Barbra Streisand

Rođena je u jevrejskoj porodici na Brooklynu u New Yorku. Njen otac je bio nastavnik i umro je kada je Barbra imala samo 15 meseci; kasnije je imala loše odnose sa svojim očuhom. Njena sestra, Roslyn Kind je takođe pevačica. Majka, Diana Ida Rosen, nije podržavala Barbru u njenoj želji da se bavi show businessom, smatrajući da nije dovoljno lepa. Završila je Erasmus Hall High School, gde je maturirala kao jedna od najboljih učenica i pevala je u horu sa Neilom Diamondom i družila se sa šahovskim prvakom Bobby Fischerom. Nikada nije pohađala koledž.

Još je kao tinejdžerka počela da peva u noćnim klubovima. Želela je da bude glumica i pojavila se u nekoliko off-off-broadwayskih predstava – u jednoj je glumila sa Joan Rivers, koja je isto želela da postane glumica. Njen tadašnji momak, Barry Dennen joj je pomogao da osmisli svoj prvi nastup sa kojim je počela da se proslavljuje kao pevačica, najpre u gej barovima u Greenwich Villageu na Mangattanu, 1960. godine. Tada je svoje ime skratila od Barbara na Barbra da bi bilo prepoznatljivije.

Sa svojim 19 godina, 1962. pojavila se prvi put na Broadwayu, u mjuziklu I Can Get It for You Wholesale. Iste godine je potpisala ugovor sa muzičkom kućom Columbia Records. Njen prvi album, The Barbra Stresand Album izašao je 1963. godine i za njega je osvojila dve nagrade Grammy. Njeni naredni albumi bili su takođe uspešni, tako da su se u jednom trenutku njena prva tri albuma našla istovremeno među prvih deset na listi Billboard pop albuma i to u vreme kada su rock and roll kao i The Beatles dominirali top listama.

Godine 1964 dobila je ulogu u predstavi Funny Girl, baziranoj na životu Fanny Brice. Uloga je najpre trebalo da pripadne glumici Anne Bancroft, ali je Jule Styne, koji je pisao muziku za predstavu, želeo Barbru koju je gledao u I Can Get It For You Wholesale.

Posle nekoliko uspešnih pojavljivanja na televiziji, među kojima je bio i The Judy Garland Show, Streisand je dobila svoju emisiju na CBS-u. Njen prvi specijal bio, My Name Is Barbra (1965), dobio je odlične kritike i privukao je obožavaoce.

Njen prvi film snimljen je po njenom broadwayskom hitu Funny Girl (1968). Film je imao puno uspeha i kod kritičara i kod publike, a ona je osvojila Oscara za glavnu ulogu. Njena naredna dva filma bila su takođe bazirana na mjuziklima: Jerry Hermanov Hello, Dolly! i Burton Laneov i Alan Jay Lernerov On a Clear Day You Can See Forever (1970). Njen treći film baziran je na broadwayskoj predstavi, The Owl and the Pussycat.

Snimala je i originalne filmove kao što su komedije What's Up, Doc? (1972) sa Ryan O'Nealom i For Pete's Sake (1974) i drama The Way We Were sa Robert Redfordom. Svoju drugu Nagradu Akademije dobila je za najbolju originalnu pesmu kao kompozitorka pesme Evergreen za film A Star Is Born (1976). Ovim je postala prva žena koja je dobila Oscara u ovoj kategoriji.

Zajedno sa Paulom Newmanom i Sidneyjem Poitierom osnovala je First Artists Production Company 1969. godine.

Godine 1970. u filmu The Owl and the Pussycat snimila je toples scenu za koju se kasnije pokajala i tražila je od reditelja Herbert Rossa da scenu izbaci iz filma. U kasnijim godinama časopis High Society magazine je došao do negativa i objavio je fotografije sa njenim golim grudima, a Streisand je preduzela mere da se časopis povuče iz prodaje. Ovaj film je poznat i po tome što je to prvi hollywoodski film u kome velika hollywoodska zvezda koristi reč fuck; Barbra u filmu kaže: "just fuck off".

