Ołeksandr Ponomariow (1918–1973)

piłkarz ukraiński

Ołeksandr Semenowycz Ponomariow, ukr. Олександр Семенович Пономарьов, ros. Александр Семёнович Пономарёв, Aleksandr Siemionowicz Ponomariow (ur. 23 kwietnia 1918 w Gorłówce, w obwodzie donieckim, Ukraińska SRR, zm. 7 czerwca 1973 w Moskwie) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji napastnika, trener piłkarski.

Ołeksandr Ponomariow
Олександр Пономарьов
Pełne imię i nazwisko

Ołeksandr Semenowycz Ponomariow

Data i miejsce urodzenia

23 kwietnia 1918
Gorłówka

Data i miejsce śmierci

7 czerwca 1973
Moskwa

Wzrost

170 cm

Pozycja

napastnik

Kariera juniorska
LataKlub
1933Dynamo Gorłówka
Kariera seniorska[a]
LataKlubWyst.Gole
1936Wuhilnyky Gorłówka0(0)
1936Stachanoweć Stalino1(1)
1936Dzierżiniec-STZ Stalingrad4(3)
1936Spartak Charków2(0)
1936–1940Traktor Stalingrad82(54)
1941Profsojuzy-1 Moskwa9(2)
1945–1950Torpedo Moskwa133(74)
1951–1952Szachtar Stalino38(19)
W sumie:269(153)
Kariera trenerska
LataDrużyna
1953–1956Szachtar Stalino
1957–1958ZSRR U-18
1960–1961Awanhard Charków
1962–1965Dinamo Moskwa
1965–1968Upon Pallo
1969–1970Ararat Erywań
1971ZSRR olimpijska
1972ZSRR
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Kariera piłkarska

edytuj

Kariera klubowa

edytuj

Wychowanek szkółki piłkarskiej Dynamo Gorłówka. W 1936 rozpoczął karierę piłkarską w Wuhilnykach Gorłówka, skąd został zaproszony do Stachanowca Stalino. W jedynym meczu strzelił jednego gola. W sierpniu 1936 przeszedł do klubu Dzierżiniec-STZ Stalingrad. W październiku 1936 został piłkarzem Spartaka Charków, jednak przez konflikt z głównym trenerem w 1937 powrócił do klubu ze Stalingradu, który zmienił nazwę na Traktor. W 1941 po reorganizacji klubów występował w drużynie Profsojuzy-1 Moskwa. Po zakończeniu II wojny światowej został piłkarzem Torpeda Moskwa, w którym pełnił funkcje kapitana drużyny[1]. Karierę piłkarską zakończył w klubie Szachtar Stalino.

Kariera trenerska

edytuj

W 1952 ukończył Trenerską Szkołę w Centralnym Instytucie Kultury Fizycznej w Moskwie. Pracował na stanowiskach głównego trenera klubów Szachtar Stalino, Awanhard Charków, Dinamo Moskwa, Upon Pallo i Ararat Erywań. W latach 1957–1958 prowadził juniorską reprezentację ZSRR. Od 1971 pracował z olimpijską reprezentacją ZSRR, która w 1972 wywalczyła brązowe medale w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Monachium. W 1972 również objął stanowisko głównego trenera narodowej reprezentacji ZSRR, która wywalczyła wicemistrzostwo Europy.

Sukcesy i odznaczenia

edytuj

Sukcesy klubowe

edytuj

Sukcesy trenerskie

edytuj

Sukcesy indywidualne

edytuj

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj