim dostępna tylko w internetowych sklepach muzycznych.

1. „Mellon Collie and the Infinite Sadness” – 2:52
2. „Tonight, Tonight” – 4:14
3. „Jellybelly” – 3:01
4. „Zero” – 2:41
5. „Here Is No Why” – 3:45
6. „Bullet with Butterfly Wings” – 4:18
7. „To Forgive” – 4:17
8. „Fuck You (An Ode To No One)” – 4:51
9. „Love” – 4:21
10. „Cupid de Locke” – 2:50
11. „Galapogos” – 4:47
12. „Muzzle” – 3:44
13. „Porcelina of the Vast Oceans” – 9:21
14. „Take Me Down” – 2:52

1. „Where Boys Fear to Tread” – 4:22
2. „Bodies” – 4:12
3. „Thirty-Three” – 4:10
4. „In the Arms of Sleep” – 4:12
5. „1979” – 4:25
6. „Tales of a Scorched Earth” – 3:46
7. „Thru the Eyes of Ruby” – 7:38
8. „Stumbleine” – 2:54
9. „X.Y.U.” – 7:07
10. „We Only Come Out at Night” – 4:05
11. „Beautiful” – 4:18
12. „Lily (My One and Only)” – 3:31
13. „By Starlight” – 4:48
14. „Farewell and Goodnight” – 4:22

1. „Mellon Collie and the Infinite Sadness” – 2:52
2. „Tonight, Tonight” – 4:14
3. „Thirty-Three” – 4:10
4. „In the Arms of Sleep” – 4:12
5. „Take Me Down” – 2:52

1. „Jellybelly” – 3:01
2. „Bodies” – 4:12
3. „To Forgive” – 4:17
4. „Here Is No Why” – 3:45
5. „Porcelina of the Vast Oceans” – 9:21

1. „Bullet with Butterfly Wings” – 4:18
2. „Thru the Eyes of Ruby” – 7:38
3. „Muzzle” – 3:44
4. „Galapogos” – 4:47
5. „Tales of a Scorched Earth” – 3:46

1. „1979” – 4:25
2. „Beautiful” – 4:18
3. „Cupid de Locke” – 2:50
4. „By Starlight” – 4:48
5. „We Only Come Out at Night” – 4:05

1. „Where Boys Fear to Tread” – 4:22
2. „Zero” – 2:41
3. „Fuck You (An Ode To No One)” – 4:51
4. „Love” – 4:21
5. „X.Y.U.” – 7:07

1. „Stumbleine” – 2:54
2. „Lily (My One and Only)” – 3:31
3. „Tonite Reprise” – 2:40
4. „Farewell and Goodnight” – 4:22
5. „Infinite Sadness” – 4:02

• Billy Corgan – wokal, gitara, pianino
• James Iha – gitara, wokal w „Take Me Down” i „Farewell and Goodnight”
• D’arcy Wretzky – gitara basowa, wokal w „Beautiful” i „Farewell and Goodnight”
• Jimmy Chamberlin – perkusja, wokal w „Farewell and Goodnight”
• Chicagowska Orkiestra Symfoniczna – orkiestra w „Tonight, Tonight”
• Greg Leisz – gitara hawajska w „Take Me Down”

• Cover utworu „Bullet With Butterfly Wings” stworzyła grupa Ill Niño i opublikowała na albumie Dead New World (2010)^[20].