U periodu od 1969. do 1980. Streisand je deset puta bila među prvih 10 na listi Box Office-a i to najčešće kao jedina žena na listi. Posle neuspeha filma All Night Long 1981. godine, njen rad na filmu se bitno smanjio. Od tada je glumila svega u pet filmova.

Nekoliko filma je sama producirala, osnovavši svoju kuću Barwood Films 1972. godine. Za film Yentl ona je pisala scenario, radila produkciju i režiju i igrala glavnu ulogu. Isto je ponovila sa filmom The Prince of Tides. Oba filma su dobila odlične kritike.

Pored filma The Prince of Tides koji je snimljen 1991. tokom devedestih snimila je još samo The Mirror Has Two Faces (1996), koji je takođe producirala i režirala. Posle duže pauze na film se vratila tek 2004. godine glumeći u komediji Meet the Fockers zajedno sa Dustin Hoffmanom, Robertom De Nirom i Ben Stilerom.

2012 (Guilt trip) Joyce Brewster

Barbra Streisand je snimila preko 60 albuma, većinu za Columbia Records. Njeni rani radovi obično se smatraju klasičnim izvedbama pozorišnih i klubskih standarda, a pesme od My Name Is Barbra nadalje predstavljaju uspomene na njene televizijske emisije.

Od 1969. godine, Streisand se ubraja u savremene kant-autore. Kao i mnogi talentovani izvođači i izvođačice tog doba i ona se nije dobro snalazila sa rockom koji je tada postajao popularan, ali je njen izuzetan glas i talenat uspeo da joj obezbedi uspeh sa albumom koji je bio orijentisan na pop balade, Stoney End, 1971. Naslovna pesma, koju je napisala Laura Nyro bila je veliki Barbrin hit.

Tokom 1970-ih imala je veliki broj hitova, kao što su The Way We Were, Evergreen, No More Tears (Enough is Enough) (duet sa Donnom Summer) i Woman in Love.

Kada su 1970-e prošle, Streisand je imenovana za najupešniju pevačicu u SAD – samo su Elvis Presley i The Beatles prodali više albuma od nje.

Godine 1982. muzički kritičar New York Timesa Stephen Holden je napisao da je Streisand "najuticajnija mainstream američka pop pevačica posle Franka Sinatre".

Svojim korenima u mjuziklima Streisand se vratila 1985. godine sa albumom The Broadway Album. Album je imao neočekivano uspeha, zauzimajući mesto #1 na Billboard listi pune tri nedelje i prodat je u više od 4 miliona primeraka.

Početkom 1990-ih njena karijera je stajala u mestu. Predlagali su joj da napravi turneju, ali dogovori su trajali dve godine zbog njenog straha od javnog nastupa. Konačno, septembra 1993. Streisand je najavila svoju prvi koncertnu turneju posle 27 godina. Streisand je dobila brojne naslovne strane iščekivanju onoga što je Time magazine nazvao "muzičkim događajem veka". Cena karata se kretala od 50 do 1.500 dolara, a cela turneja je rasprodata za manje od jednog sata. Ovim je Streisand postala najplaćeniji koncertni izvođač u istoriji. Snimak Barbra Streisand: The Concert je osvojio 5 Emmy nagrada, kao i Peabody nagradu, a snimak emitovan na HBO-u bio je najgledaniji koncert u 30 godina postojanja HBO-a.

Za Novu godinu 1999. ponovo je održala koncert, ovog puta kao koncert sa najvećom zaradom u Las Vegasu ikada.

Njeni noviji albumi uključuju Christmas Memories (2001), The Movie Album (2003) i Guilty Pleasures (2005), koji je ponovljena saradnja sa Barry Gibbom i nastavak njihovog albuma Guilty.

Pred četiri koncerta planirana u New Yorku i Los Angelesu (po dva u oba grada) za septembar 2000. Barbra Streisand je najavila da više neće nastupati na komercijalnim koncertima. Ipak, 2006. je najavila još jednu turneju kojom je želela da prikupi novac za različita društvena pitanja. Turneja je trajala od 4.10 do 20.11.2006. a njeni specijalni gosti bili su Il Divo.

