ลลิตวิสตรสูตร

ลลิตวิสตระสูตร เป็นพระสูตรมหายานภาษาสันสฤตที่เล่าเรื่องราวของพระโคตมพุทธเจ้าในพุทธสมัยของพระองค์ เริ่มตั้งแต่สวรรค์ชั้นดุสิตจนถึงการเทศนาครั้งแรกที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวันใกล้เมืองพาราณสี พระสูตรนี้มี แบ่ง‌ออก‌เป็น‌ ‌27‌ ‌บท‌ ‌เรียก‌ว่า‌ ‌ปริวรรต‌ ‌หรือ‌อัธยาย^[1] ลลิตวิสตระสูตรได้การแปลเป็นภาษาจีนตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 7 แต่ฉบับนี้หายไป จนได้แปลครั้งที่สองในพุทธศตวรรษที่ 9 และฉบับภาษาธิเบตได้แปลในช่วงพุทธศตวรรษที่ 11^[2] ลลิตวิสตระสูตรแต่งขึ้นหลังมีพระพุทธรูปแล้ว (ราวพุทธศตวรรษที่ 5–6) แต่ไม่น่าเกินพุทธศตวรรษที่ 7 เพราะพระอัศวโฆษได้เขียนเรื่องพุทธจริต โดยได้ดำเนินเรื่องจากลลิตวิสตระสูตร

ลลิตวิสตระสูตร แต่งในภาษาบาลีและภาษาสันสกฤต แต่บางศัพท์ไม่ใช่ทั้งสันสกฤตและบาลี ลักษณะการประพันธ์มีลักษณะเดียวกับคัมภีร์ปุราณะของพราหมณ์ จากลักษณะการใช้ภาษามีลีลาทางภาษาเดียวกันตลอดทั้งเรื่อง แต่ก็น่าจะไม่ใช่แต่งหรือรวบรวมเพียงคนเดียว^[3]