Wybory prezydenckie w 1812 roku odbywały się w atmosferze wojny z Wielką Brytanią, która wybuchła latem tego roku[1]. Urzędujący prezydent Madison obawiał się, że Partia Demokratyczno-Republikańska nie wystawi jego kandydatury, jeśli nie zawnioskuje o wypowiedzenie wojny[1]. Wojna, znana jako „wojna pana Madisona” znacznie zmniejszyła popularność prezydenta[2]. Mimo to uzyskał on nominację, a na wiceprezydenta wystawiono Elbridge’a Gerry’ego[3]. Partia Federalistyczna miała wówczas rozbite struktury i zanikała[4]. Poparła kandydaturę republikanina DeWitta Clintona, znanego z pacyfistycznych poglądów[5]. Mimo słabnącego poparcia, Madison odniósł zwycięstwo, jednakże uzyskał znacznie słabsze poparcie na zachodzie i południu kraju oraz w większości stanów Nowej Anglii[5].
Demokratyczni Republikanie
edytuj- James Madison
- Elbridge Gerry
- DeWitt Clinton
- Jared Ingersoll
- Rufus King
Głosowanie powszechne odbyło się pomiędzy 30 października a 16 listopada 1812 i wzięło w nim udział niecałe 280 tys. osób[6]. Madison uzyskał ok. 50,4% poparcia wobec 47,6% dla Clintona[6]. Oprócz tego 2% głosów uzyskał Rufus King[6]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 10 lutego 1813[7]) zwycięstwo odniósł James Madison, uzyskując 128 głosów, przy wymaganej większości 108 głosów[8]. Jego kontrkandydat otrzymał 89 głosów[8]. Na wiceprezydenta został wybrany Elbridge Gerry 131 głosami[9]. Na drugiego z kandydatów, Jareda Ingesolla zagłosowało 89 elektorów[9].