Na koncertu 9.10.2006. u Medison Square Gardenu, Streisand je imala skeč sa imitatorom George W. Busha, tokom koga je jedan od posetilaca iz publike neprestano dobacivao uvrede. Kada se skeč završio Barbra Streisand mu je sa bine rekla: "Shut the fuck up!", posle čega je dobila veliki aplauz od publike, kojoj se potpom izvinila zbog svoje netolerancije i objasnila skeč sa ismevanjem Busha rečima da umetnik mora da provocira^[1].

Tokom ove turneje Streisand je ponovo postavila rekorde u zaradi u 14 od 16 dvorana u kojima je nastupala. Ovo je dovelo do toga da su mnogi počeli da je kritikuju za visoke cene karata, koje se prodaju za više od 1.000 dolara. Live album sa ove turneje, pod nazivom Live in Concert 2006 došao je do 7 mesta top liste, što je njen 29. po redu album među prvih 10 na Billboard listi^[2].

Tokom leta 2007. Streisand je održala svoju prvu evropsku turneju. Prvi koncert je održan u Cirihu, nakon čega su sledili Beč, Pariz, Berlin, Stokholm, Manchester, Celbridge blizu Dublina i tri koncerta u Londonu, jedinom gradu u kome je Streisand nastupala i pre ove turneje. Cene ulaznica za koncerte u Londonu su se kretale od 100 do 1.500 funti.

Barbra Streisand je jedna od devet umetnika koji su dobili četiri najprestižnije nagrade u show businessu: Oscar, Tony, Emmy i Grammy.

Streisand je 2007. dobila orden Legije časti.

• 1970 Star of the Decade – specijalna nagrada

• 1969 Najbolja glavna glumica (Funny Girl)
• 1976 Najbolja originalna presma (Evergreen iz A Star is Born)

• 1964 Album of the Year: "The Barbra Streisand Album"
• 1964 Best Female Vocal: "The Barbra Streisand Album"
• 1965 Best Female Vocal: "People"
• 1966 Best Female Vocal: "My Name Is Barbra"
• 1978 Song of the Year: "Love Theme From A Star Is Born (Evergreen)"
• 1978 Best Pop Female Vocal: "Love Theme From A Star Is Born (Evergreen)"
• 1981 Best Pop Duo or Group Vocal: "Guilty" (mit Barry Gibb)
• 1987 Best Pop Female Vocal: "The Broadway Album"
• 1992 Legend Award
• 1995 Lifetime Achievement Award
• 2000 Legend Toward

• 1965 My Name Is Barbra (Outstanding Individual Achievement)
• 1965 My Name Is Barbra (Outstanding Program Achievement)
• 1995 Barbra Streisand The Concert (Najbolji nastup)
• 1995 Barbra Streisand The Concert (Produkcija)
• 2001 Barbra Streisand: Timeless (Najbolji nastup)
• 2001 Najbolji specijal za program u posebnoj kategoriji za Reel Models: The first women of film

• 1969 Najbolja glavna glumica (Funny Girl)
• 1970 World Film Favorites
• 1971 World Film Favorites
• 1975 World Film Favorites
• 1977 Najblji film – mjuzikl/komedija (A Star Is Born)
• 1977 Najbolja pesma (Evergreen iz A Star Is Born)
• 1977 Najbolja glavna glumica (A Star Is Born)
• 1978 World Film Favorites
• 1984 Najbolja režija (Yentl)
• 1984 Najbolji film (Yentl)
• 2000 Cecil B. DeMille Award – za životno delo

• 1974 Srebrna ruža

• 1975 Favorite Motion Picture Actress
• 1975 Favorite Female Singer
• 1977 Favorite Motion Picture Actress
• 1978 Favorite Motion Picture Actress
• 1985 Favorite All-Around Female Entertainer
• 1988 Favorite All-Time Musical Performer

• 2001 AFI Life Achievement Award

• 1970 Zabavljačica godine
• 1972 Pevač(ica) godine
• 1977 Pevač(ica) godine
• 1980 Pevač(ica) godine

• 1995 Najbolji nastup u mjuziklu ili seriji, za Barbra Streisand: The Concert
• 1995 Najbolja režija mjuzikla ili serije für Barbra Streisand: The Concert

• 2004 Humanitarian Award

• 1962 Najbolja sporedna glumica u mjuziklu za I Can Get It For You Wholesale

• 1966 za My Name Is Barbra
• 1995 za Barbra Streisand: The Concert

Barbra Streisand se udavala dva puta. Njen prvi muž je bio Elliott Gould, sa kojim je bila u braku od 1963. do 1971. godine i sa kojim ima sina Jason Goulda. Sa svojim drugim mužem, takođe glumcem, James Brolinom venčala se 1. jula, 1998. Njih dvoje nemaju dece; Brolin ima dvoje dece iz prvog i jedno iz drugog braka. Oba njena muža su glumila u trileru Copricorn One.

Tokom godina pričalo se da je bila u vezi sa mnogim poznatim ličnostima, među kojima su Ryan O'Neal, Tom Smothers, Warren Beatty, Jon Voight, bivši premijer Kanade, Pierre Trudeau, Jon Peters, Don Johnson, Steve McQueen, Andre Agassi i drugi.

Streisand već dugi niz godina aktivno podržava Demokratsku partiju. Kao liberalna demokratkinja se zalaže za kontrolu naoružanja, za akcije protiv globalnog zagrevanja (kritikuje američku vladu zbog neratifikovanja Protokola iz Kjotoa), bolju pomoć žrtvama uragana Katrina, kritikuje motive za invaziju na Irak, 2003., podržava reproduktivna prava žena, kao i LGBT ljudska prava, kao što su pravo na usvajanje dece i brakovi^[3]. Pored otvorenih zagovaranja poštovanja ljudskih prava, Barbra Streisand je osnovala fond, The Streisand Foundation, koji izdvaja novac za finansiranje projekata koji se bave pitanjima kao što su AIDS, ekologija, rak dojke, sloboda govora, LGBT prava^[4].

Godine 2004. Barbra Streisand je primila nagradu koju joj je uručila organizacija Human Rights Campaign za njen doprinos borbi za jednaka prava LGBT osoba.

Barbra Streisand uživa ikonski status među grupama koje je cene zbog njenog umetničkog rada i talenta, kao i onih koji cene njena politička zalaganja. Streisand se takođe smatra jednom od najvećih gej ikona.

U crtanoj seriji South Park njen lik je nekoliko puta bio predmet satire, najviše u epizodi Mecha-Streisand, u kojoj se pretvara u robotskog dinosaura da bi osvojila univerzum. U drugoj epizodi ona se javlja kao "Spooky-Vision" – njen lik se pojavljuje u četiri ugla ekrana sa natpisom "Spooky Vision" (jeziva vizija). U filmu South Park: Bigger, Londer and Uncut njeno ime se koristi kao veoma jaka psovka. Matt Stone i Trey Parker, kreatori serije su rekli da ona za njih predstavlja čisto zlo i da od svih poznatih ličnosti koje ismevaju, jedino nju stvarno mrze.

U serijama i filmovima su česte reference na njen status gej ikone. U filmu In & Out ona je omiljena ličnost Howarda Brecketta (Kevin Kline), koji priznaje da je gej pred venčanje. Njegova verenica, koju glumi Joan Cusack u jednoj replici kaže: "Da li znaš koliko puta sam morala da gledam Funny Lady?" U ranijoj sceni Klinov lik ulazi u tuču s prijateljima kada oni kažu da je Barbra bila isuviše stara za Yentl. Njenu pesmu People svira školski orkestar u čast Howarda.

• Spisak osoba koje su osvojile Oscar, Tony, Emmy i Grammy

Barbra Streisand na Wikimedijinoj ostavi

• Zvanični sajt
• Barbra Streisand na sajtu IMDb
• Barbra Streisand na Internet Broadway Database (en)
• BarbraNews
• Barbra Streisand Archives
• Barbra Streisand Music Guide Arhivirano 2008-10-26 na Wayback Machine-u
• German language site
• Guilty Pleasures Blog Arhivirano 2006-04-17 na Wayback Machine-u
• SimplyStreisand.com
• The Irreverent Guide to Barbra Streisand Arhivirano 2007-07-18 na Wayback Machine-u